De laatste week

De lange broek was maar kort nodig, één avond. Het had al een paar dagen met tussenpozen geregend toen er in de middag een enorme bui losbarstte welke duurde tot de volgende ochtend. In die paar dagen tijd is de rivier zeker met een meter of twee gestegen. Na de bui kwam de zon door en is het stralend weer geworden, wat het ook nog was toen ik donderdag uit Hue vertrok.
Een weg tussen de rivier en een gracht was ondergelopen en met een behoorlijke vaart stroomde het in die gracht. De gelegenheid werd aangegrepen om te gaan vissen. Het visgerei werd in elkaar gezet. Een net werd gespannen aan een bamboekruis en van een plastic mandje en een stok werd een schepnet gemaakt. De meeste visjes die werden gevangen waren niet groter dan guppies, maar zoals al eerder verteld die zijn ook eetbaar. Trouwens zo ongeveer alles wat dierlijk of plantaardig is wordt hier als eetbaar gekwalificeerd.

Ik ben nog niet eerder in oktober in Vietnam geweest, en een ander jaargetijde betekent andere groente en fruit. Ik heb nu een vrucht gegeten die ik nog nooit eerder heb gezien. Het lijkt op een tomaat, maar is heel erg zoet. Wat ik al wel vaker heb gegeten is morning-glory. Dat heb ik nooit lekker gevonden, maar is nu ineens goed te eten. Het ziet er nu ook een stuk voller en smakelijker uit. Ze eten het dan wel altijd, maar het is zeker niet het hele jaar eetbaar.
Volgens mij is Nederland zo ongeveer het enigste land waar aardappels niet als groenten worden gezien. Hier krijg ik zo af en toe lekker aardappels bij de rijst. Ook aardappelsoep, wat je vanzelfsprekend ook over de rijst giet en dan met stokjes eet. De soep is paars als bietjes.

Mijn stamtent heeft aan de muur tekeningen en schilderijen van een lokale kunstenaar hangen. Moderne kunst met een Vietnamees sausje. Best wel mooi. Deze worden aan de toeristen verkocht voor prijzen variërend van 10 tot 100 US-dollar. Van de verkoop krijgt het restaurant een percentage.. Dat is echter niet altijd pure winst. Vorige week was er een grote groep Duitser waarvan er twee wat kochten en de reisleider liet zich ook wat toeschuiven. Toen iedereen al buiten was kocht nog iemand een schilderij, maar dat betekende niet dat de reisleider misgreep. Niet veel later melde hij zich telefonisch dat hij vanavond nog wel even langskwam. Die jongens hebben het prima voor elkaar, als reisleider verdienen ze zo wie zo al (voor Vietnam) erg goed.

Ik heb een nieuwe broek laten maken. Mijn korte kaki-broek, zo’n ding met een boel zakken, was nu wel helemaal versleten. Bij de kleermaakster om de hoek gevraagd, of ze er eentje kon namaken. Sure, same same! Aangezien ik onderhand wel weet dat ze ruime opvattingen over same-same hebben en de natuurlijke neiging om veel te goedkoop materiaal te gebruiken, heb ik er op aangedrongen eerst de stof te zien. Dat was maar goed ook. Ik mag dan wel kleurenblind zijn, maar zelfs ik kan een lila broek niet waarderen. Eindelijk na drie dagen hadden ze stof die ik acceptabel vond. Een dag later was de broek klaar. Nu echt same same, het best wel ingewikkelde design is exact gekopieerd. Ik ben enkel nog wat bang dat alle naden over niet al te lange tijd los laten, want ik heb haar er niet van kunnen overtuigen dat ze duurder garen moest gebruiken. Maar goed de broek kost mij 12 euro, vermoedelijk een paar euro te veel want ik had geen zin in afdingen. En als de naden knappen, ik draag deze broek toch enkel hier en dan ga ik wel garantie claimen.

Vietnam is een goedkoop land. Deels valt dat in de categorie goedkoop is duurkoop. Vaak wordt er hier pure rommel verkocht. Je kunt al voor vier euro een bromfietshelm kopen, maar veel meer bescherming dan een honkbalpetje zal die niet bieden. De enigste functie van die helm is het voorkomen van een bekeuring. Maar bij andere zaken heb ik de indruk dat niet Vietnam zo goedkoop is maar Nederland vreselijk duur. Vooral zaken zoals voedingsmiddelen, koekjes, chips, wasmiddelen, zeep, tandpasta en dergelijke kosten hier soms maar een derde van de prijs bij ons. De echte merken! Een anderhalve literfles Coca Cola 60 cent, een blikje Pepsi 25 cent, een reuze-tube Colgate 80 cent. Dat kan toch niet enkel verklaard worden doordat de lonen hier een stuk lager zijn. Bij de luxe artikelen is er weinig verschil, een TV kost hier ongeveer net zoveel als bij ons, enkel staan de goedkope 4:3's nog prominent vooraan.
De benzine is afgelopen weekeind duurder geworden en kost nu 60 cent de liter. Wel wat laag octaan, 92. Daar zullen die brommers hier wel op rijden.
Voor de lezers in het ziekenhuis, het laten maken van een pret-echo kost 6 euro, inclusief DVD.

