Pectopah

Bij aankomst in Nha Trang 's ochtends om half zeven zit de buurt van mijn hotel zonder stroom en het hotel dus zonder werkende lift. Aanvankelijk wilde men mij een kamer op de vijfde etage geven. Na mijn vriendelijk verzoek, dat dan het personeel mijn (zware, de meeste chocolade zit er nog in) koffer naar boven zou brengen, werd dit de tweede verdieping.
Ach de stroom valt hier wel eens vaker uit. Eerst maar eens zwemmen en ontbijt, dan is dit vast wel weer in orde. Dat valt wat tegen, pas rond twee uur is de stroom weer terug.
Zelfs voor Viet Nam is dat wel wat lang. En het is niet de eerste keer dat ik dit in Nha Trang meemaak. Het lijkt mij, dat de infrastructuur hier geen gelijke tred houdt, met de bouw van het ene reuze-hotel na het andere reuze-hotel.

In Nha Trang heb ik geen favoriet hotel. Dus deze keer weer eens een ander geprobeerd. Ik wist waar het ongeveer moest zitten, maar ik had toch wel enige moeite het te vinden. Er hing wel een groot bord van het hotel voor het steegje waar ik in moest, maar tussen alle andere reclame viel deze nauwelijks op.
De toegang via het steegje doet het niet vermoeden, maar er staat daar toch een heel net hotel.

Natuurlijk boycot ik Rusland na het neerschieten van MH17. Maar het valt hier niet mee om principieel te blijven. Elk restaurant heet hier pectopah (ik vermoed dat het Russich is voor restaurant). Maar goed, principes zijn mooi, een mens moet toch eten.
Pectopah Mockba en pectopah CCCP zijn natuurlijk uitgesloten. Gelukkig zijn er nog enkele te vinden die Nha Hang (Vietnamees voor restaurant) groot op de gevel schrijven en waar het Russich zich beperkt tot ondertitel.
Feitelijk is dat laatste verplicht, reclameuitingen uitsluitend in een vreemde taal zijn niet toegestaan. Maar ja, verkeersregels hebben ze hier ook, al zou je meestal zweren van niet.

Gelukkig heb ik 's avonds bij het zoeken van een bar niet van dergelijke problemen. Bij de toeristenbars is de voertaal nog Engels. Klaarblijkelijk zijn de Russische toeristen die hier komen, geen grote kroeglopers. Er is een nieuwe bar vlakbij mijn hotel die duidelijk Russisch is, maar daar heb ik nog niet meer dan twee man tegelijk binnen zien zitten. En een daarvan zal de eigenaar wel zijn, die maar niet begrijpt dat er geen mensen op zijn kroeg afkomen. Hij zelf gaat er per slot dagelijks heen.

Ik ga naar een kroegje iets buiten de route, waar de Westerse expats op het terras hash zitten te roken. Daar doe ik niet aan mee, maar ik vind het er wel lekker rustig zitten.
Over rustig gesproken, toen ik rond middernacht het hotel op zocht, was het opvallend stil op straat. Meestal komt er toch een kabaal uit de toeristententen, maar nu stond de muziek op een heel bescheiden niveau. De politie was die avond aan het werk gegaan en controleerde op geluidsoverlast. Het moet toch niet gekker worden, straks gaan ze ook nog de verkeersregels handhaven.
Daarnaast ga ik naar een animeertent. Ook al rustig. De eigenaresse zit in Sai Gon en haar broer die de tent runt, maakt zich niet druk. De dames die er werken ook niet. Ze hebben wat plastic meubilair buiten op de stoep gezet en zitten daar gezellig te keuvelen. Ze doen niet bepaald veel moeite klanten binnen te krijgen. Als ik er aan kom wordt ik uitgenodigd er (buiten) bij te komen zitten.
Ze vragen niet eens om een drankje. Pas als ik bij mijn derde biertje een van hun wat aanbied, willen de anderen ook. Daar denk ik mij wat makkelijk af te maken, door die ene ik wel erg jong schat, te zeggen dat ze daarvoor veel te jong is. Dit leidt tot een weddenschap die ik verlies. Haar ID-kaart maakt haar toch echt tweeentintig. Ik had haar hooguit! op zeventien geschat. Dat kostte dus nog een drankje.
Daarna claimt de dame die ik wel wat had aangeboden, achttien jaar te zijn. Die had ik drieentwintig geschat. Ik heb maar niet meer om haar ID-kaart gevraagd. De avond wordt wat duurder dan begroot, maar vermaken doe ik mij wel.