Vertraging

Als je gaat vliegen en grenzen overmoet maak je snel wat mee. Voor mijn eerste verslag van een reis hoef ik dan ook nooit lang na te denken waarover te schrijven. Ook deze keer niet.
Bij de incheckbalie op Schiphol diende ik een andere stoel uit te zoeken, dan ik had gereserveerd. Ik had zo'n mooie plek gevonden bij de nooduitgang. Weliswaar geen raam, dus niemand wil daar zitten, maar wel beenruimte. Daarvoor had ik zelfs een verklaring getekend, dat ik bereid was de stewardes in geval van nood met de deur te helpen. Ging dus mooi niet door. Het bleek mij later dat dit kwam, omdat met een kleiner type toestel werd gevlogen dan oorspronkelijk gepland.
Toen het tijd werd om naar het vliegtuig te gaan stond er op de borden, dat de vlucht een half uur vertraagd was, mist.
Oeps, ik had maar anderhalf overstaptijd in Kuala Lumpur, en dat is bij vliegen niet zo erg veel. En, de nieuwe stoel die ik had uitgezocht was helemaal achterin. Normaal vind ik dat niet erg, daar zit ik zelfs wel graag, maar ik ben dan wel tien minuten later het vliegtuig uit dan de eerste. Toch maar even naar de balie, vragen of er nog een keer van stoel geruild kan worden. Ik moest even geduld hebben, maar uiteindelijk lukte dat wel. Ik had enkel nog de passagiers van de economy comfort class voor mij, een uitvinding van KLM extra beenruimte voor extra geld. Die moeten trouwens bij het uitstappen op hun beurt weer wachten tot de business class pasagiers zijn uitgestapt, per slot betalen die nog meer.
Toen wij uiteindelijk vertrokken, was de vertraging al opgelopen tot ruim een uur. Het begon er aardig op te lijken dat ik net zo goed achterin had kunnen blijven zitten. In Kuala Lumpur was men inmiddels op hoogte gesteld en zou er naar oplossinggen voor verlate overstappers worden gezocht. Maar dat kan net zo goed betekenen, een hotel voor de nacht en pas de volgende dag doorvliegen.
In Kuala Lumpur was ik twintig minuten voor de vertrektijd van het toestel naar Sai Gon het vliegtuig uit en ik verwachtte hooguit nog geluk te hebben als ik diezelfde avond nog met een ander toestel mee kon. Normaal sluiten ze de deuren een kwartier voor vertrek. Maar dat viel reuze mee. In de hal stond een aardige Kualalumpurese mij op te wachten, om mij hoogstpersoonlijk naar het vliegtuig te begeleiden, dat speciaal voor mij tien minuten later zou vertrekken. Dat was echt wel een hele opluchting.
Toch nog wel even een bezorgde gedachte, zou mijn koffer ook zo snel overgeladen worden? "Yes" zei de aardige Kualalumpurese. Voor degenen onder jullie, die het Oost-Aziatische Engels niet machtig zijn, dit betekent vrij vertaald, "hoe zou ik dit nu in hemelsnaam kunnen weten". Mijn koffer redde het dus niet. Pas de volgende dag rond het middaguur werd deze bij mijn hotel bezorgd. Wederom een hele opluchting.

Eenmaal geland in Sai Gon opnieuw vertraging. Nu bij het visumkantoor. Je kon altijd op twee manieren je visum krijgen. In eigen land bij de Vietnamese ambassade, of op de luchthaven. Voor dat laatste diende je dan wel van te voren een verklaring te hebben ontvangen waarin het visum wordt toegezegd. Dit kon je via Vietnamese reisburaus op het internet regelen. Die verdienen daar vast leuk aan, maar deze manier is altijd nog beduidend goedkoper dan via de ambassade. De laatste jaren deed ik het op deze manier. Het had enkel als nadeel, dat je dan op de luchthaven vijftien tot twintig minuten zat te wachten. Deze methode is niet zo bekend en slechts een klein gedeelte van de toeristen maakten hier gebruik van. Kort voor vertrek las ik ergens dat alle toeristen vanaf 1 januari op deze manier hun visum dienden te verkrijgen. Ik hield mijn hart al vast. Ze hebben er hier een handje van om van hogerhand een regeling of wet uit te vaardigen en dan verzuimen de uitvoering te regelen. Mijn angst werd bewaarheid. Het was chaos. Het kantoor was niet groter dan vorig jaar, maar de rij ervoor wel en aanzienlijk ook.
Het is de bedoeling je paspoort en formulieren af te geven aan het loket, dan te gaan zitten wachten tot je naam wordt geroepen, om dan bij de kassier tegen betaling je pas met visum te krijgen. Er zijn nogal wat mensen die klaarblijkelijk denken, dat het sneller gaat als je niet gaat zitten, of het allemaal maar niet vertrouwen en voor de balie van de kassier gaan staan. Als dan eindelijk je naam wordt geroepen moet je je daar nog tussendoor wringen.
Ik diende een uur te wachten en volgens mij had ik nog geluk ook. De rij was dubbel zo groot toen ik vertrok.
Toen ik mij uiteindelijk zo'n twee uur na de landing bij de missende-bagage-balie meldde, vroeg de dame daar waar ik al die tijd had uitgehangen. Gelukkig heb ik een zonnig karakter.

Maar ondanks deze beslommeringen veilig aangekomen. Weliswaar liep ik de eerste avond noodgedwongen bij gebrek aan een koffer in een lange broek, maar zo erg is dat nu ook niet. Het is hier per slot ook winter. In Sai Gon daalt de temperatuur in de avond dan tot een graad of vijfentwintig.