Weer naar Vietnam

Dit jaar al weer naar Vietnam, dus ook weer een verslag. Toch is het nu wel anders, nu gepensioneerd en 3 maanden voor de boeg in Vietnam. Maar ik blijf het voorlopig toch maar vakantieberichten noemen.

Dit jaar was het de eerste keer dat mijn vliegtuig uit Nederland pas s'avonds vertrok. De andere jaren was het altijd rond het middaguur. Ik had dus alle tijd van de wereld. Daardoor kwam ik op het idee om eens op teletekst te controleren of er wellicht treinen niet reden. Zie ik staan dat de verbinding met Schiphol door een ongeluk er uit lag. Omrijden via Amsterdam CS werd geadviseerd. Ik dus toch nog hals over kop naar het station. De trein met overstap in Amersfoort gepakt. Bleek er een seinstoring te zijn en duurde het stuk tot Apeldoorn een halfuur. Daardoor in Amersfoort geen directe aansluiting. Een ding scheelde wel, onderwijl was het probleem bij Schiphol opgelost en kon ik toen de directe trein pakken. Was ik uiteindelijk op de oorspronkelijk geplande tijd op het vliegveld.
Na vorig jaar te hebben aangekondigd dat er op Schiphol nergens meer gerookt mocht worden, hebben ze dat beleid toch maar enigszins versoepeld. Weliswaar goed verstopt, zijn er nu een aantal rokerscabines. Ik kon dus geheel ontspannen aan de reis beginnen.

Voor het inchecken staan er nu automaten. Dat hebben ze een paar jaar geleden ook al geprobeerd, maar dat wou toen nog niet lukken. De volgende stap is dat je zelf ook je koffer in een automaat stopt. Maar vooralsnog moet je toch met je koffer naar de incheck-balie. Dat willen ze zo graag dat er een meerdere rijen zijn waar dit mogelijk is en maar 1 rij waar je nog ouderwets kunt worden ingecheckt. Dus bij slechts een paar balies staat een grote rij en bij een heleboel balies zit het personeel in de neus te peuteren. Pure chantage. Het is nu kijken wie het het langste volhoudt, passagiers die niet (willen) weten hoe het werkt of Schiphol. Het is vast handig voor mensen die vaak vliegen met enkel handbagage, maar niet voor de toerist die maar heel af en toe daar staat. Het is in ieder geval alles behalve klantvriendelijk.

Deze keer ben ik met KLM gevlogen. Prima stoelen en ook prima eten, maar geen eigen dvd-schermpje in de rugleuning van de stoel voor mij. De maaltijden, alhoewel prima, zijn aan de krappe kant en het bier komt in speciale kleine blikjes. Het moet uit de lengte of de breedte. Maar zoals gezegd, de stoelen waren prima en ik heb dus het grootste deel van de reis goed geslapen.

De watergekt neemt tegenwoordig onrustbarende vormen aan. Loopt heel Nederland nu met een flesje op straat en is het ook al standaard om water bij de wijn te krijgen, is nu voor mij wel het toppunt (dieptepunt) bereikt. Vroeg de stewardes of ik bij mijn biertje een glas water wilde hebben.

De overstap moest ik maken in Bangkok. Een modern en heel groot vliegveld. Dat moet laatst wel een hele grote groep mensen zijn geweest om dat vleigveld te bezetten. Het was op dat vliegveld prima vertoeven. Meestal is alles op een vliegveld hardstikke duur, maar dat viel daar reuze mee. Ik had voor 50 euro gewisseld, maar ik heb hooguit een tientje opgemaakt. Dan moet ik het op de terugreis maar op een zuipen zetten.

De aankomst in Ho Chi Minh liep heel vlotjes. Snel door de douane, vlot de koffer en direct een taxi. Het was wel een dure taxi, maar hardstikke nieuw met echte airco (geen open raam). Ik was 5 kwartier na de landing al bij het hotel.

Het is in HCM een heel stuk warmer dan in Nederland, zo'n dertig graden. Maar door de airco op de hotelkamer ben ik nog steeds verkouden. Lekker midden in de nacht buiten op een terrasje zitten met een koel biertje in de hand.