Momenteel krijg ik voor de euro zo‘n 20% meer Dongs dan in het voorjaar. Dit met dank aan de dalende dollar waaraan ze hier de munt hebben gekoppeld. Heel vreemd wel is dat de euro t.o.v. de dollar nog meer waard is. Omgerekend is hier de euro-dollar-koers 1,55. Terwijl deze op 1,50 staat. Dat ia al een hele tijd zo, altijd een paar procent extra voor de euro. Ik kan dus rijk kunnen worden met zogemaande valuta-arbitrage, maar ik ben bang dat dat toch niet helemaal zo zal gaan werken.. Bedrijven hier die dollars nodig hebben kunnen deze in onvoldoende mate kopen en moeten daarvoor in het grijze circuit meer betalen..

Zoals ik de vorige keer al heb verteld stelt mijn Vietnamees nog maar bar weinig voor, maar ik kan wel tellen in het Vietnamees. Daar komt de ware (boekhouder) aard boven. Daardoor kan ik kaarten met de Vietnamezen. Vrijwel dagelijks wordt er geëenentwintigd. Is wel een speciale Vietnamese variant. Kaarten brengt trouwens slechte eigenschappen boven die ik eigenlijk niet dacht te hebben. Er wordt gespeeld met een inzet van 5.000 dong. Dat stelt dus helemaal niets voor, maar ik wil wel perse winnen. Als ik 100.000, vier euro, heb verloren, dan heb ik zwaar de smoor in.

De TV hier staat stijf van de soaps. In mijn stamtent staat de hele dag de TV aan, meestal op de soapzender. Ik kan ineens voetbal kijken een stuk meer waarderen. Voor mij willen ze wel omschakelen op voetbal. Live wedstrijden uit de Engelse competitie. Ik weet nu tenminste dat Van der Sar in Engeland voetbalt. Naast Vietnamese soaps komen ze uit Korea of zelfs Zuid-Amerika. Meerdere keren daags wordt zo'n tele-novella uitgezonden. Nagesynchroniseerd in het Engels en daaroverheen de Vietnamese voice-over. Het is echt zo'n stupide stereotype, dat ik het moeiteloos kan volgen zonder een woord te verstaan. Wat die mensen allemaal niet voor een doffe ellende meemaken in een aflevering. Maar ik ben wellicht wat bevooroordeeld. Thuis heb ik een dure tv waar geen soaps op zitten.

Het vliegveld van Hue, waar dagelijks 6 a 8 vliegtuigen vertrekken heeft nu ook een business-lounche. Zou dat een teken zijn dat het goed gaat met Vietnam?
Mijn vliegtuig vertrekt vanaf gate 1. Het staat op mijn instapkaart en op alle schermen. Maar veel zorgen dat ik mij vergis hoef ik mij niet te maken. Het is ook de enigste gate.
Als ik op het vliegveld aankom koop ik mij een taxi-ticket in de hal. Aangekomen in HCM met een internationale vlucht kom ik bij loket waar zo'n ticket 150.000 dong kost. In de binnenlandse hal kost dit 120.000 dong. Een rit op de meter naar de stad kost 90.000 dong. Een ticket is dus wel duurder, maar het bespaart tijd en gezeur bij de taxistandplaats. Jongens die mij een speciaal tarief buiten de meter om willen bieden, dat dus in werkelijkheid twee a drie keer hoger is. En je hoeft niet te wachten. Iemand leidt mij om de rij heen en een taxi komt voorrijden. Je bent toch nog niet helemaal gevrijwaard van alles. De taxi's moeten bij het verlaten van het vliegveld tol betalen, vijf duizend dong. De chauffeur van de taxi van 150.000 presteerde het te beweren dat ik dat moest betalen. Bot reageren is dan het meest probate middel en naar een fooi kan hij fluiten. Bij taxi's op vliegvelden overal ter wereld zit de meest gehaaide soort tussen.

Als ik zelf bovenstaande lees is het geloof ik wel een wat knorrig stukje geworden. Dat zal wel komen omdat de vakantie bijna voorbij is. Gisteren ben ik in HCM aangekomen en zondag begint de thuisreis.
Maar geen zorgen, ik ga nog even een paar dagen genieten. Gisteren direct weer naar de bar met die aardige serveersters. Er was een verjaardagspartijtje aan de gang. De enigste man die er werkt, was jarig. Een hele lieve jongen met volgens mij weinig belangstelling voor vrouwen. Die dus allemaal hartstikke gek met hem zijn. Een van de dames bedacht dat het wel leuk zou zijn als ze hem voor de verjaardag een fles whisky zou geven. Die mocht ik dan betalen, kostte daar slechts 40 euro. Dat was mij toch wel iets te zout. Maar heel erg gezellig en ik kreeg ondanks de weigering toch een paar grote stukken gebak.