Naar Ea Kly

Gisteren ben ik naar een bruiloft geweest. Daarvoor moest ik wel een eind reizen. Een vriendin van mij, die in Nha Trang werkt, ging trouwen. In eerste instantie moest ik dus daar naar toe. Vandaaruit ging het met een gehuurde bus naar haar geboorteplaats. Ea Kly in de provincie Dak Lak. Je hebt een goede atlas nodig wil je dit kunnen vinden.
Dit tezamen met de toekomstige bruidegom, een Fin, zijn moeder, een nicht en haar man, vijf Westerse vrienden waaronder ik en een tiental Vietnamese vrienden en familieleden.
Na een rit van vier uur kwamen wij bij de woning van de ouders van de bruid. Bij het huis was de feesttent voor de bruiloft op de volgende dag al opgetuigd. Er wachtte ons, de bruidegom en zijn familie en de Westerse gasten, daar een uitgebreide maaltijd. Dit onder het toeziend oog van enkele tientallen Vietnamezen, die zover ik zag toen niets anders kregen dan ijsthee. De maaltijd werd begeleid door het ingehuurde bruiloftsorkest. Dit op zijn Vietnamees, dus het volume op standje onbenullig.
Voor de bruidegom en de Westerse gasten waren kamers in een hotel in een naburige plaats, Ea Kar, gereserveerd. Na de maaltijd ging het daar naar toe. Daar aangekomen ontstond er een probleem. Men had bij de reservering niet gemeld dat de gasten buitenlanders waren. Na het nodige geharrewar, moesten wij naar een ander hotel.
Ik weet niet of men soms een speciale vergunning moet hebben om buitenlanders in je hotel te laten overnachten, maar het is ieder geval een behoorlijke administratieve last. Ik weet van de toeristenhotels waar ik normaal verblijf, dat men met een speciaal computerprogramma de eerste avond de gasten bij de politie aanmeldt, als gast merk je daar niets van, behalve dan dat ze je paspoort nodig hebben. Hier hadden ze dat niet en moest er per gast een formulier worden ingevuld, ongeveer het zelfde wat ik bij de visumaanvraag moet vermelden. Ze waren dus behoorlijk druk met ons.
Toen we eenmaal allemaal onze kamer hadden, was het negen uur. Toch nog wel wat vroeg om naar bed te gaan. Samen met een andere gast ging ik dus maar op zoek naar een kroeg, aangezien het hotel buiten de kamers niets te bieden had. Echter in de wijde omgeving van het hotel zag het er niet bepaald erg levendig uit. Zo te zien lag de hele plaats al op een oor. Bij een paar jongelui die nog niet in bed lagen, gevraagd waar wij bier konden kopen. Zover rijkt mijn Vietnamees tegenwoordig wel (bier is bia). "Bier, nee, daarvoor is het toch echt wel te laat" Toen toch nog maar bij het hotel geprobeerd. Drie blikjes bier en daarmee was de voorraad op. Na deze te hebben verorberd, maar weer op avontuur. Honderd meter verderop brandde nog licht en dat bleek een winkeltje te zijn die de deur nog op een kier open had. Daar konden wij toch nog wat bier kopen, weliswaar ongekoeld, maar honger maakt rauwe bonen zoet.
De volgende ochted weer met de bus naar het huis van de bruid. Toen wij al een eindje op weg waren werden wij achterhaald door een familielid. Rechtsomkeerd, wij moesten het gebak, bloemen en traditionele geschenken (is slechts sier) nog ophalen. Dat hoorde de bruidegom mee te brengen. Eenmaal op bestemming stopten wij bij een huis een eindje verderop. Vandaaruit moesten wij in ganzenpas, de geschenken voorop, naar het huis van de bruid. De Westerse gasten werden gemakshalve maar tot de familie van de bruidegom gerekend, of wellicht was dat om het wat meer in evenwicht te brengen met de wachtende familie van de bruid.
In de woning werd voor het familiealtaar, dat elke familie hier thuis heeft, de ceremonie voltrokken.
De bruidegom moest voortdurend worden ingefluisterd wat te doen, maar na de nodige handelingen, het aansteken van kaarsen, het overhandigen van de geschenken en het drinken van de door de bruidegom meegebrachte borrel in ook door hem meegebrachte kopjes, waren ze getrouwd. Dat is hier een familieaangelegenheid. Pas later gaat men naar de autoriteiten om daar het huwelijk te registreren.
Bij de ceremonie is enkel de familie aanwezig. Pas daarna komen de gasten voor het feest. Ik schat dat er ongeveer een hondertal gasten kwamen. Dicht op elkaar gestapeld, op krukjes rond tafels die te klein zijn voor al het eten wat wij krijgen. Onder elke tafel staat een doos met blikjes bier, natuurlijk niet koud, maar er is per tafel ook een ijsemmer.
Het feest was zoals ik wel vaker heb beschreven. Erg luid, met valse Karaoke, maar heel gezellig.
Aangezien ik nu even wat licht bepakt reis, schrijf ik dit verslag op de hotelcomputer (in Nha Trang) en heb ik niet de mogelijkheid foto's bij te voegen. Dat zal ik over een paar dagen alsnog doen. Vanavond vertrek ik weer naar Hue.