Vietnamese krekels

Toen ik pas door een park fietste, hoorde ik bij een groep bomen een enorm kabaal. Alsof er wel tien man aan het werk was met cirkelzagen. Er was echter helemaal niets en niemand te zien. Ik had het geluid al wel vaker gehoord en daarbij altijd gedacht dat men in de buurt aan het werk was. Maar deze keer was het geluid echt enorm en hier was toch nergens een muur waarachter men verdekt aan het werk kon zijn.
Inmiddels ben ik er achter, het zijn boomkrekels. Hoewel ik ze zelf nog niet heb gezien. Nadat men mij de Vietnamese naam had verteld, con ve sau, volgde nog een speurtocht over het internet. Maar leve het Net. Ik weet nu alles over cicaden, oftewel boomkrekels. De soort die men hier heeft is wel een heel stuk luidruchtiger dan de krekels die wij kennen. Het beestje produceert 105 dB. Past goed in het lawaaiige Vietnam.

In de straat waar mijn hotel staat zitten de nodige andere hotels, restaurants en bars. Het is dus geen stil straatje en een wat gevoelige Nederlander zou het wellicht al wel geluidsoverlast willen noemen. Maar naar Vietnamese maatstaven stelt het niets voor. Er zit een restaurant in de straat die zich nauwelijks op de Westerse toeristen richt. Een hele grote en ook bijzonder mooie zaak. Dagelijks worden rond lunchtijd Aziatische toeristen met busladingen tegelijk aangevoerd. Zullen wel een stadstour inclusief lunch hebben geboekt. Laatst was er 's avonds een feest. Nou dat was dus bingo. Ik schrijf op deze plek wel vaker over het kabaal, maar als je hier nooit bent geweest is het nauwelijks voor te stellen. Ik blijf mij er over verbazen, dat a: de gasten het blijkbaar waarderen en b: niemand uit de buurt komt vragen of ze de goed-wijs helemaal kapot hebben. Het enige positieve is dat die feestjes nooit laat zijn.
Ik denk dat de krekels hier daarom zo veel geluid produceren, anders horen de vrouwtjes hem nooit.

Mijn stamrestaurant is verhuisd. Ze moesten wel, want de huur van de oude locatie was opgezegd. Iemand heeft de grond gekocht van een vijftal panden waarin het restaurant en een aantal winkeltjes zijn gevestigd. De eigenaren zijn denk ik niet zo slecht af, maar de huurders krijgen niets en moeten vertrekken. De panden stelden allemaal niets voor, een paar muren en een golfplaten dak, en worden afgebroken. Er moet nu een modern winkelcentrum komen.
Nadat het restaurant er uit was, begon gelijk een gedeeltelijke afbraak. Ik denk dat al het oud ijzer van het dak en dergelijke kon worden verkocht. Daarna richten de buren die er nog zitten op de vrijgekomen plek onmiddellijk een koffiecafé in. Ze kunnen er nog een maand of drie zitten, voor de rest wordt afgebroken.
De koffie loopt nog goed ook. Klanten vanaf dag één. Een koffiecafé is hier de sociale ontmoetingsplaats. Als je iemand uit wilt vragen, nodig je hem of haar uit voor een koffie. Zelfs als je weet dat ze helemaal geen koffie drinken.

Het nieuwe restaurant zit inmiddels twintig meter verderop. De huur is dubbel ten opzichte van die voor de oude locatie, maar daarvoor hebben ze nu wel een echt pand met een echt dak. Zelfs met twee verdiepingen. Zo bezien niet echt duur, maar er moet nu natuurlijk wel meer omzet worden gedraaid.
Nadat ze de sleutels hadden gekregen, werd onmiddellijk met het opknappen begonnen en een week later waren ze er al ingetrokken. Een hele prestatie, aangezien het binnenin een aardig zootje was. Ze gaan gewoon aan de gang, naar mijn idee zonder enig plan. Die worden ter plekke op het moment zelf verzonnen. Daarbij is het wel handig, dat je direct werklui kunt inhuren.
Het blijft natuurlijk wel haastwerk en wat verkeerde zuinigheid. De verf bladdert nu al weer van de muur.

Zo rond middernacht komt bij mijn hotel een vrouw met een handkar voorbij. Ze verkoopt een soort bamisoep.
Ik heb het zelf nog niet geprobeerd, aangezien ik aanneem dat de hoofdingrediënten chili en knoflook zijn. Ze is echter wel redelijk populair bij het personeel van mijn hotel en de diverse restaurants in de straat. Dat versterkt mijn vermoeden over de smaak.
Het is niet zomaar een grote pan soep. Alle ingrediënten gaan er pas in als je een bord besteld. Geserveerd op een echt bord. Als je klaar bent zet je het bord op de stoep en neemt de vrouw het weer mee op haar volgende ronde.

Ze is een van de velen die 's nacht op straat leuren met allerlei voedsel. De dame die broodjes maakt, staat met haar karretje rond sluitingstijd voor de disco. Ze vraagt voor een broodje met gebakken ei, ter plekke bereid, een dollar. Dat is waarschijnlijk drie keer de prijs die ze een Vietnamees kan vragen.

Vanochtend stapte ik mijn balkon op en ik vond het wel wat frisjes. Het zal zo'n zevenentwintig graden zijn geweest. Maar na twee weken vijfendertig graden, voelt dat ineens heel aangenaam koel. Vanmiddag heeft het iets geregend en nu is de temperatuur nog een paar graden verder gezakt. Vanavond heb ik toch maar weer de lange broek aangetrokken.