Een goed begin van het nieuwe jaar.

Langzamerhand keert het leven in Vietnam weer terug naar normaal. Zeker de eerste drie dagen komt het leven hier helemaal tot stilstand. Winkels en restaurants zijn dicht en zelfs de staartverkopers laten het grotendeels afweten.
Sommige toeristenrestaurants zijn wel open, maar dan vaak nog met beperkte openingstijden. Als ze open zijn, is het meestal een aangepaste beperkte kaart en vermoedelijk ook wel iets duurder. Een van de grootste toeristententen, die normaal al prijzig is, laat je met deze dagen ook nog 15% bedieningsgeld betalen.
Een wat meer doorsnee restaurant wat verderop in de straat vond dat blijkbaar wel een goed idee. Toen ik wilde afrekenen, werd mij verteld dat het nu "special day" is. Of ik maar even twintig procent extra wilde betalen. Die heb ik toch maar in hun sop gaar laten koken. Hadden ze dan toch echt vooraf moeten vertellen, dan was ik waarschijnlijk doorgelopen. Het nadeel is, dat ik daar voorlopig maar niet meer eet. Kwam er toch niet vaak.

Afgelopen week was ik uitgenodigd bij een familie voor de lunch. Tot voor een paar jaar woonden zij nog op een boot in de rivier (wel midden in de stad). Door de overheid zijn deze mensen nu allemaal verhuisd naar een woning. Vijf kilometer buiten de stad is nieuwbouw gerealiseerd. Allemaal vrij eenvoudige woningen. Met "een paar muren en een dak" heb ik een wel een goede omschrijving gegeven. De muren zijn ongepleisterd en je kijkt zo tegen het dak aan. Maar het lijkt mij toch wel een hele verbetering ten opzichte van het leven op de boot. Nu is er in ieder geval een wateraansluiting, riolering en een heus toilet en douche.
Het blijft wel armoe troef. De maaltijd was rijst met een moot vis en twee omeletjes. Voor vier personen! Maar vier, aangezien moeder en de drie kinderen niet meeeten. Ik hoop maar dat zij al hebben gehad. Goed, erg hongerig ben ik toch niet. De vismoot is waarschijnlijk ergens op de stoep gekocht. Gelukkig ben ik gek op eieren.
Een van de buren had muziek aangezet. Op Vietnamees niveau, dus de rest van de straat hoeft dan zelf niet meer de radio aan te zetten. Met onze Hollandse mentaliteit kun je echt niet leven in Vietnam. Ik zou buiten het toeristengebied een stuk goedkoper een kamer kunnen huren, maar dan zou ik vermoedelijk horendol worden.

De hele week wordt er, veelal met de familie, gefeest. Ik liep een winkeltje binnen, waar ik wel eens wat koop. Voorin was niemand. Toen ik naar achter doorliep, vond ik de hele familie aan tafel. Manlief die meestal slechts een groet tegen mij bromt, bood mij direct heel enthousiast wat te drinken aan. Hij wilde met mij toasten. Een glas wijn werd bij een van de anderen weggepakt. "Het" oftewel tot de bodem. Daarna kreeg ik nog een blikje bier. Die mocht ik in een wat rustiger tempo drinken.

De afgelopen dagen heb ik tientallen envelopjes met geld uitgedeeld. 10.000 Dong, veertig cent, voor kinderen. 20.000 Dong voor personeel in zaken waar ik vaker kom en 50.000 Dong voor de medewerkers van mijn stamkroeg. En grotere bedragen of cadeautjes voor vrienden. Een duur weekje al met al.
Bescheiden zijn velen niet. Als ze zelf niet werkten de eerste dagen, melden ze zich wel bij mij bij terugkomst. Het argument "maar jij werkte helemaal niet met Tet" wordt niet eerlijk gevonden. Dus moet ik er weer aan geloven.
Zelfs een meisje dat op straat voor een restaurant staat om klanten naar binnen te krijgen, wist te melden dat ik in de disco "lucky money" had uitgedeeld. "Ja, maar daar werk jij toch niet en in jouw restaurant kom ik nooit." Ik had nog wat envelopjes voor kinderen op zak en daar heb ik haar er maar een van gegeven. Het gaat per slot niet om de hoeveelheid geld, maar om het geluk dat het gebaar moet brengen. Daarom zit het ook in een rood envelopje. Natuurlijk willen ze wel graag het geld, maar het gebaar wordt zeker ook als geluksbrenger gezien.
Geluk is hier duidelijk ook iets wat je zelf kan afdwingen. Zojuist heb ik nog een paar biertjes gehad van een straatverkoper. Hij verkoopt prenten geschilderd op zijde aan de toeristen. Ik heb nog nooit iets van hem gekocht, maar hij wilde mij per se trakteren. En dat moest ook nog vanavond. Morgen is het nieuwe jaar al een week oud, dan is het te laat. Volgens mij ziet hij mij aan voor een konijnenpootje. In een uurtje tijd vier biertjes. Gelukkig had ik dit stukje al goeddeels klaar.

In het plantsoen naast de rivier was een Bonsaitentoonstelling. Helemaal zeker ben ik niet, maar het leek mij een wedstrijd voor Bonsaikwekers. Allemaal hobbyisten die hun mooiste boompje hadden gebracht.
Ik zie hier wel regelmatig Bonsaiboompjes, maar zulke mooie exemplaren had ik nog niet eerder gezien. Diverse boompjes waren opgeleukt met een miniatuuromgeving. Zoals bij ons een treintjesenthousiasteling een compleet landschap bouwt.
Verder was er nog een bloemschikwedstrijd en was het plantsoen ook vol met bloemen gezet. Zelfs wat armetierige tulpen. Die toen het in dit klimaat niet bepaald goed. Waarschijnlijk gekweekt in Da Lat, een wat koelere bergstreek.
Om de een of andere reden zijn ze hier gek van tulpen. Meestal is ook de eerste reactie als ik zeg dat ik uit Holland kom, “tu-lip”. Ik kan ook altijd indruk maken als ik ze foto’s van mijn tuin laat zien.