Anders is beter

Mensen willen altijd hebben wat ze niet hebben en zijn wat ze niet zijn. Als je een krullenkop bent wil je sluik haar, heb je sluik haar zet je krulspelden.

Het gros van de vrouwen hier is behoorlijk slank. Ze zijn ook niet zo groot, maar zelfs dan nog. Ze zijn tussen de 1,50 en 1,55 lang en wegen dan 42 tot 45 kilo.
Wat ze hier zelf al dik vinden, komt in Nederland nauwelijks in aanmerking voor de kwalificatie ietwat mollig.
Als het hier mager is, daarvan krijgt een specialist van een Nederlandse anorexia-kliniek het kwijl in de mond. De benen zijn dan niet dikker dan mijn armen, en de polsen zijn zo dun, dat ik die niet zou durven beetpakken uit angst ze te breken.
Dus willen de dames graag dikker zijn, of zoals ze het zelf zeggen meer vet. Of het nu hier aan ligt, of domweg verkeerd eten is, ik zie de laatste jaren in een alarmerend tempo het aantal dikkerds hier toenemen. Dat is wel heel relatief, het staat nog in geen enkele verhouding tot Nederland. Als ik weer net terug ben in Nederland van een bezoek aan Vietnam vind ik de eerste paar weken zo ongeveer iedereen te dik.

Logischerwijs hebben ze dus ook geen imposante borstomvang. Tenminste dat mag je dan verwachten. Als je zo om je heen kijkt, lijkt dat reuze mee te vallen. Het gros is voorzien van pronte borsten. Echter een nadere beschouwing is in veel gevallen toch wel licht teleurstellend. Voorgevormde en reeds gevulde bh's zijn hier heel populair. Ik heb zo onderhand het vermoeden, dat een bh zonder vulling hier nauwelijks te krijgen is.
En nu niet gelijk denken, dat ik dat weet, omdat ik ze allemaal uitkleed. De verklaring dat ik dit zo goed weet, is een heel stuk prozaïscher. Nogal wat dames hebben de neiging te overdrijven. Ik kom ze soms tegen, dan zijn ze wel een paar bh-maten groter dan bij de laatste ontmoeting, gisteren.
Juist doordat ze geen bescheiden maat kiezen, kun je de bh en de vullingen duidelijk zien zitten. De kleding is dan meestal wel hooggesloten, maar de bh steekt zo ver vooruit dat er aan de bovenkant een holte valt omdat daar niets zit.

Ik wordt niet of nauwelijks bruin. Als ik 's ochtends een eind in de zon heb gefietst ben ik zelfs wat rood. De vrouwen hier doen er juist alles aan om maar zo min mogelijk kleur te krijgen. Ze wagen zich enkel volledig ingepakt in de zon. Ze vinden mij dan ook een knappe kerel met mijn lichte huidje.
Als ze mij dat zeggen, wordt ik ook even beetgepakt als om te voelen of het wel echt is. Het is trouwens vrij normaal, dat ze aan je zitten. Ze doen het niet allemaal en ze zullen je ook wel aardig moeten vinden, maar dan gaat de vraag of ik genoeg gegeten heb gepaart met een hand op mijn buik. Als ik bij mijn stamkroeg kom, dan zie ik de toeristen op het terras soms vol verbazing toekijken hoe ik amicaal wordt begroet door de serveersters.
Helaas is het bij de dames toch niet helemaal de bedoeling, dat je de gunst retourneerd.
Bij de heren, die ook aan je zitten, mag dit wel, maar dat ligt mij met mijn Nederlandse opvoeding toch nog wel wat moeilijk. Als je homofoob bent, heb je hier geen leven. Je moet niet verrast zijn als een man waarmee je zit te praten zijn hand op je bovenbeen legt. Of de oude (mijn leeftijd) nachtportier, die mij een tijd niet heeft gezien, begroet mij enthousiast, schudt mijn hand met beide handen en geeft mij daarna ook nog vrienschappelijke tik op de kont. Ik ben er onderhand wel aan gewend, maar soms kom ik er wel eens tegen die mij toch te klef wordt. Dan probeer ik toch nog wel enige afstand te creeeren.
Dat handtastelijke heeft wellicht (psychologie op zijn smits) zijn oorsprong in het absolute gebrek aan privacy hier. Een grote familie die op elkaars lip woont in een kleine woning. Een eigen kamer per kind is een luxe die voor velen hier nog volslagen onbekend is. Het is waarschijnlijker dat je met je broers in één bed slaapt.
De Vietnamese overheid propageert nu kleine gezinnen.