de verkeersregels? in Vietnam

Het verkeer hier vergt toch wel iets meer dan een beetje gewenning. Ondanks dat ik onderhand weet hoe "het werkt" schrik ik toch nog steeds als ik rechtsaf sla en iemand mij dan tegemoet komt uit de zijstraat die linksaf moet en de binnenbocht neemt. Het is het beste om de bocht naar rechts ruim te nemen. Dan kan degene die linksaf wil binnendoor. Het is heel gebruikelijk en dus ook maar aan te bevelen om zo te handelen, maar ik heb ik er toch nog wel wat moeite mee met een stalen gezicht (en zenuwen) linksaf de binnenbocht te nemen en zodoende ook in de andere straat op de verkeerde weghelft uit te komen en recht tegen het verkeer in te gaan. n.b. Als je 50 meter verderop toch aan deze kant van de weg moet zijn, dan blijf je gewoon tegen het verkeer in fietsen (ik dan), of brommeren (de Vietnamees).
En natuurlijk voortdurend claxoneren, dat is ook zeker niet onverstandig als je iemand wilt inhalen (rechts of links) aangezien ze zo goed als nooit richting aangeven. Heel af en toe wil degene die achterop zit wel eens iets doen wat op richting aangeven lijkt. Voorsorteren heeft ook geen onderdeel uitgemaakt van de les. Je moet er bij een stoplicht echt op bedacht zijn dat als iemand rechts naast je gaat staan de kans erg groot is dat hij linksaf wil.
Het snelheidsverschil op straat is erg groot. Een aantal rijdt, al laverend overal tussendoor, veel te snel. Natuurlijk zijn dat meestal jonge mannen, wat dat betreft is het overal op de wereld gelijk. Dan heb je ook nog echte sukkelaars. Met zo'n slakkengang op de scooter, dat ik ze rustig fietsend nog inhaal. Je kunt trouwens ook rustig op een smalle en erg drukke brug stoppen om even te telefoon aan te nemen. Maar dat is hooguit lastig voor de anderen. Ronduit gevaarlijk vind ik het soms als ik ze met een behoorlijke snelheid zie telefoneren.
De brommers (feitelijk lichte motoren) en scooters maken zo'n 90% van het verkeer uit. Daarnaast de kinderen, arme sloebers en een verdwaalde toerist op de fiets. Verder nog fietstaxi's, vrachtauto's, bussen en prive-auto's. In Hue neemt het aantal prive-auto's wel toe, maar is nog niet echt groot. Over het algemeen rijden de auto's bijzonder voorzichtig. Ze drukken wel door op basis van het recht van de sterkste, maar echt gevaarlijk is dat niet.
Ik heb hier werkelijk nog nooit een fiets gezien die s'avonds licht aan heeft. Meestal zit er ook helemaal geen verlichting op, maar zelfs als ze al wel een lamp hebben dan is die niet aan. Dan heb je ook nog van die slimmerikken op de brommer die geen verlichting aandoen uit zuinigheidsoverwegingen.
Waar ze zich hier redelijk goed aan houden is de helmplicht, het wachten voor een stoplicht en een rotonde wordt op de juiste manier genomen. Dat zullen dus wel de onderwerpen zijn die bij de politie prioriteit hebben.
In Hue is een heel groot druk kruispunt, waarop 6 wegen uitkomen. Helemaal in midden is een middenberm en daar rijdt men dus netjes omheen als men linksaf moet. Dan moet je er wel weer rekening meehouden dat als iemand vlak langs de rand van die berm rijdt dat nog niet betekent dat hij ook links wil. Ook op mijn fiets dwing ik daar de ruimte af, door te zorgen als ik links wil er niemand meer langs kan.
Afdwingen moet je ook op een gewone kruising als je daar rechtdoor gaat. Je moet een echt drukke kruising gewoon oprijden. De kunst is met enkel wat remmen en bijsturen aan de overkant te komen zonder te stoppen. Dat is ook het allerbeste want ze verwachten ook niet dat je stopt.

De bromfietsreperateur tegenover mijn hotel had een spoedreparatie. Een brommer met een kapotte claxon. Gelukkig kon dit weer worden gerepareerd, anders had de bromfiets toch echt naar de sloop gemoeten.

Het is mij onderhand ook wel duidelijk waarom de Vietnamezen een hekel hebben aan lopen en fietsen. Deze week was ik zo stupide om midden op de dag een 10 kilometer te fietsen. Dat dan ook nog in het voor mij gebruikelijke Nederlandse tempo. Na 3 kwartier was ik een paar liter vocht kwijt. Het leidde er toe dat ik van mijn principe moest wijken om niet eerder dan na het diner een biertje te nemen. Ik heb er een paar moeten nemen om weer enigszins tot leven te komen. Ik probeer nu op een slakkengangetje te fietsen en mij er niets van aan te trekken als ik wordt ingehaald door een andere fietser.
Middenop de dag is het zo wie zo de tijd om absoluut niets te doen. Als de Vietnamezen dan de kans hebben houden ze siesta. De winkeltjes trekken de luifel naar de beneden en de verkoper m/v ligt zo ver mogelijk achterin een dutje te doen.
Mijn conditie waar ik altijd best wel trots op was holt momenteel dan ook achteruit. Nog even en ik heb een conditie die bij mijn leeftijd past.

In het restaurant werkt een nieuw meisje, die vermoedelijk wel erg weinig school heeft gehad. Om haar te helpen hebben de collega's het hele alfabet uit een kartonnen doos geknipt. Ik heb ook goed zitten opletten, om met name het verschil tussen de klinkers te leren. Als ik goed heb opgelet in de les zijn er 3 A's, 2 E's, 3 O's en 2 U's. Daarnaast kunnen deze letters nog extra accenten krijgen. Maar tot op heden brouw ik er nog niet veel van. Sommige woorden kan ik ondanks vele pogingen niet juist uitspreken. Mijn stembanden missen vast een spier voor bepaalde klanken.

Zo af en toe koop ik lootjes bij een straatverkoper (ook m/v). Ze hebben kras- en instantloten, maar ook loten waarvan de trekking s'avonds is. De hoofdprijs van deze laatste is 6.000 euro. De volgende dag hebben de verkopers de uitslag bij zich. Meestal van de laatste maand in een klein (foto)album. Maar nu kwam ik een oude baas tegen die dat wat minder ordelijk voor elkaar had. Ik had loten van een paar dagen geleden en toen kwam uit zijn tasje een bos verkreukelde losje velletjes. Hij is 10 minuten bezig geweest de uitslag van de juiste dag te vinden.
Hoe de organisatie hierachter in elkaar zit heb ik nog niet kunnen ontdekken. Zo'n verkoper loopt met een stapel loten die meer waard zijn dan hij waarschijnlijk in een maand verdient. En de loten zullen toch ook weer terug moeten zijn bij de organisatie voordat de trekking plaats vindt. Het gaat dan niet om een enkele verkoper. Deze loterijen zijn regionaal. En in zo'n regio kun je gemakkelijk Nederland kwijt.
Meestal leidt het tot grote hilariteit van de Vietnamezen om mij heen. De loten worden eigenlijk nooit aan toeristen verkocht. Maar ik probeer mij natuurlijk te gedragen als een goed geintegreerde allochtoon. Als ik instantlopen koop dan krijg ik altijd wel voldoende assistentie om deze te openen. Tot op heden is het meeste dat ik heb gewonnen 6.000 dong (25 eurocent).