Naar het zwembad.

Niet voor de eerste keer deze week gaat om 6 uur 's ochtends de wekker. Ik heb afgesproken om te gaan zwemmen. En dat doe je in de tropen niet midden overdag. Het zwembad is dan zelfs niet eens open. Een goede Vietnamese vriend heeft bedacht, dat zwemmen goed voor hem is. Ik denk dat hij dat niet helemaal zelfstandig heeft bedacht. Hij is pas bij de dokter geweest en de uitslagen van het bloedonderzoek konden wel wat beter. Al die uitslagen en ook foto's krijg je mee naar huis. Hij heeft al een hele map vol. Wellicht is het de bedoeling dat je zelf je dossier bij houdt. Ik krijg de uitslagen te zien en wordt verwachtingvol aangekeken. Zijn cholestorol lijkt mij behoorlijk aan de hoge kant, maar dat is dan ook meteen het enigste cijfer, dat mij iets zegt.
Ik mag dan wel dertig jaar in het ziekenhuis hebben gewerkt, maar daar heb ik toch echt geen verstand van. Ik weet hooguit hoeveel het kost. (Dat overkomt mij in Nederland trouwens ook wel eens, "Kees, jij hebt toch in het ziekenhuis gewerkt ...")
Dat hij van mij een mening verwacht, komt denk ik ook, omdat ik nogal wat commentaar heb geleverd op "medicijnen" die hij en zijn vrouw soms slikken. Hij is ruim een jaar geleden aan een rughernia geopereerd en op een goed moment had hij pillen die goed zouden zijn voor de rug. Zijn vrouw gebruikte koninginnenhonig, dat is goed voor alles, maar in ieder geval niet voor de portemonnee. Trouwens dochterlief (8) had volgens de opticiën droge ogen en moest daarvoor medicatie hebben. Behalve dat het behoorlijk duur spul is, zeker voor hier, hebben deze middelen ook gemeen, dat ik ze allemaal prominent op kwakzalverij.nl kan vinden. Nogal wat van deze middelen komen notabene uit Europa. En dat is hier hetzelfde als een kwaliteitslabel. Nu zal dat voor een boel zaken wel opgaan, maar niet hiervoor. Ik denk dat ik ze wat heb kunnen overtuigen, met moeite, doordat ik de labels heb vertaald. Die voldoen namelijk wel aan onze wetgeving. Er staat nergens dat het een medicijn is en ook nergens dat het je beter maakt. Hooguit staat er, dat het bijdraagt aan een beter welbevinden.
Een beetje zelf dokteren is hier wel gebruikelijk. De zogenaamde eerstelijnszorg is hier de apotheek/drogist op de hoek. En medicijnen slikken ze ook wel graag. Ik moet toegeven, er zit wel degelijk verschil in de medicijnen hier en die bij ons. Wij zijn luxe combinatiemedicijnen gewend. Een ontstekingsremmer, pijnstiller en maagbeschermer ineen. Als ze hier naar de dokter zijn geweest, komen ze altijd thuis met de nodige medicijnen. Drie of vier verschillende, afgeteld door de apotheker in een plastic zakje (zonder de bijsluiters). En niet alleen de dokter deelt medicijnen uit. ik ben hier al eens naar een fysiotherapeut geweest en stond weer buiten met zo'n zakje medicijnen.

OK, zwemmen dus maar. Dat is vast beter voor zijn rug. En wat gezonder leven kan vast ook geen kwaad voor zijn cholestorol. Trouwens een paar kilo teveel heeft hij ook wel. Toen ik voor het eerst in Vietnam kwam, heb ik werkelijk waar in drie weken tijd maar één dikkertje gezien. Maar de toenemende welvaart eist ook hier zijn tol. Enig overgewicht is hier al geen uitzondering meer. Nog bij lange na niet in de mate als bij ons, maar ik sta er wel van te kijken, hoe snel dat hier is gegaan.

'S ochtends om tien voor zeven staat mijn vriend met zijn scooter mij voor het hotel op te wachten. Ik ben gekleed in een zwembroek en shirtje en heb een tas met kleren en een handdoek bij mij. Flauwekul, dat heb ik allemaal niet nodig. Enigszins verbaasd laat ik dat dus maar achter. Zijn Engels is nog minder dan mijn Vietnamees, dus ik vraag maar niet om uitleg. Ik hobbel wel achter hem aan.
Het zwembad is niet ver. Midden in de stad is een groot sportcomplex. Een voetbalstadion, een tennisbaan, sporthal en een binnen- en buitenbad. Een kaartje voor een uur zwemmen kost vijftig cent. Iets voor zevenen mogen wij naar binnen. Je kunt je spulletje in een kluisje stoppen. Moet zelfs, ook je badslippers mag je niet aanhouden. Via een grote doucheruimte loop je naar het zwembad. Het buitenbad is een echt vijftig-meter-bad. Dus geen flauwekul, maar serieus baantjes trekken. Mijn vriend, ruim twintig jaar jonger dan ik, zwemt mij er met gemak op de eerste vijftig meter uit. Op het derde baantje heb ik hem al ingehaald. Hij moet telkens na een baantje eerst weer bijkomen. Ik houdt het tot het einde vol. Dat is trouwens niet om acht uur. Na zo'n drie kwartier gaat de bel en moeten wij het water uit. Iedereen moet weer buiten staan voor de volgende lichting erin kan. Dat is doordeweeks trouwens maar een man/vrouw of twaalf.
Wij lopen weer via de douches naar buiten, gewoon je shirtje aan en op de scooter weer naar huis. Ach, dat wil hier wel. De thermometer gaat op dat tijdstip al richting de dertig. Al bijna helemaal droog, enkel nog een wat nadruppende zwembroek, loop ik mijn hotel weer in.

Inmiddels heeft mijn vriend het ook door en gaat hij minder hard van start. En resultaat heeft het ook, nu al zakt zijn broek af. Voor mij is het ook niet slecht. Doordat mijn knie niet meer wil meewerken, heb ik de hele zomer niet meer gesport. En dat scheelt onderhand wel twee gaatjes in de broekriem.