Please sit here

Aan alles komt een eind. Zo ook dus aan drie maanden Vietnam. Ik ben nu in HCM de dagen aan het aftellen.

Elke avond zit ik op een terrasje aan een drukke straat. Er zitten er daar meerdere direct naast elkaar en ze zien er zo goed als gelijk uit. Dus het is niet direct even gemakkelijk het terras van gisteravond te herkennen. Maar dan wordt je wel geholpen door de serveerster, die voorkomt dat je bij de buren gaat zitten. Het halve werk hier op zo'n terras is de mensen over te halen om juist op jouw terras te gaan zitten. Vooral als er toeristen voorbij lopen, komen ze allemaal overeind "please sit here"
Aangezien de scooters niet op straat mogen staan, zit je daar meestal tussenin. Op lage tuinstoelen, waardoor ik nauwelijks over de scooters heen kan kijken.

Zeker hier in het toeristengedeelte heb je best wel de nodige bedelaars. Een oma die hier elke nacht rondschuivelt en de grootste moeite heeft met de stoepranden tot wel 40 centimeter. Vietnam is absoluut ongeschikt voor rollators. Een meisje van een jaar of tien met een volkomen mismaakt gezicht. De onderste helft van haar gezicht is helemaal opgezwollen en heeft twee keer de omvang van de de bovenste helft. Ze gaat op korte afstand recht voor je staan in afwachting van geld. Onderwijl kauwend op een broodje met de mond wagenwijd open. Het ziet er afgrijslijk uit, maar voor het overige lijkt ze niets te mankeren. Het is ook duidelijk een aangeleerde pose om geld te krijgen. Oma geef ik een dubbeltje (ja-ja!), maar het meisje helemaal niets. Het zou mij niet verbazen dat de aandoening best verholpen kan worden. Ik zou direct haar dokter betalen als dat zou kunnen helpen, maar met haar geld te geven denk ik niet veel goeds te doen. Naar alle waarschijnlijkheid wordt ze gewoon door de familie de straat opgestuurd. Trouwens wellicht collecteert ook oma voor de hele familie.
Verder heb je ook straatverkoopsters die papieren zakdoekjes en kauwgom verkopen, wat eigenlijk nauwelijks meer dan bedelen is. Met een kind op de nek lopen ze de hele avond over straat te zeulen. Dat kind heeft enkel het doel om zo wat medelijden op te wekken. Ook daar geef ik niets aan. Ik vrees enkel het ergste wat er van zo'n kind terecht moet komen. Als ze een jaar of 10 zijn kunnen ze bloemen verkopen, maar wat als ze daar te oud voor zijn. Alhoewel juist sommige van die kinderen spreken verrassend goed Engels. Ze groeien per slot op tussen de toeristen. Dus wellicht is daar nog wat hoop voor.
Ik baal wel eens van mij zelf dat ik hiervoor een wat onverschillige houding heb ontwikkeld. Je moet je wel blijven realiseren, dat je wel heel erg rijk bent ten opzichte van de meeste mensen hier. Ik koop met het grootste gemak nonchalant een reep Toblerone-chocolade voor 2 euro. Dat is meer dan veel mensen hier in een dag verdienen. Maar ik kan niet iedereen helpen en ik betwijfel ook zwaar of het helpen is als je die kinderen geld geeft. Daarom heb ik ook het weeshuis in Hue uitgezocht om te steunen.

Van het weeshuis heb ik een eerste verslagje ontvangen. Het geld van jullie donaties wordt besteed aan de bouw en inrichting van een computerruimte. Door de donatie is het nu mogelijk zoiets te realiseren, waar ze anders niet aan toe zouden komen. Het lijkt mij een goede bestemming. Ze hebben in het weeshuis ruim 200 kinderen die allemaal naar school gaan zodra ze er aan toe zijn. Een aantal van hun zit zelfs op de universiteit. En ook in Vietnam moet je dan toch echt wel met een computer werken.

Ik zit hier achter de computer in een hele nette ruimte achterin in een kleine supermarkt. Heerlijk met airconditioning. Enigste nadeel is wel dat hier meestal nogal wat kinderen zitten. Met een uiterst vervelend exemplaar ertussen. Het kind van de eigenaar. Een jaar of twee, drie, uitermate verwend en dus vervelend schepsel en is ook al veel en veel te dik. Is trouwens de hele dag enkel in een luier gekleed, dus moeders is waarschijnlijk ook wat verwend. Hij heeft het al gepresteerd mijn computer uit te zetten voor de lol en doet weinig anders dan aandacht trekken. Hij komt juist weer binnen en ik stop voorlopig maar even met schrijven.

