Het strand van Nha Trang en koffie in Sai Gon.

Vrijdag was het alweer uit met de pret voor de pootjebaders in Nha Trang. Na een bijzonder kalme week was de branding weer eens redelijk heftig. Als je niet kunt zwemmen, is tot je knieen het water in gaan al riskant. Voor je het weet komt er een golf over je heen en ga je volledig kopje onder. Toen ik na het zwemmen probeerde het strand weer op te komen, werd ik door zo'n golf gepakt, waardoor ik een volledige salto maakte. En het brengt je ook nog niet eens korter op het strand, mag ik het nog eens proberen. De nakomende golven waren iets minder heftig en daarin kon ik mij net staande houden. Een ding scheelt, er is nu wel een reddingsbrigade. Tenminste ik zie deze dag jongemannen op het strand met gele shirts aan waar 'rescue' op staat. Volgens mij worden ze getraind door een buitenlander. Onder zijn leiding zag ik ze de voorgaande dagen al conditietrainingen op het strand houden.
Gelukkig voor de pootjebaders kon er nog wel volop gezonnebaad worden. Voor velen is het thuiskomen met een kleurtje wel een must. Nogal wat Russen staan met de armen gespreid op het strand in de richting van de zon. Of dit nu typisch Russich weet ik eigenlijk niet, het is heel erg lang geleden dat ik in Nederland op een strand ben geweest. Kennelijk geen badhandoek meegebracht om op te zitten en een strandstoel zal wel te duur zijn. Daar zijn er tegenwoordig wel meer dan genoeg van. Waren er een paar jaar geleden nog maar een paar, nu wordt er het hele strand er mee volgebouwd.
Er valt anders best wel wat te zeggen voor het staande zonnen. Als ik zie hoe sommigen er bij gaan liggen om zo min mogelijk witte plekjes over te houden, dat vind ik soms redelijk genant. Ik zie mijzelf niet voor erg preuts aan, maar dat ik het nou kan waarderen, als ik bij een vrouw die wijdbeens op het strand ligt, in het kruis kan kijken, waar een miniscuul lapje stof voor zit? En niet enkel diegenen die er het figuur voor hebben, die zijn helaas in de minderheid. Ik vraag mij wel eens af, waarom. Ik stel mij zo voor, dat wanneer je je collega die net terug is van vakantie vraagt haar rok op te tillen, om te zien hoe bruin ze is, je een klacht wegens sexuele intimidatie aan je broek krijgt.
Vrijdag was trouwens de laatste dag in Nha Trang. Die avond heb ik de nachtbus naar Sai Gon genomen. Het verbreden van de wegen waarover ik eerder heb verteld, begint effect te krijgen. Ik was de volgende ochtend al voor half zes in Sai Gon. Zeker een uur korter nu. Het hotel had gelukkig al wel een kamer voor mij. Niet degene die ik had gereseveerd, maar dan scheelt het denk ik, dat ze mij kennen. Ik kreeg zolang een grote kamer aan de voorkant. Een mooie kamer, maar het hele weekeinde is er in het park tegenover live-muziek. Een kabaal. Vandaag ben ik naar de achterkant verhuisd, uitzicht op de muur van de buren op twee meter afstand, maar wel vijf dollar per nacht goedkoper. Ik moet per slot een beetje op de kleintjes letten tegenwoordig. Het kabaal is een ietsje minder, maar niet veel. Het weerkaatst op de muur van de buurman en als ik niet zeker wist dat dit van de voorkant komt, zou ik makkelijk kunnen denken dat de buurman de geluidsinstalatie wat stevig heeft opengedraaid ( niet bepaald uitzonderlijk in Vietnam). Maar het is van 's ochtends negen tot 's avonds negen, dus erg veel last heb ik er niet van.
Erger is het dat mijn favoriete koffietent de deuren heeft gesloten. Bij de laatste bezoeken had ik al gezien, dat de klandizie aardig achteruit was gelopen. Eerst kwamen er de expats en de Vietnamese juppen er met hun laptop een dure koffie drinken. Maar nu heeft elke tent hier wifi en zijn er ook nogal wat van dit soort luxe koffiezaken bijgekomen. Afgelopen jaar is er om de hoek ook al een Starbucks geopend. Dus keuze zat nu en ik heb dan ook al snel een andere zaak gevonden, niet de Starbucks hoor!
Vorig jaar heb ik jullie verteld, dat de politie probeerde de illegale terrassen te sluiten. En elk terras op de stoep is hier illegaal, dus er was werk aan de winkel. Ze deden dit door de tafels en stoelen beslag te nemen. En behoorlijk fanatiek. Op een goed moment was er geen terras meer te bekennen. Niemand durfde nog een stoeltje buiten te zetten. Echter de handel ging gewoon door, de gasten zaten toen op stukken karton op de grond. Klaarblijkelijk heeft de politie de strijd opgegeven. De terrassen zijn weer helemaal terug. Gisteren zat ik nog ergens, waar echt mooi meubilair buiten stond, dus wordt het risico, dat de politie er beslag op komt leggen, erg laag ingeschat.
Nog een paar dagen dan zit het er weer op. Woensdagavond vertrek ik en donderdagochtend ben ik weer in Nederland. Nu nog een paar dagen genieten van het drukke, chaotische, kleurijke en heel gezellige Sai Gon. Naar de bia om (letterlijk: bier met omhelzing), kroegen met erg veel persoonlijke aandacht van de serveerster.