Namaak en naäpen

In een vorig verslag vertelde ik al wat over namaak in Vietnam. Daar is gemakkelijk een boek over te schrijven. Dat zal ik niet doen, maar ik het niet nalaten er toch wat meer over te schrijven.
Namaak is een groot probleem in Vietnam. Werkelijk alles wordt nagemaakt en het is heel moeilijk zeker te zijn, of datgene wat je koopt wel echt is. Soms ligt het er duimendik bovenop. Een Rolex voor een paar euro, waarvan je zelfs in het stikdonker nog niemand wijs kunt maken dat deze echt is. Of het boek dat bij opening een slechte fotokopie blijkt te zijn. Soms is het wat moeilijker te zien. Zoals de hier razend populaire North Face jacks en dus op ongeveer elke straathoek te koop. Deze zijn, zeker voor hier, behoorlijk duur (nog steeds minder dan de helft), maar zeker niet echt.
Dit is allemaal nog vrij onschuldig. Niemand denkt dat het echt is. En zoals bij boeken en DVD's, men weet gewoon niet beter. Waarom zou je in hemelsnaam het origineel kopen, als je voor een fractie een kopie kan krijgen. Dat is tegenwoordig bij ons ook al niet veel anders. Als je het gratis kan downloaden, waarom dan kopen.

Erger wordt het als het puur bedrog is. Zoals de blikken babyvoeding van een buitenlands merk, die voor de hoofdprijs in de schappen ligt in de supermarkt, maar in werkelijkheid inferieure kwaliteit bevatten. Soms gaat dat nog wat slimmer, aangezien de grote merken er wel bovenop zullen zitten. Dan wordt een merk gecreëerd, waarbij wordt gesuggereerd dat dit een groot merk is in bijvoorbeeld Nieuw Zeeland. Dit met bijbehorende website van het niet bestaande bedrijf.
Babyvoeding is een grote markt in Vietnam, dus de moeite waard om te proberen een graantje mee te pikken. Niet enkel hebben ze hier veel kinderen, maar ze zijn er ook van overtuigd dat buitenlandse babyvoeding beter is dan borstvoeding. En dan beland dus een halfjaar oud kind in het ziekenhuis wegens ondervoeding. Dit na enkel geitenmelkpoeder uit nota bene Nederland te zijn gevoerd. Het schijnt dat het poeder werkelijk uit Nederland kwam en daarna hier met de nodige toevoegingen is ingeblikt, resulterend in iets met nauwelijks voedingswaarde.

Het is behoorlijk paradoxaal. De Vietnamezen hebben erg weinig vertrouwen in de kwaliteit van wat in eigen land is geproduceerd en kopen dus vaak liever, als ze het kunnen betalen, buitenlandse merkartikelen. Maar de kans is dan zeker niet gering, dat je juist dan iets van heel lage kwaliteit hebt gekocht.

Het wantrouwen ten opzichte van de eigen en trouwens ook Chinese producten is wel terecht. Het slot van mijn nieuwe fiets was binnen een maand kapot. Het voor 1,50 euro aangeschafte nieuwe slot hield het nog geen drie weken vol. Er worden hier best wel betere artikelen geproduceerd, maar die wordt geëxporteerd en belanden bij ons in de winkel. De rommel blijft hier.

Naast de namaak heb je ook nog het naäpen. Dat is zo af en toe ronduit onbeschaamd. In Ha Noi zag ik in de straat waar Sinh Tourist, een bekende touroperator, is gevestigd, binnen dertig meter nog vier andere reisbureaus met daarop gelijkende namen en bijbehorende zelfde blauwe huisstijl. In het beste geval hebben ze zelf helemaal geen bussen, maar halen ze een kaartje voor je bij de echte aan de overkant van de straat. Dan ben je enkel duurder uit.
Of wat dachten jullie van Phuong Nam en Nam Phuong. Beide reisbureaus in de zelfde straat in Sai Gon en allebei gele bussen.

Ook in Vietnam is een I-phone een begerenswaardig hebbeding. Aangezien maar weinig Vietnamezen zich een echte kunnen veroorloven, barst het hier van de Apple-kloons. Afgelopen week zag ik op TV reclame voor de nieuwe Hi-Phone 5.
Om de een of andere rare reden denken ze allemaal dat een I-phone bij ons veel goedkoper is. Het zal wel zijn omdat een Apple hier natuurlijk relatief nog veel duurder is dan bij ons. De prijs valt uit te drukken in meerdere maandlonen. In absolute zin zijn ze hier even duur als bij ons. Maar ik heb al diverse keren het verzoek gehad, of ik er niet een kan meebrengen uit Nederland. En dan niet als cadeautje, ze zijn bereid er voor te betalen.

Zo af en toe wordt ik door het personeel van de kroeg/restaurant uitgenodigd voor een naborrel. Vanzelfsprekend staat er dan eten op tafel. Niet dat laffe spul dat ze aan de toeristen verkopen, maar wat echt lekkers. Gehaald bij een stoeprestaurant. Uit beleefdheid, ik wist al wat mij te wachten stond, heb ik van twee schalen elk een klein hapje genomen. Een kwartier later staat mijn mond nog in brand. Eigenlijk was het volkomen overbodig van beide schalen wat te proeven, want hoewel verschillend, beiden smaakten volgens mijn smaakpapillen enkel naar chilipeper.
Maar de biertjes zijn prima te drinken. En het is best gezellig zo midden in de nacht buiten te zitten. Het is hier wat warmer dan in Nederland. De laatste week is het zelfs echt heet. Dagelijks zo'n 35 graden. Kan ik met de Vietnamezen lekker klagen over het hete weer en vertellen dat het zo lekker koel is in Nederland.