Siesta gehouden, naar de film geweest en nu in een ander internetcafe. Weliswaar geen airconditioning, maar ook geen kinderen. Enkel toeristen hier.

Sigaretten hebben hier niet, zoals in Nederland, een vaste prijs op het pakje staan. Meestal betaal ik voor een pakje Marboro 20.000 Dong. Gisteravond heb ik op straat bij een oud vrouwtje een pakje gekocht. Ze loopt te leuren met een mandje met iets van 10 pakjes sigaretten erin, wat aanstekers en pakjes zakdoekjes. Bij haar moest ik 18.000 Dong afrekenen. Die zal dus echt nooit rijk worden, maar eerlijk is ze wel.
De betere sigarettenverkoopster lopen met een grote platte kist die ze openvouwen om je de inhoud te laten zien. Die hebben meestal een behoolijke keuze. Ook sigaren, van in ieder geval voor mij onbekende herkomst. Tegenwoordig hebben ze zelfs ook Drum in het assortiment. Of het echt of namaak is durf ik niet te zeggen, maar toch, het geeft je een warm oranje-gevoel. Helaas nog geen Zware van Nelle. Wel marihuana (onder de kist/toonbank). Sommige van die verkoopster zie ik enkel s'avonds zodat het dan waarschijnlijk een bijverdienste is.

Zoals al eerder vertelt, is het hier nogal druk. Een hotel aan een drukke straat heeft daarom speciaal oversteekhulp ingezet. Met zo'n verlichte verkeersknuppel helpen ze de gasten de straat over. Doet trouwens elk hotel daar, alleen niet zo luxe. Meestal pakt de portier je bij de hand en trekt je voor de brommers langs. Heb ik niet meer nodig hoor, ik kan al zelf oversteken.

Vorige week vertelde een vriendin mij dat de mooie Yamaha van haar helemaal geen Yamaha is. Enkel de naamstickers zijn Yamaha. Nu let ik daar wat op en het blijkt hier de grote rage te zijn. Een Chinese scooter met stickers van Yamaha of Honda erop. Soms gaan ze zelfs zover dat de zadelbekleding is vervangen door een exemplaar met merkopdruk.

Er zijn hier een aantal Engelstalige kranten. De Vietnam News die elke dag opent met een foto en artikel over de president, premier of de partijleider. Of zoals vandaag met alle drie. Voor het overige is deze krant net het Financieele Dagblad vol met getallen over oogstopbrengst, productie, exportcijfers, etc. Daarnaast is er een krant van de Jeugd Federatie, lijkt dus behoorlijk partijgebonden, maar is wel behoorlijk kritisch. Vorige week hadden ze een reportage over bedrijven die maaltijden aan het personeel verstrekken die volkomen onder de maat zijn (kosten 22 cent, dat is zelfs in Vietnam te weinig) of regelrecht ziekmakend. Het laatste jaar zijn daardoor een aantal massale voedselvergiftigingen geweest. Vandaag een artikel over bedrijven die water bottelen. Wegens onhygienische toestanden door de overheid gesloten en gaan dus gewoon door met de verkoop. De overheid lijkt hier vaak volkomen tandeloos. Uit deze krant heb ik ook het verhaal over de niet afgezette bouwputten waarover ik laatst heb geschreven. Dan is er nog de Saigon Times. Deze lijkt onafhankelijk, maar er staat gewoon niets in.

Morgen is het afgelopen. Het vliegtuig naar Nederland. Nadat eerst het schema van de heenreis nadelig was veranderd, is nu ook de terugreis gewijzigd. In plaats van 3 uur wachten op de verbinding in Bangkok moet ik daar nu 10 uur doorbrengen. Ik had juist deze vlucht (combinatie van KLM en Thai) uitgezocht vanwege de gunstige korte overstaptijden. Daar heb ik dus wel behoorlijk de smoor over in.
Maar hoe dan ook over 2 dagen ben ik weer thuis.

Dus tot ziens in Deventer.