Vietnamees ziekenhuis

Deze ochtend ben ik op visite geweest bij een van de werkneemster van het restaurant die nu in het ziekenhuis ligt. Daar wordt je duidelijk niet vrolijk van. Dan wordt je weer eens keihard met de neus op de feiten gedrukt. Welk een enorme welvaart wij hebben in Nederland. Zelfs een logement in een achterbuurt bij ons zou nog worden gesloten door de brandweer als het er zo zou uitzien. Van de medische zorg kan ik mij geen goed beeld vormen, maar zover ik kan zien ontbreekt het aan zo ongeveer alles. Het meisje is chronisch ziek en wordt wel vaker opgenomen, maar ik betwijfel of er goede diagnostiek plaats vindt.
Ik heb nog wel een tip voor het Deventer Ziekenhuis. Als het weer eens vol ligt is het niet nodig een patientenstop in te voeren. Je kunt gewoon 2 patienten in 1 bed leggen.

Afgelopen week een paar keer kaart gespeeld. Onder andere een Vietnamese variant op 21-en. Momenteel sta ik op 20.000 Dong verlies. Maar zo af en toe win ik wel wat in de instantloterij. Een lootjesverkoopster heeft mij nu ontdekt als vaste klant. Elke ochtend komt ze het restaurant binnen gehuppeld en kletst ze enthousiast in het Vietnamees tegen mij. Ik heb zelfs al een paar keer een prijs van 10.000 dong gewonnen. Maar ja die prijzen worden weer onmiddelijk omgezet in nieuwe lootjes. Net zo lang tot je weer op nul staat. Dit kost mij ook dagelijks 20.000 dong. Als ik niet oppas moet ik nog een baan gaan zoeken om dit allemaal te kunnen betalen. Anderzijds is het leven hier wel zo goedkoop dat dit nog wel mee zal vallen. Nu ik hier zo stationair in Hue zit en niet als toerist zo nodig overal naar toe moet, blijven de uitgaven ruim binnen het budget. Ik leef hier op minder dan 10 euro per dag. Daar komt dan nog het hotel bij van ook 10 euro. En dan leef ik naar Vietnamese begrippen ruim. Zo af en toe neem ik het personeel van het restaurant mee naar een van de toeristenkroegen. Dan trakteer ik 5 a 6 mensenen dat kost dan eens een keer 15 euro.

Van vervelen is nog sprake ondanks dat ik niet veel uitspook. s'ochtends om 9 uur ga ik mijn ontbijt halen en dan blijf ik in het restaurant plakken tot een uur of 12. Daarna is het tijd voor een uurtje internet. Vervolgens een dutje, om aan het eind van de middag wat aktiever te worden en een eindje te gaan fietsen. Hier in de buurt zijn een paar gemene heuveltjes, waar ik dan op mijn niet al te nieuwe fiets tegenop klim. Uit angst dat ik de ketting er af trap, durf ik niet echt op de pedalen te gaan staan.

Het lukt mij nog niet echt mijn levensritme meer op de tropen af te stemmen. Ik neem mij telkens voor om s'ochtends om 7 uur op te staan, om zodoende voor het al te heet is wat te gaan doen. Maar ik ben veel te veel een nachtmens. Zelfs als ik al om 10 uur terug ben in het hotel, ga ik nog niet slapen voor 12 uur. Nog even nieuws kijken op CNN of Deutsche Welle en daarna tekenfilms op Cartoon Network, mijn favoriete kanaal.
Deze is de laatste dagen met Chinees geluidskanaal (was Engels). Het handige neefje van de hoteleigenaar heeft ongetwijfeld weer aan de knoppen gezeten. Wellicht een nieuwe illegale satelietkaart geinstalleerd. Op een dergelijk moment kom je er ook weer achter dat het Engels van de receptioniste toch wel beperkt is. Als je zo iets probeert te vertellen begrijpt ze het echt niet, maar Vietnamezen zijn meesters om dat te verbergen. Ze begrijpt dat er iets met de TV is en staat braaf te knikken, maar daarna is wel afwachten of er ook echt iets gebeurt. Een en ander heeft er wel toe geleid dat ik nu meer TV-kanalen heb. Ik heb nu ook een Spaanse en een Italiaanse nieuwszender, maar Cartoon Network is nog steeds in het Chinees.
Ik heb al lang afgeleerd om de Vietnamezen uitgebreide verhalen in het Engels te vertellen. Dat doe ik niet meer voordat ik zeker weet dat ze dat ook echt begrijpen. Ik probeer dat eerst maar eens uit door heel gericht dingen te vragen. Ze kunnen je een hele avond vol interesse aankijken, zonder dat ze begrijpen wat je zegt. Hoe meer ze lachen, hoe groter de kans is dat ze je niet begrijpen. Lachen is hier een soort beleefde vorm van onzekerheid.
Er zijn er echter wel die erg goed Engels kunnen. Op school heeft het hoge prioriteit. Het verhoogt duidelijk de kansen op een goede baan. Voor een overheidsbaan wordt tegenwoordig ook kennis van Engels vereist.
Momenteel help ik een jongeman die leraar Engels wil worden bij het maken van een scriptie. Eerst heeft hij geprobeerd of ik de sciptie voor hem wilde schrijven. Maar daar ben ik toch maar niet ingestonken. Mijn reaktie dat hij dan zelf niet zo veel zou leren maakte niet echt indruk, maar hij heeft nu toch zelf een eerste concept gemaakt. Van een leraar hier heb gehoord dat spieken, overschrijven of zelfs het omkopen van de leraar de gewoonste zaak van de wereld is.
Toch is hij, zeker op papier, erg goed, maar het spreken gaat toch wel moeizaam. Daar kan ik echter slecht commentaar op leveren, want het weinige Vietnamees dat ik kan, komt mij toch wel erg rottig de strot uit. Zeg maar hooguit het niveau van een eerste generatie gastarbeider.

