Strandzitten

Deze week ben ik naar Nha Trang gereisd. Een weekje strandvakantie. In mijn geval betekent dat weinig strandzitten, maar dagelijks ga ik 's ochtends vroeg een half uur zwemmen. Met mijn rossige (vroeger voor het grijs werd) haar en bijbehorende blanke huid, is strandzitten niet al te verstandig. Zelfs zonder direct in de zon te gaan zitten, heb ik al een aardige rode tint. Als ik 's ochtends een eindje ben wezen fietsen, vraag 's middags steevast een Vietnamees wel aan mij of ik al het nodige heb gedronken vandaag. Mijn verklaring dat het van de zon komt wordt maar half geloofd. Zij worden per slot ook nooit rood van de zon.

Ik vind er trouwens ook niet veel aan om op het strand te zitten. Ik zit liever op een echt terras met gemakkelijke stoelen een goede bak koffie te drinken, dan in het zand uit een veel te dure plastic beker. De strandtenten met imposante namen als Sailing-Club weten wel raad met de prijzen.
Na het zwemmen een douche, waarna de belangrijkste beslissing van de dag moet worden genomen. Neem ik een Vietnamees ontbijt (bamisoep), of wordt het Engels (eieren met worst, bacon en witte bonen). Het westerse ontbijt is ongeveer 2 keer zo duur als de bamisoep, maar goed dit is dan ook het verre Oosten.

In Nha Trang verblijf ik al een aantal jaren in het zelfde hotel. Bij aankomst werd mij gemeld dat de prijzen, iets waren verhoogd. Nou, iets?! Van vijftien naar twintig dollar. Na enig soebatten mijnerzijds werd het tarief toch wat gereduceerd. Het is nu zeventien dollar. Nog een redelijke prijsverhoging, maar de inflatie is hier ook niet kinderachtig. De zeventien dollar is trouwens in overeenstemming met de Vietnamese prijslijst (in Vietnamees en Vietnamese Dong) die achter de balie hangt. Ik neem aan dat die prijslijst wettelijk verplicht is (ik zie deze wel vaker), maar het is meer ter decoratie. Als je er naar vraagt worden de schouders opgehaald. Ik zal toch eens informeren of dat schouderophalen enkel bij toeristen is. Ik weet wel dat het niet ongebruikelijk is om over de prijs van het hotel te onderhandelen.

Het is een middelgroot hotel. 's Nachts zitten er wel drie nachtportiers. Bij mijn binnenkomst gisteravond, nog voor middernacht, sliepen ze alle drie. Een lag voor de deur op een stretcher. Nadat ik over hem was heengestapt kon ik zelf mijn sleutel pakken van een tafel waarnaast zijn twee collega's lagen te slapen. Een van hen deed nog een half oog open, maar dat ook pas nadat ik vrij luid goedenacht zei.

Nha Trang is een echte badplaats met het bijbehorende vermaak in de avond. Er zijn een aantal heel grote uitgaansgelegenheden. Daar kom ik eigenlijk nauwelijks. Ik zoek liever de wat kleinere kroegjes op. Zoals de Holland Bar waarover ik vorig jaar al wat heb verteld. Erg druk hebben ze het daar meestal niet. Ze doen ook niet echt hun best mensen binnen te krijgen. De staf zit bijkant de gehele avond gezellig bij elkaar te kletsen. Het is mij ook niet altijd even helder of ze er nu allemaal werken, of dat het familie is die toch niets beters heeft te doen. Ik weet dat de zaak is van iemand uit Saigon, maar ik ben bang dat er weinig winst die richting uitgaat. Maar wellicht vergis ik mij en wordt het nog druk als ik al weg ben. Ik moet 's ochtends weer op tijd op het strand zijn.
Een ander kroegje waar ik wel kom, werd veel bezocht door hier wonende buitenlandse pensionado's. Door hun werd er altijd flink geblowd op het terras. Vorig najaar was het er ineens uitgestorven. Ik neem aan dat de politie de teugels wat had aangehaald. Maar nu is het er weer druk. De politie zal de aandacht wel weer op wat anders hebben gericht.

Om eerlijk te zijn verveel ik mij hier wat. Na het zwemmen in de ochtend en het uitgaan in de avond blijft er nog de middag over. Je kunt hier nog souvenirwinkels bezoeken en kijken naar de talloze bouwactiviteiten, maar dat heb ik onderhand wel gezien. In Hue ken ik veel mensen, maar hier nauwelijks.
Ik zit dus nu 's middags maar weer braaf te blokken op het Vietnamees. Een ietwat hopeloze missie. Een iets hogere of lagere toon maakt het een totaal ander woord. Ik kan het domweg niet horen. Je moet deze taal echt leren als je gehoor nog 100% is.
Ook een krant lezen zit er absoluut niet in. Je moet bij alle woorden ook de leestekens onthouden. En met drie A's en zes verschillende leestekens, zijn er dus achttien verschillende A's te onthouden. Het woordje "ban" kan dan ook achttien verschillende betekenissen hebben. En dan natuurlijk nog de andere klinkers.
Maar ik blijf stug volhouden. En soms lukt het waarachtig iets in het Vietnamees te vragen.

Geen foto's van Nha Trang. Daarom nog een aardige plaatjes uit Hue.
Morgen ga ik naar Sai Gon.