Tất Niên

Volgende week, op 10 februari, is het hier nieuwjaar. In de tijd hieraan voorafgaand, worden er oudejaarfeestjes gevierd. Tất Niên, spreek uit tuk nie-en. Van het internet heb ik gehaald, dat dit de laatste maaltijd van het jaar is waarbij de familie terugkijkt op het afgelopen jaar, de goede en slechte gebeurtenissen. Maar ook op het werk is het redelijk gebruikelijk Tất Niên te vieren.
Er wordt een grote offertafel ingericht met daarop allerlei offergaven. Als de wierrook is opgebrand, wordt het eetbare verhuisd naar de eettafel. Het overige wordt op straat verbrand. Als het vuurtje is gedoofd kan het feestje beginnen. Op sommige van deze partijtjes wordt dan ook nog eens stevig geofferd aan Bacchus.

Inmiddels heb ik er vier achter de rug.
De cyclo-rijders waar ik af en toe een biertje mee drink, waren de eersten. Op de plek waar ze met hun cyclo's op klanten wachten, was de offertafel ingericht. Hiervoor hadden ze gezamenlijk gelapt. Als het offeren is gedaan, gaan we naar een café aan de overkant. De kratten bier staan al klaar. Volgens goed gebruik niet gekoeld. Gewoon een grote klont ijs in het glas. Dat zouden ze mij in Nederland niet moeten voorzetten, maar ik er hier al helemaal aan gewend. Hou ik het tenminste ook nog wat langer vol.
De tafel is overvloedig gedekt met allerlei lekkers en het bier blijft komen. De heren laten zich vandaag niet kennen. Ik trakteer een aantal van hun wel eens op een biertje, maar er wordt nu absoluut geen geld van mij verwacht. Dat vond ik ook weer wat dunnetjes van mijn kant, want van cyclorijden wordt je zeker niet rijk. Ik had daarom maar een box met gedroogd vlees gekocht, een dure lekkernij. Die heeft natuurlijk ook eerst op de offertafel gestaan. Hebben de voorouders ook eens wat lekkers.
Ik zat als enige buitenlander, met twintig Vietnamezen aan tafel. Met het nodige bier valt de taalbarrière wel mee. Enige nadeel is dat ik er hooguit de helft van ken. Nu moet ik de komende dagen weer opletten als een Vietnamees mij op straat begroet. Moet ik die nu kennen, want je wordt natuurlijk ook voortdurend aangesproken door de straatverkopers. ? Ik ben soms wel wat in het nadeel, Zij kennen mij allemaal, maar ik heb er wel eens wat moeite mee. Ik ben toch al vrij slecht in het onthouden van gezichten en dan hebben ze ook nog allemaal dat zelfde sluike zwarte haar. Mijn remedie is vrij simpel. Ik groet erg enthousiast terug. Als ik ze hoor te kennen is het goed en is het een verkoper, dan is deze vaak zo verward dat hij niets meer probeert te verkopen.
Toen de bierconsumptie al redelijk was gevorderd, kwam een oude vrouw voorbij die lootjes verkocht. Van haar kocht ik een stapeltje instantlootjes. Ongeveer zeven cent per stuk. Deze heb ik op tafel verspreid, waarna ze met de nodige hilariteit werden geopend. We waren bijzonder gelukkig, de helft was een winnend lot. Zo'n twee euro winst. De winst werd omgezet in loten voor de avondtrekking, hoofdprijs tweeënhalf miljard Dong (100.000 euro). Bij winst zouden we de volgende dag weer feest hebben. Onnodig denk ik te melden, dat dat feest niet doorging.
De lotenverkoopster kreeg van de heren ook te eten voorgezet. Een tafeltje werd speciaal voor haar volgezet met lekkers. Ze liet het zich goed smaken. Een collega lotenverkoopster die voorbij kwam, schoof ook maar even aan.

Het volgende feest was voor het personeel van mijn hotel. Ze hebben ook een restaurant en een kroeg. Al met al zeker wel vijftig man personeel. Hier schoof ik aan met een aantal andere buitenlanders die hier wonen, stamgasten van de kroeg.
Ook hier weer warm bier met ijs. In de kroeg serveren ze een goed koel biertje, maar dit is toch echt een Vietnamees feestje.
Het personeel is gemiddeld redelijk jong. Dat betekende Karaoke. Dat is hier heel populair, zeker bij de jeugd.
Het ging gepaard met buitengewoon veel enthousiasme. Zie het videotje. Af en toe werd er bijkant gevochten om de microfoon.
De baas had ook flink in de bus geblazen. De tafels waren overvloedig gedekt. En vooral de buitenlanders lieten zich de drank ook goed smaken. Niet voor niets gewaardeerde stamgasten.
Het personeel kreeg ook een envelop met een bonus en een pakket met lekkernijen.

De zelfde dag nog kon ik aanschuiven bij de familie van mijn stamrestaurant. Dit was een stuk ingetogener, maar ik wel bijzonder lekker en uitgebreid gegeten.

Vandaag had ik rond het middaguur het voorlopig laatste Tất Niên etentje. Een souvenirwinkel waar ik wel eens een praatje maak, had mij uitgenodigd. Bovenop de vitrinekasten waren de offerwaren uitgestald. Na het offeren vertrokken de eigenaar en zijn vrouw met het merendeel van de etenswaren naar huis, om het daar met de familie verder te vieren. Ik zat daarna enkel nog met de verkoopster. Maar je hoort mij niet klagen. Er was genoeg te eten voor ons achtergelaten en het is een heel aardige jongedame.