Vinex-wijk in Vietnam

In Hue leven nogal wat families op woonboten in de rivier. Dat is ook wel zo ongeveer het armste deel van de bevolking. De stad wil de boten nu allemaal kwijt en wil dat de mensen verhuizen. De gemeente zorgt er weliswaar voor dat de mensen naar flats kunnen, maar die moeten deze wel huren. Of een stukje grond en zelf bouwen, die grond krijgen ze geloof ik, maar daar ben ik door de taalbarrière nog niet helemaal achter. Een eind buiten de stad ontstaat nu nieuw dorp, zeg maar een Vinex-wijk. Een meisje dat in het restaurant werkte waar ik altijd kom wilde mij graag vol trots het nieuwe huis van de familie laten zien. Zondag zouden we gaan. Om half acht in de ochtend ging de telefoon al. Aangezien mij dat toch wel iets te vroeg was, oftewel te lui om al op te staan, werd het toch wat later . Toen we dus uiteindelijk aan de fietstocht van zo’n 7 kilometer begonnen brandde de zon al lekker, eigen schuld. Maar ondanks de hitte was de tocht de moeite waard. Elke paar honderd meter weer een dorpje. Vietnam is buiten de berggebieden erg dicht bevolkt. In het dorp aangekomen een en al bedrijvigheid. Iedereen met zijn huis bezig. Het huis van haar familie had al vier muren, een dak en een paar binnenmuren. Iets van 7 bij 4 meter voor een gezin van 5 personen. Maar ik heb hier al huizen van minder dan de helft gezien. Ze waren nu net bezig met een terras. Naar mijn idee was er nog erg veel te doen, maar ze trekken er deze week al in. De buren hadden wat minder geluk, tijdens de storm van vorige week waren de muren omgewaaid.

Op de terugweg nog een tijdje in een erg mooi theehuis langs de rivier gezeten. Erg mooi en luxe. Deze keer geen plastic kinderstoeltjes, maar een echt terras. Enkel jammer dat direct aan de oever een baggerschuit aan het werk was met een compressor die elke geluidsnorm overschreed. De baggeraar woont ook met zijn familie op de boot inclusief een zuigeling. Die is dus al stokdoof voordat ze naar school gaat.
In een theehuis in Vietnam krijg je altijd zodra je gaat zitten een kop koude, dat hoort zo, thee gratis. Ook bij het geïmproviseerde theehuis waarover ik de vorige keer heb bericht. Je bestelt dus wat anders, warme thee bijvoorbeeld, of koffie, of een ijsje. Aan dat laatste was ik wel toe.
In Vietnam wordt trouwens veel ijsthee en ijskoffie gedronken. Zelfs de bami wordt soms koud gegeten. Heeft misschien iets met het klimaat te maken. Ik begin dat ook steeds meer te waarderen. In Nederland kam mij de koffie niet heet genoeg zijn, Ik wil nog steeds hete koffie, maar dat is enkel een paar eerste slokken voor de goede smaak, daarna laat ik het koud worden voor ik het opdrink.

Hue is lang niet zo glamoureus als HCM-stad. Alhoewel ook de glamour van HCM is wel beperkt. Je loopt in een prachtige winkelstraat met exclusieve winkels en lunchrooms met Nederlandse prijzen, je gaat twee keer de hoek om en aan de achterkant van het zelfde gebouw zit Minh Modaal op de stoep koffie te drinken. In Hue zie je die luxe veel minder. Wel staan er de nodige luxe hotels, maar dat is toch allemaal op de toerist gericht. Recht tegenover het meest luxe hotel zit een meer doorsnee restaurant. Een garagebox, drie betonnen muren, een dak en een traliehek aan de voorkant. Elke avond installeert zich daarnaast nog een restaurant op de stoep. Het hotel kom ik nooit en het stoeprestaurant ook niet, maar de garagebox kan bijzonder gezellig zijn. Het wordt gerund door twee zusters die onderhand 55 en 60 jaar zullen zijn. Minh & Coco. De `jongste` van de twee roept alle toeristen die voorbijkomen aan om bij haar binnen te komen. Ze is erg (over)enthousiast en erg luid. Ze vertelt me elke keer weer dat ze van mij houdt. Dat kan ze in het Nederlands want daar is ze al een paar keer geweest. Maar daarmee houdt haar Nederlands wel zo ongeveer op. Ik twijfel wel wat aan haar oprechtheid, want volgens mij ben ik niet de enigste die ze haar liefde verklaart. Verder zijn er in Hue een aantal echte toeristenkroegen. Dan zijn er de nodige restaurants die het op de tussentoer gooien zoals de zussen. En natuurlijk ook nog genoeg waar enkel Vietnamezen komen. Last but not least de talloze tijdelijke restaurantjes op de stoep en de mobiele.
Aan de toeristenkroegen kun je zien hoe belangrijk het is om in de Lonely Planet Gids te worden vermeld. Een paar staan er in (Minh & Coco staan er trouwens ook in) en die zijn meestal ook wel druk, maar een andere zaak vlakbij, daar zit geen kip. Toch wel vreemd, de meeste toeristen zitten hier slechts een paar dagen en komen toch allemaal in de zelfde paar zaken terecht. Of wellicht niet zo vreemd. Ze zijn vaak maar zo kort in een plaats (heel Indo China in vier weken) dat ze nauwelijks zelf op verkenning gaan. Geldt ook voor mij als in HCM ben. Maar daar is in drie straten ook meer dan genoeg te doen om mij dagen bezig te houden. Maar toch, HCM mag dan wel spannender zijn, Hue is gezelliger.

Net als overal ter wereld kun je hier een pizza laten bezorgen. Ik heb het restaurantpersoneel op pizza getrakteerd. Er was ook knoflookbrood besteld. Dat knoflookbrood was verhoudingsgewijs het duurste wat ik hier te eten heb gehad. Vijf stukjes voor tachtig cent, daarvoor kun je hier ook bord nasi goreng krijgen.

Tijdens de typhoon, drie weken geleden, hebben ze hier drie dagen zonder stroom gezeten en stond er minstens halve meter water in de straat. Een week geleden ontwikkelde zich alweer een nieuwe storm boven de oceaan. Deze is eergisteren over het noorden van Vietnam getrokken en hier zijn niet meer dan een paar buien gevallen. Maar met de verhalen van de mensen in mijn achterhoofd heb ik toch maar gezorgd dat ik een en ander aan eten en drinken op mijn hotelkamer had.
Maar nu krijgen we hier wel wat mee van storm nummer drie. Ik was net terug op de hotelkamer toen het begon te plenzen. Inclusief onweer. Bij een van de eerste dondedrslagen ging de TV uit en een paar klappen later de stroom. Wellicht dat ik mijn n noodrantsoenen toch nog moet aanspreken. Alhoewel het licht is nu weer aan. Nu gauw het stukje plaatsen nu ik nog verbinding kan maken met het internet. Alhoewel het hotelnetwerk licht eruit. Geen probleem, een ander onbeveiligd net gevonden. Zal de buurman zijn?

De broodjesverkoper komt juist voorbij, in de plenzende regen, half twaalf in de avond, op de fiets. Dan heb ik naast medelijden ook enorme bewondering voor deze mensen. Zo‘n man verdient het zout in de pap nog niet, maar moet zelfs daarvoor nog heel hard werken.