Ik heb het koud.

Na Sai Gon ben ik via Da Lat naar Nha Trang gereisd. Niet zozeer dat ik veel te zoeken heb in Da Lat, maar het hakt de lange reis in tweeen en het is na een aantal dagen zwaar stappen in Sai Gon wel even goed naar een plek te gaan waar niet of nauwelijks sprake is van nachtleven. Ik heb het in ieder geval nog niet kunnen vinden. Er is zelfs amper sprake van een avondleven.
In Da Lat weet ik wel een goed restaurant voor een prima ontbijt. De beste Bo Ne die ik ken, gebakken ei met biefstuk. Helaas maar een keer gegegeten, aangezien ik elders een beduidend mindere lunch heb gegeten met als gevolg wat enthousiast wc-bezoek. Om rustig in de bus naar Nha Trang, een rit van vier uur, te kunnen gaan zitten, moest er even ernstig gekuurd worden. Droog brood, thee en tabletjes. De volgende dag kon ik probleemloos met de bus mee. Dit was wel een uitzondering. Het risico zal hier wat groter zijn dan in Nederland, de adviezen in een reisgids kunnen je behoorlijk bang maken. Dat is wel wat overdreven. Gewoon je gezond verstand gebruiken. Als je de adviezen volgt heb je ook geen vakantie.

Inmiddels ben ik dus in Nha Trang. Hier is het ontbijt of een prima pho, bamisoep, in een prima restaurant, of een baguette gebakken ei op straat.
Ze hebben hier prima brood, ongetwijfeld van de Fransen geleerd. Zo'n broodje op straat is de helft of meer goedkoper dan naar een restaurant gaan. Ik moet wat zuinig zijn, met dank aan Draghi ben ik nu twintig procent duurder uit dan een paar maand geleden.
Een broodje op straat eten heeft wel het nadeel dat je meestal geen bordje krijgt. Ik moest een tijd nadenken, hoe ik nu aan een inktvlek in mijn shirt kwam. Gewoon dus, een vet lekkend broodje verpakt in een stuk papier.

Nha Trang is een badplaats waar tegenwoordig de Russen met vliegtuiglading vol naar toe komen. Maar nu wel wat minder. Zij hebben weliswaar geen last Draghi, maar ze hebben wel Poetin en een bezoek aan Vietnam is voor hun nu eens zo duur als een jaar geleden.
Nha Trang is volgens trouwens helemaal niet zo geschikt als badplaats. Tenminste niet als je wilt zwemmen. De branding komt direkt op het strand en daar moet je dus eerst doorheen. Ik heb al diverse keren meegemaakt dat die branding behoorlijk ruig is. De eerste paar dagen ging het nog net, maar vanochtend was het nauwelijks te doen. Ik heb het wel geprobeerd, maar na een aantal keren kopje te zijn gegaan heb ik het maar opgegeven. Meer een kermisattractie dan een onspannen starndvakantie. Met een beetje pech heb je hier en week geboekt en is het de hele week dit weer. Kun je enkle pootjebaden. Op zo'n dag zie je dan ook nauwelijks iemand zwemmen. En al wel eerder verteld, een strandwacht of reddingsbrigade is nergens te bekennen.
Om op het strand te komen moet je eerst een drukke weg over. Voor toeristen die hier voor het eerst zijn is het verkeer best angstaanjagend en kost het de nodige zelfoverwinning om over te steken. Daar staat nu wel sinds kort een verkeersregelaar die je helpt oversteken. Wellicht komt er nu binnenkort ook een strandwacht.

Ik heb altijd wel goed tegen de kou gekunt en ik vond koud weer ook nooit erg. Maar ik kan best merken dat nu ik zoveel in de tropen ben, ik het veel gauwer koud heb. Ik ben bezig een echte koukleum te worden. Het is hier nu ook hartje winter en het zeewater is nu vijfentwintig graden. Ik vind dat tegenwoordig koud. Vroeger, heel veel vroeger, toen zwembaden in Nederland nog geen tropische zwemparadijzen waren, ging ik zelfs wel zwemmen bij een watertemperatuur van dertien, veertien graden. Als het dan eenentwintig was, was het heerlijk aangenaam.
In de avond zakt de temperatuur hier naar drienetwintig graden en er staat een fris briesje. Ik ga maar gauw de kroeg binnen, op het terras vind ik het niet lekker. De verkoudheid die ik op de eerste dag terug in Nederland al had opgelopen, was bijna over, maar nu weer helemaal terug. Het is dus zelfs niet enkel inbeelding. Ik troost mij er maar mee, dat jullie het nu echt koud hebben.