Met roken sta ik op rantsoen. Niet dat ik minder rook, maar mijn voorraad Zware Van Nelle is beperkt. Ik koop dus maar af en toe een pakje Marlboro (90 cent) Vietnamse sigaretten kun je al voor 45 cent per pakje kopen. Heel vaak zie je de Vietnamezen (mannen, vrouwen zie je eigenlijk nooit roken) 2 sigaretten per keer kopen. Shag kun je hier wel op de markt kopen, maar dat heb ik nog niet geprobeerd. Het zijn meestal ouderen van het platteland die shag roken. En dan zeker ook de vrouwen. Die zie dan lopen met echt enorme shaggies. Laatst liet ik de nachtportier een Zware van mij draaien. Daar had ik snel spijt van. Hij kwam blijkbaar ook van het platteland en draaide toch een sigaar, dat was meer dan een dagrantsoen weg. Hij krijgt niets meer van mij.

De welvaart neemt hier (relatief) toe. In vergelijk met mijn eerste bezoek aan Vietnam zijn er steeds meer dikke Vietnamezen. 6 jaar geleden heb ik in 3 weken tijd welgeteld 1 dikke Vietnamees gezien. Dat is nu wel wat anders, alhoewel ze hebben ons nog lang niet ingehaald.
Een ander groot verschil is, dat ik toen blijkbaar toch een veel opvallender verschijning was. Zodra ik toen maar 500 meter buiten het toeristengedeeltje kwam had ik voortdurend kinderen achter mij aan en zei ook iedereen mij goedendag, maar dat is nu wel over. Daarvoor moet ik nu een heel eind fietsen, tot zeker 5 kilometer buiten de stad.

Heel leuk is hier wachten voor een spoorwegovergang tijdens het spitsuur. Aangezien men zich niet netjes rechts opstelt, maar aan beide zijden van de overweg over de hele breedte van de weg gaat staan, is het lekker dringen geblazen als het hek opengaat.

De politie is hier in Hue momenteel uiterst aktief in het handhaven van het parkeerverbod. Er mag hier nergens op straat worden geparkeerd. Dat geldt ook voor brommers en fietsen. Deze moeten op de stoep. Auto's moeten ergens een stukje eigen terrrein zien te vinden. Ze rijden hier rond met een vrachtauto waarop de brommers worden geladen. Deze gaan onverbiddelijk mee. Je kunt die dan later weer ophalen en een boete betalen. Deze mensen zijn hier ongeveer net zo populair als in Nederland de wielklemzeters.
Voor de rest zie ik niet zo veel politie. Er staat af en toe een agent bij een druk kruispunt en die zie ik wel eens iemand aanhouden. Maar deze week was er ineens massaal politie op de been. Een groot hotel heeft belangrijke gasten. En als deze komen of gaan dan wordt de straat kompleet afgezet. Drie politie auto's voorop, een stel luxe auto's en tot besluit weer een politieauto. Blijkbaar erg belangrijk, want ze worden opgewacht door een politie-officier die komt voorrijden met een auto met het kenteken 75(=Hue) 1111.
Dit heb ik bij mijn voorgaande bezoeken al wel vaker gezien. Klaarblijker is een Hue een plaats, waar je met belangrijke gasten naar toe gaat. Wellicht omdat dit vroeger in de tijd van de keizers de hoofdstad van Vietnam was.

Als ik in Nederland vertel dat ik wel eens in Vietnam ben geweest begint men vaak over de Vietnamese loempia's die je bij ons op de markt kunt kopen. Ik zal die zeker ook wel vaak in Vietnam eten. Nou, daar kun je in Vietnam lang naar zoeken. Het enigste wat ze met Vietnam te maken hebben is dat de verkoper een Vietnamees is. In Vietnam hebben ze wel een soort loempia's maar die lijken er in de verste verte niet op. Ze zijn niet groter dan 2 vingerkootjes en ze zijn in papier gerold.

Toch nog even, ik kan het niet laten, een regeltje over het Deventer stadhuistheater. Stappen alle wethouders met veel tam-tam op, om even later gewoon weer terug te komen en weer verder te gaan waar ze gebleven waren. Ze dronken een glas, ze deden een plas, .... Laat ik bijna even in de waan zijn geweest dat er nog hoop bestond in een democratische politiek. Het pluche is toch heel wat belangrijker dan de mening van de kiezers. Zo kan ik mij zo ver weg toch nog lekker zitten ergeren. Allemaal dank zij het internet.

Afgelopen week was het na een frisse dag dagelijks weer warmer, maar daar kwam gisteravond een abrubt einde aan. Het stormde behoorlijk. In de straat waar mijn hotel staat viel de stroom uit. Lag ik toch eens een keer voor 12 uur in bed.

Groetjes uit een nu regenachtig Hue.
p.s. het wordt al weer beter