Naar school.

Deze reis heb ik een wekkerradio meegenomen voor op de hotelkamer. In Nederland bij de Blokker gekocht voor twaalf euro. Waarschijnlijk is die in China in elkaar gesleuteld en is dus weer bijna thuis. Maar zo'n ding is hier niet of nauwelijks te krijgen. Zal nog wel als overbodige luxe worden gezien. Hier is altijd wel een buurman die vroeg in de ochtend de TV op maximum zet.
Het heeft mij al goede diensten bewezen. Ik heb geen Vietnamese buren. Ik ben nog niet een ochtend te laat bij het zwembad gekomen.

Op de radio luister ik altijd naar een Vietnamese Engelstalige zender. Ik geloof dat de zender 104FM heet en dat het nieuws wordt geleverd door de Voice of Vietnam, VOV 24/7. Dat 24/7 slaat in ieder geval niet op de uitzendtijden. Om middernacht gaat de zender tot zes uur's ochtends uit de lucht. Na middernacht kan ik ook geen andere zender meer vinden.
Het 104FM moet je ook niet al te letterlijk nemen, ze zenden uit op 104,5fm. Ach, ik ben zo'n kniesoor die daar op let.

Zoals gezegd, het is Engelstalig. Zodoende kan ik het volgen. Tenminste, dat zou toch moeten. Mijn Engels is een heel stuk beter dan mijn Vietnamees. De presentatrices, een presentator heb ik nog niet gehoord, spreken enerzijds heel goed Engels, maar ik moet soms wel mijn uiterste best doen om het te verstaan. Nu geef ik toe, dat ik wel iets doof ben, maar daar ligt het toch niet aan. Er is ook Engelse les op deze zender, gesponserd door de Britse ambassade en dat kan ik prima verstaan. Maar ja, als deze les begint zet ik de radio uit. Engels hoef ik niet meer te leren, Vietnamees daar zou ik mij nog wel wat in kunnen verbeteren.

Ik heb denk ik hetzelfde probleem als de dames op de radio. Hun Engels is wel vele malen beter dan mijn Vietnamees, maar de uitspraak is ook bij hun een probleem. Een serveerster van mijn hotel heeft zichzelf de taak opgelegd om mijn Vietnamees te verbeteren. Zij corrigeert mijn uitspraak en zegt het dan drie, vier, vijf keer voor. Ja, dat zeg ik toch steeds! Niet dus. Ik breek zowat mijn tong in een wanhopige poging om het voor elkaar te krijgen, maar soms krijg ik het domweg de strot niet uit.

Ik heb zelf wat Vietnamees uit boekjes geleerd en voor het overige leer ik het hier op straat. Dat is natuurlijk niet de beste manier. Naar school zou natuurlijk beter zijn, maar in Huế was tot op heden die mogelijkheid niet. Daarvoor moet je in stad als Saigon of Hanoi zijn. Nu is hier recent een priveschool vlak bij mijn stamtent geopend. Zij geven Engelse les aan Vietnamezen en volgens het grote bord op de gevel ook Vietnamees aan buitenlanders. Dat zou dus een uitkomst zijn. Ik er naar toe. Volgens de receptionist, die niet zo best Engels sprak, was er nu niemand die mij te woord kon staat. Of ik vanmiddag om twee uur weer kon komen. OK, geen probleem. Ik was om twee uur dus weer terug, helaas. Kunt u om drie uur weer komen. Nog steeds geen probleem. Om drie, waarachtig, de juiste persoon was er. Ja prima, u kunt bij ons Vietnamese les krijgen. Als u morgen om drie uur weer komt, zal ik u uitleggen, hoe het werkt, wij hebben een "pathway" (die kreet liet hij wel tien keer vallen) en hoeveel het kost. OK?, dat kan dus nu niet? Goed de volgende dag nog steeds vol goede moed er weer heen. Helaas hij is verhinderd, kunt u morgen om de zelfde tijd weerkomen. Nog steeds gaf ik het niet op. De volgende dag was ik stipt om drie uur weer bij het schooltje. Hebt u even geduld, hij is onderweg. U kunt daar wel even plaatsnemen. Hij wijst daarbij naar stoeltjes die nog kleiner zijn dan het kleutermeubilair dat de stoeprestaurants gebruiken. Laat ik dat maar niet gaan doen, dan moeten jullie mij straks overeind helpen. Dan kon ik wel kon het kantoor wachten. De leraar was slechts vijftien minuten te laat.
Het kantoortje bleek ook het leslokaal. Hij achter het bureau en ik op een kruk ernaast. Aan de muur een groot TV-scherm dat was gekoppeld aan zijn PC. Zonder nog een woord vuil te maken aan zijn befaamde "pathway" begon hij een Vietnamees zinnetje te typen. De bedoeling was dat ik dat dan allemaal opschreef in mijn schriftje. Jaaa?, maar hoe zit dat nu met die pathway? Ik kreeg toch sterk de indruk, dat hij ter plekke bedacht wat hij ging doen. En niet onbelangrijk, hoeveel kost het nu? Nou, die pathway heb ik nog steeds niet begrepen, hij slaagde er niet in, mij dat duidelijk te maken. Het geld wel. Twaalf lessen van anderhalf uur voor vier miljoen Đong (€150). Volgens mij is dat evenveel, als wat een leraar hier op een openbare school in een maand verdient.
Nou, mijn geduld was toen wel op. Ik heb hem vriendelijk, met enige moeite, bedankt en ben weggelopen.

Dan maar weer de praktijkles op straat. Langzaam maar zeker moet ik wel. Omdat ze weten dat ik wel iets Vietnamees versta, wordt er ook steeds meer Vietnamees tegen mij gesproken. Maar dan moet ik toch wel erg vaak "không hiểu" zeggen, niet begrijpen veel dom.
Het is er trouwens sterk van afhankelijk met wie ik praat. Bijvoorbeeld twee meisjes die in mijn stamrestaurant in de keuken werken. Beide spreken geen woord Engels. De een leutert tegen mij aan en ik begrijp er geen jota van. En die begrijpt dan weer niet, dat ik het niet versta. De ander kan zich veel beter verplaatsen en probeert het dan voor mij eenvoudiger te maken.

Volgens mij is de leraar ook de eigenaar van de school. Blijkbaar lopen niet al zijn leerlingen weg, want hij heeft wel een auto. Die staat hier met enige regelmaat op straat geparkeerd. Wat hier niet mag. Wellicht kunnen jullie je iets voorstellen bij mijn leedvermaak, dat ik voelde toen ik gisteren zag, dat hij daarvoor een bekeuring kreeg.
Dat was trouwens een heel bijzondere gebeurtenis. Het was de allereerste keer, dat ik hier zag dat een autobezitter een bon kreeg voor fout parkeren. Fout geparkeerde scooters zie ik met enige regelmaat op een vrachtautootje geladen worden, maar auto's daar reed de politie met een grote bocht omheen.
Voor de verkeerspolitie was het duidelijk ook wel wat bijzonders. Op een goed moment telde ik wel acht agenten. Er kan hier niet op kenteken worden bekeurd. Ze dienden dus eerst uit te vinden waar de eigenaar was. En die meldde zich uit zichzelf niet. Ik kwam even in de verleiding om het hun te vertellen, maar zo wraakzuchtig ben ik nu ook weer niet. Na een half uur hadden ze hem toch gevonden.