Vietnamezen zijn erg gastvrij.

Een van de toergidsen, die regelmatig met groepen toeristen in mijn stamrestaurant komen, vraagt, of ik vanavond een biertje met hem kom drinken. Vanavond is dan een uur of zes. Ik ga er wel van uit, dat er dan ook wel wat te eten op staat staat, drinken gaat hier nooit zonder eten, maar ik eet voor de zekerheid toch maar even een lichte maaltijd voor de tijd. Dan blijkt om zes uur, dat het restaurant enkel het verzamelpunt is en dat we met z'n zessen zijn. We gaan naar een bbq-restaurant een eind verderop met nog een paar toergidsen en vrienden. Dat flikken ze mij hier nou altijd. Even een biertje drinken blijkt een hele avond uit.

Het personeel van mijn hotel heeft ook altijd zulke kunsten. Als om middernacht de bar sluit en ik al met sleutel in de hand sta, om naar mijn kamer en naar bed te gaan en de andere hand voor de mond om het gapen te verbergen, "Ga je niet mee Ông Thỏ (mijn Vietnamese naam)? Als we klaar zijn met opruimen gaan we nog wat drinken / hapje eten." Ja, zeg dat dan even aan het begin van de avond, dat het de bedoeling is er nachtwerk van te maken. De voorgaande avonden heb ik geen bier gehad, maar uitgerekend vanavond heb ik er al een aantal naar binnengewerkt.

Goed, naar het bbq-restaurant dus. Nou ja, restaurant. Wat plastic meubilair op de stoep. Maar bbq komt eigenlijk wel goed uit. Het leek mij wel aardig idee om wat te happen mee te brengen voor bij het bier en had die middag worstjes gekocht. Dat is nog een stuk lekkerder van de bbq. Dat had ik dus niet hoeven te doen. Ik werd allervriendelijkst bedankt, maar ik ben de enigste die een worstje heeft gegeten. Die rommel raakten ze echt niet aan. Als je bedenkt wat er vermoedelijk in zit, is dat misschien ook niet zo raar. Echter als je ziet wat ze wel eten, dat is waar ze bij ons in het beste geval die worst van maken, of nog waarschijnlijker, het eindigt in een blikje kattenvoer. Er kwam iets voor mij volkomen ondefinieerbaars op tafel. Iets sponzigs, niet lekker, met een harde rand die ik niet weggeknauwd kon krijgen. Het kwam wel goed uit, dat ik er bij zat. Ze hadden een discussie, hoe dit heet in het Engels. Of ik het wellicht wist? Jawel hoor, dat noemen ze in het Engels "not eatable" (niet eetbaar). Helemaal zeker ben ik niet, maar uiteindelijk meen ik te begrijpen dat het middenrif was.
Gelukkig kwam er nog genoeg wel eetbaar spul op tafel en met het bier was ook niets mis. De rekening werd gedeeld, maar ik mocht niks betalen. Daar kwam niets van in, ik was hun gast. Ik voelde mij daar niet al te schuldig over. Toergidsen zijn geen armoezaaiers, boven op hun niet slechte salaris komen ook nog de fooien en de commissies. En echt hoog was de rekening ook vast niet.

De volgende avond was ik door een andere vriend uitgenodigd voor een etentje. Dit keer wel tijdig. Hij is een wat meer bemiddelde vriend. En dat meer bemiddeld is bij hem heel heel zacht uitgedrukt. Hij nam mij mee naar een visrestaurant aan de rand van de stad. En dit was wel een echt restaurant. Ik taxeerde het op een tent, waar je normaal gesproken enkel heen gaat, als je de rekening bij de baas kunt declareren. Ik kreeg de dameskaart zonder prijzen. Ik heb overheerlijk gegeten. Inktvis, slakken, krab en vis. Wat het kostte weet ik niet, ik hoefde alweer niet te betalen. En deze keer maar goed ook, ik ben bang dat ik anders mijn creditkaart te voorschijn had moeten halen. Ik heb trouwens niet eens gezien dat er is afgerekend.

Gisteravond kreeg ik om half zes een berichtje. Kom je wat drinken? In een privé-ruimte van mijn stamtent. Met de eigenaars van het restaurant en ook weer met een aantal toergidsen. En wat drinken was ook deze keer een eufemisme. Gelukkig had ik nog niet gegeten. Er kwam een uitgebreide maaltijd op tafel. Onder andere een prima bereide vis, erg lekker. Ik geloof (ik weet wel vaker niet wat ik hier eet) slangekopvis. Het beest had in ieder geval een behoorlijk enge schedel. Tot mijn aangename verassing kon ik behoorlijk wat van de vis eten. De meeste andere gasten namen maar een klein beetje. Zal wel te weinig knoflook, pepertjes en munt in hebben gezeten. Wel wilde een van hun graag de schedel hebben, lekker uitzuigen.

En ik moet alweer ook zeggen. Ook nu hoefde ik niet te betalen. Zo komt Jan Splinter door de winter. Dat is een geintje, beter kan ik zeggen; De Vietnamees is erg gastvrij.