nieuwe fiets

Ik had afgelopen week een gloednieuwe huurfiets. Ziet er heel blits uit, maar dat is wel wat schone schijn. Mijn linkerenkel is nu helemaal beurs, aangezien de trapper er scheef op zit. Dus onverdeeld gelukkig was ik niet met de nieuwe fiets. Trouwens op de derde dag viel de trapper er al af. Midden op een drukke weg. Maar ja, dat zijn ze hier wel gewend dat mensen op straat spullen verliezen. Met behoorlijke regelmaat zie ik hier iemand over straat terug lopen om de pet of een slipper op te rapen. Volgens mij was ik met de vorige fiets, een oud barrel, beter af. Daarvan was inmiddels alles wel een keer gerepareerd. Nu heb ik een nieuw barrel.
Je kunt zo'n fiets nieuw kopen voor ongeveer 50 euro. Dan is die wel erg kaal, zoiets als een bel of verlichting zit er dan nog niet op. Maar goed, verlichting heb je hier toch niet nodig. Een bel natuurlijk wel, al tel je niet echt mee in vergelijking met de scooterclaxons. Of nog veel erger de luchthoorns van vrachtauto's en bussen. Wel hebben alle fietsen een mandje voorop. Ik moet zeggen erg handig.

Nogal wat mannen proberen hier de kost te verdienen, door als bromfietstaxi te werken. Er zijn er daar dus veel te veel van en daardoor hebben ze niet veel te doen. Ze hangen vaak rond op een bepaalde stek, of rijden voortdurend rondjes op jacht naar een vrachtje. Lijkt mij dat ze dan meer benzine verspillen, dan dat ze met een ritje kunnen verdienen. Hier in Hue hebben ze dan ook nog zware concurrentie van de fietstaxi's (cyclo's). Als je hier rondwandelt, wordt je voortdurend door hun aangesproken. "Where you from? Where you go? Go to market, go to Citadel. One hour very cheap." Allemaal dat ene zelfde zinnetje. Of s'avonds (gefluisterd); nice bar-lady of massage-boem-boem. Nu weet ik dat in het Vietnamees boem (VN: buom) vlinder betekent, dus wat ze daar nu mee bedoelen?
Ze moeten het vaak hebben van 1 of 2 ritjes per dag. Dan heb je net een bord rijst verdiend. Er zijn er wel een aantal die het beter doen. Als ze iets meer Engels spreken dan enkel Yes kunnen ze nog wel eens leuk verdienen aan de toeristen. Ze brengen je werkelijk overal heen achter op de brommer. Als je wilt kun je op die manier het hele land door. Achterop met je koffer. Heb je tegelijkertijd een gids en je ziet heel wat meer dan als je met de nachtbus reist. Ik moet er zelf niet aan denken, de hele dag achterop. Maar ik heb mij al wel diverse keren een 40 a 50 kilometer verderop laten brengen. (dat is mij ver zat) Je kunt rustig ergens naar toe gaan (museum, zwembad of zo) waar je dan een aantal uren doorbrengt. Ze blijven dan buiten op je wachten.

Je kunt hier stukken suikerriet kopen. Lekker op kauwen, de suiker er uit en de pulp weer uitspugen. Al vaker had ik hier in Vietnam ook kraampjes gezien waar ze suikerriet door een pers halen, maar ik had mij nog niet echt afgevraagd waar dat nu goed voor is. Feitelijk heel simpel. Grote suikerrietstokken worden meerdere keren door een wringer gehaald om het sap er uit te persen. Wat citroen of sinaasappel erbij en natuurlijk ijs en je hebt een heerlijk fris drankje. Bij een luxe zaak in een glas, of op straat in een plastic zakje met een rietje en een elastiekje er omheen.

Ik ben alweer naar een bruiloft geweest. Deze keer in een klein gehucht op het platteland zo'n 40 kilometer van Hue. s'ochtends vroeg achterop de brommer er naar toe. Om 8 uur waren wij daar. De tafel vol met eten en direct al een biertje. Dit duurde tot ongeveer half tien. De bruiloft zelf was pas om 2 uur. Dus de nodige uren niets te doen. We mochten bij de familie op bed wat uitrusten. Daar had ik niet erg veel zin in, maar ik kreeg ook niet veel kans. Zo ver van de grote stad was ik toch wel de topattractie. Vol continu had ik een lading kinderen om mij heen, maar ook de volwassennen hadden moeite om hun nieusgierigheid te verbergen. Het duurde wel enige tijd voordat de kinderen hun schroom hadden overwonnen. Maar toen dat over was had ik ze zo ongeveer in mijn nek zitten. Letterlijk toen ik mijn videocamera tevoorschijn had gehaald. Met tien tegelijk kijken naar het beeld op dat kleine schermpje.
Wel vaker hoor ik van andere toeristen dat ze ergens zijn geweest waar nog nooit een westerling is geweest. Dat de gids ze speciaal daar naar toe heeft genomen. Dat is natuurlijk vaak wel wat flauwekul. Die gids doet dat dagelijks. Je kunt het snel genoeg weten of er wel vaker toeristen komen. Je krijgt op zo'n plek altijd een lading kinderen om je heen. Als ze toeristen gewend zijn, is het direct volcontinu bietsen geblazen. Daarnaast wordt je bestormd door handelaren.

In zo'n dorpje is het allemaal wel behoorlijk armoedig. Het sanitair is de rivier, maar waar ik was hadden ze al wel TV in huis. Echt heel armoedig wordt het bij de mensen die op een boot wonen.
Tussen de middag kreeg ik eten aangeboden. Rijstsoep met rivierslakken. (Uit het toilet dus.) Ik had de slakken best willen eten, maar dat was mij onder deze omstandigheden toch wel wat te riskant. Zelfs Vietnamezen uit de grote stad moeten daarmee oppassen. Dus heel beleefd enthousiast enkel de rijst uit de soep gegeten. Je kunt toch slecht tegen deze mensen vertellen dat jij ziek wordt van dat wat zij dagelijks eten.
Om 2 uur eindelijk de bruiloft. In processie van het huis van de bruid naar dat van de bruidegom. Dat was in dat gehucht 30 meter verderop. Bij het huis van de bruidegom waren de tafels weer gedekt. Een krat bier onder de tafel en daar ging het van start; Mot, Hai, Ba, Yo. Van het eten heb ik toch wel een heel omzichtige keuze gemaakt. Maar ik heb toch maar wel grote ijsklonten in het bier gedaan. Ondanks dat daar ook voor wordt gewaarschuwd, maar zonder redde ik niet.
De bruiloft was op een van de warmste dagen hier tot nu toe. Onder een afdak met op enige afstand een paar ventilatoren die dapper een vergeefse poging deden. De genodigden op een kluitje gepakt en de rest van het dorp als een muur daar omheen. Werd er ook nog gegourmet. Midden op de fafel de brander aan. Bloedheet is zacht uitgedrukt. Zelfs de Vietnamezen zag ik zweten. Kun je nagaan hoe ik er aan toe was. Was ik ook nog netjes gekleed in lange broek, net overhemd en schoenen. Over transpiratieplekken onder de oksels hoefde ik mij al snel geen zorgen meer te maken. Mijn hele overhemd was een grote plek.

Inmiddels ben ik weer in HCM. Gisteren toch wel enigszins emotioneel afscheid genomen van de vrienden in Hue. Het meisje, waarover ik heb geschreven dat in het ziekenhuis lag, is inmiddels wel weer thuis maar nog niet echt beter. Het was niet echt leuk om dan te zeggen tot volgend jaar.