De laatste dagen in Ha Noi

Mijn stukjes hebben blijkbaar behoorlijk invloed. Vertelde ik de vorige keer dat de handelaren naast de markt in Hue zich slecht tijdelijk lieten verjagen, nu is er blijkbaar toch wat steviger ingegrepen. Afgelopen week zat er bijkant geen handelaar naast de markt en ook de markt zelf is opgeruimd. Ze mogen hun handel nu niet meer in het gangpad plaatsen.
Ik vraag mij af hoe lang ze dit volhouden. Het zou mij verbazen als dit langer dan een paar weken duurt.

Deze week heb ik van iedereen in Hue afscheid genomen. Met het personeel van mijn stamkroeg heb ik na sluitingstijd nog een biertje gedronken. Toen de broodjesverkoopster langs kwam kocht een van hun een broodje gebakken ei voor mij. Vietnamese stijl. Het broodje in de hand en het ei op een bordje verzopen in ketjap die met chilipepers wat meer op smaak is gemaakt. Ik overdrijf niet als ik schrijf, verzopen.

De volgende avond ben ik met de nachtbus naar Ha Noi vertrokken. Een reis van vijftien uur. Ik heb nog wel even overwogen om te vliegen, maar ik heb geen echte hekel aan de bus. Ik slaap toch zo goed als de hele reis. En momenteel is het vliegveld van Hue voor werk aan de startbaan een paar maand gesloten en moet je uitwijken naar Da Nang. Dan moet je eerst met de bus daarheen en dat is ook een trip van minimaal drie uur.

Ik heb het zelfde hotel als in januari, maar nu heb ik wel een kamer aan de voorkant. Zelfs met balkon. Niet dat ik wat aan het balkon heb, ik kan hooguit in de deur staan. Het balkon is minuscuul en dan staan er ook nog drie airconditioners op. Direct voor het balkon hangen oerwouden van telefoon- en elektrakabels.
Maar het is geen slechte kamer en de locatie van hotel is uitstekend. De bus waarmee ik naar Ha Noi ben gekomen stopt om de hoek.
Als ik de balkondeur heb gesloten is de kamer behoorlijk geïsoleerd van het straatgeluid. En dat is geen overbodige luxe hier. Vlakbij zit zelfs ook nog een luidspreker van de publieke radio. Een paar keer per dag een half uur nieuws (neem ik aan, verstaan doe ik het vanzelfsprekend niet). Dat vind je enkel nog maar in oude wijken, maar waar ze hangen zijn ze nog wel in gebruik. Het is mij nog niet opgevallen dat er iemand naar luistert.

Bij een dwaaltochtje door Ha Noi, waarbij ik wat verdwaalde, kwam ik terecht op de hondenmarkt. Gegrilde hond wel te verstaan. Ik wist wel dat men met name in het noorden van Vietnam hond eet, maar dit had ik toch niet gezien. Ik moest even goed kijken, maar de hele hond ligt er, dus geen misverstand. Het was nog wat vroeg op de dag, dus ik had geen honger.

Zo rond een uur of drie in de middag zat ik in een smal straatje met allemaal cafés op een terras. Nou ja terras, een paar krukjes op het heel smalle stoepje. Breder dan de kruk was de stoep niet. Direct naast de stoep stonden in de lengterichting scooters geparkeerd. Normaal mag dat niet op straat en moet men deze op de stoep parkeren, maar daarvoor was hier geen ruimte. En blijkbaar is dat dan toegestaan. De politie kwam voorbij en liet deze scooters ongemoeid. Echter een scooter die haaks op de stoep stond werd onverbiddelijk in beslag genomen. Zo ongeveer een half uurtje later viel het mij ineens op dat er veel meer scooters stonden. En allemaal haaks op de stoep. Blijkbaar weet iedereen wanneer de politie hier werkt. Behalve dan die ene schlemiel die zijn scooter kan gaan ophalen op het bureau.
Maar vanavond was de politie ook weer actief. Zaterdagavond, dus het was behoorlijk druk, de hele straat vol met fout geparkeerde scooters en daar tussendoor zitten de mensen op "terrasjes". Die terrasjes mogen dan kennelijk ook weer op straat. Zo tegen elven was het al een stuk rustiger, om twaalf uur moet alles dicht zijn. De politie kwam langs en de nog resterende scooters moesten weer netjes langs de stoeprand worden geparkeerd. Ze namen ze nog net niet in beslag, maar de eigenaren namen geen risico en haasten zich om hun scooter goed te zetten. Waarom dit nu voor dat laatste uurtje nodig was?

Onderhand ben ik wel een stuk cynischer over bedelaars gaan denken. Als een invalide komt bedelen geef ik eigenlijk altijd wel wat geld. Maar je ziet ook genoeg (de meerderheid) invalide mensen die zonder bedelen hun geld verdienen. Zittend in een rolstoel kun je ook sigaretten of loterijtickets verkopen.
Bedelen is blijkbaar verboden in Ha Noi, maar je ziet wel de verkapte vorm, kauwgom verkopen. De bedoeling is dat je dan wat meer geeft dan de kauwgom kost. Gisteravond kwam zo'n kauwgomverkoopster langs. Ze had de meest ernstige vorm van spasmen die ik ooit heb gezien. Vermoedelijk overdreef ze wel wat. Maar dan denk ik ook weer, ach die heeft er wat voor over. Ik wou dus wel een pakje kopen en bood 10.000 dong, het dubbele van wat je normaal moet betalen. Ze wou echter 20.000 en was behoorlijk vasthoudend. Op zo'n moment loont mijn geploeter om Vietnamees te leren. In het Vietnamees zei ik de bekende Media-Markt-slagzin; Ik ben toch niet gek. Het deed haar onmiddellijk afdruipen.

n.b. Er is nu ook al een filiaal van de Media Markt in Da Nang. Ik heb nog geen reclame van ze op TV gezien, dus weet ik niet of ze hier ook de zelfde slagzin hebben.

Maandag vertrek ik uit Ha Noi en dinsdag ben ik weer thuis. Dit is dan ook alweer het laatste verslag van deze reis. Ik essentie doe ik hier elke reis het zelfde. Ik tracht wel elke keer wat origineels te schrijven, maar ik zal ongetwijfeld wel eens in herhaling zijn vervallen. Ik hoop dat ik jullie desondanks toch weer wat heb kunnen vermaken met mijn stukjes.