Naar de markt in Da Lat.

Aangezien de omstandigheden niet beter werden, niet zwemmen, en er ook nog een typhoon in aantocht was, ben ik naar Da Lat vertrokken.
Daar kon ik alvast op trainingskamp om weer te wennen aan de Nederlandse kou. In de avond moest de jas aan, een sjaal om en 's nachts geslapen onder een dekbed. Da Lat ligt op 1.500 meter hoogte. Overdag in het zonnetje is het best aangenaam, maar in de schaduw behoorlijk fris.

In het hotel in Da Lat heb ik maar gekozen voor een grotere kamer, aangezien er geen eenpersoonskamer met raam beschikbaar was. Nu had ik zelfs een balkon. Nou ja balkon, een eenpersoonsstaanplaats. Klaarblijkelijk zijn ze nogal bang voor inbrekers, aangezien de balkondeur op slot zat en er geen sleutel was. Bij de receptie kon ik de sleutel wel krijgen, maar er werd mij op het hart gedrukt, dat ik als ik ging slapen wel de deur op slot moest doen. De kamer was op de tweede etage en als ik het zo bekeek, diende je toch wel een heel erg ervaren geveltoerist te zijn, wilde je het balkon via de buitenkant kunnen bereiken.

In het centum van Da Lat is een grote markt, voor het grootste gedeelte binnen in twee gebouwen, een oud en een nieuw. Het nieuwe gebouw heet ook de nieuwe markt.
Alles netjes overzichtelijk op soort bij elkaar. Kleding op een etage en weer elders allemaal kraampjes met de specialiteiten van Da Lat, zoals gedroogd fruit en koffie. Werkelijk tientallen kraampjes op elkaars lip waar ik geen onderscheid in kan ontdekken.
Toen ik er de laatste keer was, werd er elke avond buiten het gebouw een food court (weet ik ook al geen Nederlands woord voor) ingericht. Daar kon je prima eten voor weinig geld. Deze waren nu ook naar binnen in het nieuwe gebouw verplaatst. Nog steeds goed eten voor weinig geld, maar mijns inziens niet zo populair. Toen ik er 's avonds om acht uur wilde gaan eten, waren alle kramen al dicht. Het is al net als bij ons, op papier is het een reusachtig goed plan en het gemeentebestuur denkt dus dat de mensen daar dan vanzelfsprekend graag naar toe willen, maar de werkelijkheid is vaak weerbarstiger.

In Hue had ik mij kort voor vertrek nog een nieuwe broek aangeschaft bij een winkel, die groot op de gevel heeft staan "made in Vietnam". Nu kun je in Nederland ook kleren kopen met dat label en dan is dat goede kwaliteit, maar hier is het zeker geen aanbeveling. De kwaliteit gaat op de boot naar ons toe en de rotzooi blijft hier. Zelfs datgene wat bij ons in de goedkope winkels ligt is nog beter. Het is goedkoop, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Ik had de keuze tussen een broek met wel een knoop maar geen knoopsgat en een met een matig werkende rits. Ik heb voor de laatste gekozen en heb in Nha Trang een kleermaakster opgezocht. Daar hoefde ik niet lang voor te zoeken. Ze zitten hier met een naaimachine op de stoep. Zij ontdekte nog wel meer dat niet goed was en was dus nog wel even bezig. Werkelijk niets van het stiksel was fatsoenlijk afgewerkt en er zat ook al een scheur in na twee dagen dragen.

Vanuit Da Lat ben ik naar Sai Gon vertrokken. Onderweg zag ik dat het nu de tijd is om de koffie te oogsten. Ik al eens gelezen dat Vietnam de grootste exporteur is van robuusta koffie, maar het is allemaal nog wel erg kleinschalig. Zo ongeveer voor elk huis ligt op grote zeilen de koffie te drogen.

Inmiddels ben ik dus in Sai Gon. Hier doe ik niet veel anders dan 's avonds de kroeg in gaan. Ik ben mijn oude liefdes nog niet tegengekomen, maar gelukkig ben ik onverminderd populair en heb ik alweer een paar nieuwe vriendinnetjes die mij gezelschap houden bij het drinken.

Nog een daar dagen en dan weer terug naar Nederland. Dit is dan voorlopig ook weer het laatste stukje. Hopelijk heb ik jullie er weer mee kunnen vermaken. Als jullie het onderhand nog niet saai vinden, half januari ga ik alweer terug naar Vietnam.