Twee feesten op een dag.

Bruiloften zijn big business in Vietnam. De gemiddelde leeftijd is hier veel lager dan bij ons en samenwonen is hier zeker niet gebruikelijk. Er wordt dus veel getrouwd. Veel restaurants hebben grote zalen speciaal voor bruiloften. Dan zijn er de tentenbouwers voor als het feest aan huis is. Podium en meubilair inclusief de onmisbare champagne fontein. Cateraars die het diner verzorgen. De muziek met karaoke-installatie. Als je het kunt betalen kun je ook nog drakendansers en trommelaars inhuren. Een majordomo om je feest in goede banen te leiden. Ook iemand die foto's en video's maakt van het feest. Dan is er ook al, vaak ruim van te voren, een heel romantisch fotoboek en video gemaakt. Op mijn fietstochtjes in de omgeving kom ik regelmatig op de mooie plekjes een aanstaand bruidspaar en een fotograaf tegen. De fotograaf komt met een compleet team voor belichting, make-up en kledingwissel. Foto's in traditionele dracht, Westerse witte jurk en kostuum en ook nog in avond/feestkleding.
Het feest is vrij kitscherig met veel Westerse elementen, maar het huwelijk zelf is nog heel traditioneel. Dus zijn er ook bedrijven die de cadeaus verzorgen die de bruidegom dient mee te brengen.
De twee bruiloften waarvoor ik deze maand was uitgenodigd, bleken op de zelfde dag te zijn. De eerste begon 's ochtends om elf uur, de tweede was 's middags om drie uur. Aangezien een bruiloftsfeest meestal een uur of twee duurt, was dat nog wel te doen.
Op een of andere manier tref ik telkens, dat die feesten op een hete dag vallen. Het was nu zelfs, voor mij althans, bloedheet. Vijfendertig graden in de schaduw. Een lange broek aan zag ik dan ook helemaal niet zitten. Nu heb ik nog zo'n driekwart-broek waar de pijpen halverwege de kuiten komen. Dat leek mij een aanvaardbaar compromis. Nou, mijn mede-bruiloftgangers konden het maar matig waarderen. Als het nou meer dan veertig graden was geweest, alla, maar nu.
Het eerste feest werd gehouden in een modern gebouw met meerdere zalen speciaal voor bruiloften. Het heet Happy Land. Ook in Vietnam denkt men kennelijk, dat iets beter verkoopt als het een Engelse naam heeft. Voorzien van een goed werkende airco, dus de lange broek had toch wel gekund. Men had flink in de bus geblazen, volgens mij was het een best dure bruiloft. Hier geen krat bier onder de tafel, maar bediening die continue je glas bijschonk. Ook werden de garnalen voor je gepeld en de kip die heel op tafel kwam werd door de serveerster tot hapklare brokken verwerkt. Ik werd zelfs wel wat nerveus van die bediening. Er waren ook drakendansers, een zangeres en danseressen ingehuurd. De hier bijkant traditionele karaoke was er wel, maar bleef beperkt. Ik denk dat men niet zo veel lef meer had na de professionele zangeres.
Happy Land is kort in de buurt van mijn hotel, dus dat kon wel op de fiets. Voor de volgende bruiloft moest ik toch wel weer achter op de brommer. Deze was in een dorp op vijftien kilometer ten zuiden van Hue. Hier was het feest naast het huis van de ouders van de bruid. Weliswaar was er middels zeilen en doeken een feesttent gecreeerd, maar daar was ik zeker blij geen lange broek aan te hebben. Ook hier waren drakendansers ingehuurd, maar voor de zang werd toch wel gerekend op de karaokekunsten van de gasten. Daar werd geen vergeefs beroep op gedaan. Er was iemand met een geluidsinstallatie om dit te begeleiden. Een heel stevige installatie. Het huis ligt aan het spoor en de geluidswal moet hier nog worden uitgevonden. Ik zat op vijftien meter afstand van deze spoorlijn en kon de voorbijrazende treinen niet horen. Mijn oren suizen nu nog.
Heel gezellig. Twee feesten en dan ook nog zo heet, het bier ging er wel aardig in. Het eerste feest bleef passend bij de luxe entourage en wellicht de airco, wat koeltjes. Het tweede feest had meer weg van een boerenbruiloft. Daar liet ik mij, tot groot enthousiasme, verleiden om aan diverse tafels te proosten. Telkens ad fundum. Gelukig was het bier met ijs aangelengd, maar ik was op een zeker moment toch wel redelijk enthousiast.