Onderweg met de bus

Toen ik vorige week naar de bruiloft ben geweest, heb ik zoals meestal hier gereisd met de nacht(slaap)bus. Ik vind het geen onprettige manier van reizen en, voor een Nederlander niet onbelangrijk, het is nog goedkoop ook.
De nieuwe bussen zijn voorzien van wifi. Tenminste dat staat met grote letters op de zijkant. Dat het werkt is weer wat anders. Welkom in Vietnam. Ik ben er nog niet uit of dat nu komt omdat het niet goed is geinstalleerd, of dat de chauffeur gewoon de moeite niet neemt, of niet weet hoe het moet, om het aan te zetten. Dit laatste acht ik zeker niet denkbeeldig. Maar soms werkt het.
Het is net zoiets als de slipperservice. In de bus wordt je geacht je schoenen uit te trekken. Bij het instappen houdt de chauffeur een plastic zak voor je open om je schoenen in te doen. Een beetje chauffeur knoopt de zak ook nog voor je dicht. Deze kan dan in een speciaal vakje onder je ligstoel worden opgeborgen. Als er dan wordt gestopt voor een pauze, zet de bijrijder een mand met slippers klaar bij de deur. Hoef je niet de moeite te doen je eigen schoenen te pakken. Maar hooguit de helft van de keren staat die mand er. Heb je je eigen schoeisel gepakt, zegt de chauffeur; nee, nee, niet nodig en wijst op de mand. Sta je er zonder schoenen, staat de mand er natuurlijk niet. Soms werkt het.
De bijrijder heeft nog meer klusjes. Hij is degene die onderin de bagageruimte kruipt om je koffer op te bergen, de bus uit moet bij het achteruitrijden en keren om aanwijzingen te geven en de passagiers voorziet van dekens en flesjes water. Verder mag hij voor afloop van de pauze de bus starten, zodat de airco al werkt als de passagiers en de chauffeurs (er zijn er twee) terugkomen. Dan wast hij ook nog even de bus tijdens het tanken. Met wat geluk is er een plaats over voor hem om te slapen, de rit duurt twaalf uur, anders ligt hij midden in het gangpad.

Een van de belangrijkste wegverbindingen in Vietnam is de noord-zuid-route van Ha Noi naar Sai Gon, de 1A. Deze weg wordt nu verbreed. Zover ik heb kunnen constateren, het stuk van Sai Gon tot Hue, wordt over de hele lengte van de weg gewerkt.
Het is nu een tweebaansweg, straks wordt het twee keer twee banen met een afscheiding er tussenin. Daar zal het in ieder geval een stuk veiliger van worden. Nu halen ze in met de gedachte dat de tegenligger wel rekening met ze zal houden. Maar ja, die zit al veel te lang achter het stuur en houdt zich wakker met wakker met oppeppers (geen koffie).
Het zal ook vast de reistijd ten goede komen. Nu wordt een gemiddelde gerealiseerd van net wat meer dan veertig kilometer per uur. Doordat je achter zwaar overbeladen voortkruipende vrachtwagens zit. Of een vrachtwagen met pech halverwege de berghelling, bepaald geen uitzondering.
Het is 's nacht op deze route best wel druk. Wel zijn het enkel vrachtauto's en een behoorlijk aantal slaapbussen en nauwelijks priveverkeer. De welvaart is hier nog niet zoveel gegroeid, dat mensen middenin de nacht naar huis moeten rijden na het bezoek aan een musical 150 klilometer verderop.
En nu met de werkzaamheden, kom de bus ook nog de nodige stukken tegen waar tussen de knipgaten door moet worden gelaveerd, omdat het asfalt al is weggehaald en het nieuwe wegdek er nog niet ligt.
Op sommige stukken wordt een nieuwe route aangelegd, maar voor het overgrote deel wordt de bestaande weg verbreed. Soms zijn er huizen voor gesloopt, maar veel mensen krijgen de weg nu bijkant direkt voor de voordeur. Het inhalen zal straks veiliger zijn, maar je het huis uitstappen wordt een stuk gevaarlijker.

Waarom reis ik ik dan toch wel graag met de bus. Ach, ik slaap het grootste deel van de tijd en je ziet nog eens wat. Zoals een benzinestation met een prive-dierentuintje, een grote arend in een te klein en vies hok. De eigenaar heeft ook nog een motormuseum. En je maakt nog eens wat mee. De bus is gestopt voor een plaspauze en als het grootste deel van de passagiers is uitgestapt, probeert de chauffeur ze weer in de bus te krijgen, omdat hij er achterkomt, dat er voor het toiletgebruik moet worden betaald. Een wondertje dat hij in de volgende verwarring geen passagier vergat.

Afgelopen nacht heb ik nog even overwogen om Ajax Go Ahead te kijken. Maar de wedstrijd begon pas om kwart voor twee en dat had er toch net niet voor over. Ik blijf het wel verbluffend vinden, dat zo'n wedstrijd aan de andere kant van de wereld live wordt uitgezonden.

In een vorig verslag heb ik geschreven over de speciaal aangepaste transportbrommers. In Dak Lak zag ik nog een speciaal soort voertuig, die ik gemakshalve maar tractoren noem, ze klinken tenminste als tractoren. Zie de foto, dat is makkelijker dan uitleggen. In de steden zie je ze niet meer, volgens mij zijn ze zelfs verboden, maar op het platteland, Dak Lak kun je trouwens niet bepaald plat noemen, kun je ze nog volop zien.

Inmiddels zijn de foto's bij het vorige verslag ook geplaatst.