Derde woensdag van september.

Na de derde dinsdag in september leek het wel een goed moment om weer te vertrekken.
Goed (nou ja) nieuws voor bijna iedereen. Behalve dan zoals afgelopen jaren de gepensioneerden. Het kabinet heeft deze groep ontdekt als een goudmijn voor de begrotingsproblemen. Niet enkel wordt iedereen twee jaar a.o.w. afgepakt (nb ze plannen nu al in 2050 de aow-leeftijd tot 71,5 te hebben verhoogd), maar er valt nog veel meer te halen. Per slot zijn de oudjes rijk. Ze zijn nog van een generatie die heeft gespaard. Dat is helemaal niet goed voor onze op schulden gebaseerde economie.
Oke, ik ben dus rijk en heb daarom op woensdag het vliegtuig maar weer gepakt.

Met tweeeneenhalve kilo chocolade was ik bijkant tot het maximum beladen. Bij de Action had ik voor drie euro een electronische kofferweger gekocht en deze bleek behoorlijk accuraat, slechts een verschil van een procent met de weegschaal op Schiphol. De Nederlandse chocolade maakt mij hier heel populair.

De laatste paar jaar zit ik in het zelfde hotel in Sai Gon, vergeefs had ik al eens geprobeerd de prijs wat omlaag te praten, maar nu zelfs zonder vragen meldde de receptioniste dat ik tien procent korting zou krijgen. Ik heb haar beloont met twee repen.

Mij favoriete restaurant in Sai Gon bleek verdwenen, er zit nu een kledingzaak. Een speurtocht naar een vervanger is nog niet geslaagd.
De eerste dag heb ik ergens vissoep en nasi goreng besteld. De vissoep was eng legergroen, maar heel acceptabel. De nasi die er wel eetbaar uitzag, was dat niet. Het vlees smaakte erg zoet en ik vraag mij af, of ik niet stiekem hondenvlees kreeg voorgezet.
In een ander restaurant kreeg ik wel een goede nasi, maar naar westerse stijl een kleine portie op een extra groot bord. En ook heel duur, bijkant drieenhalve euro.
Gisteravond bij een echt Vietnamees restaurant gegeten. De tent ziet er niet uit, maar het bord is vol en zonder fratsen. Hier kostte de nasi ongeveer een euro vijtig.
Op straat kan het nog goedkoper, voor drie kwartjes, maar dan wel geserveerd in een polystyreen bakje. Dat materiaal mag al jaren in Nederland niet meer worden gebruikt om voedsel te verpakken, maar is hier nog gemeengoed.

De koffie is ook al een probleem. Waar ik in Sai Gon altijd mijn koffie kocht, kon je altijd kiezen tussen klein, normaal en groot, alhoewel ik beter kan zeggen groot, extra groot en reusachtig. Op de menukaart is nu bij alle drankjes de kleine variant met typex weggekalkt. Zo verhoog je de prijs zonder de prijs te verhogen, best wel slim.
Dat probleem is inmiddels opgelost. Om de hoek zit een nieuwe koffiezaak, die een prima bak serveert.

Gelukkig heb ik 's avonds nog geen probleem. De kroegjes zijn als vanouds. Waar ik gisteravond was, zorgde de bazin ervoor, dat ik gezelschap kreeg van haar nieuwste werkneemster. Heb ik er weer een nieuwe liefde bij.

Het is nu regentijd en dagelijks valt er een bui. Dat is best wel aangenaam, aangezien het hier altijd nog warmer is, dan de warmste dag afgelopen zomer in Nederland.