Welvaart

Even een open deur in trappen. De gemiddelde Nederlander is een stuk rijker dan de gemiddelde Vietnamees. Het BBP per hoofd van de bevolking was in 2009 in Vietnam 1.060 dollar. In Nederland was het toen 48.222. Nederland staat daarmee op plaats 7 van 180 landen. Vietnam komt op plaats 137. Het kan dus nog een stuk slechter. Boven de duizend dollar schijnt een land te worden ingedeeld in de groep midden-inkomen-landen. Vietnam is er best trots op dat dit nu is bereikt. Ik ben weinig nieuwsgierig naar de landen lager op de lijst.

We zijn dus een stuk rijker, maar het duurt wel een aantal bezoeken voor het tot je doordringt wat het echt betekent. In het begin vatte ik het veel te eenvoudig op. Ik heb meer geld en kan meer kopen. Soms had ik genoeg geld in de portemonnee om de hele winkel leeg te kopen, of alle gerechten van de kaart in een restaurant te bestellen. Het is voor mij ook erg gemakkelijk gul te zijn. Een rol koekjes van veertig cent is een gewaardeerd cadeau.

Het bezit van een eigen (2e-hands) scooter is een nog bereikbaar ideaal. Een eigen auto een onbereikbare droom voor de meesten. Bijna enkel haalbaar voor mensen erg dicht bij het vuur. Maar de belangrijkste verschillen gaan veel dieper, dan het kunnen aanschaffen van luxe artikelen. Geen Vietnamees zal ongelukkig zijn, omdat er thuis geen plasma-scherm aan de muur hangt. Het grootste verschil met het leven in een welvaartsstaat als de onze, zit in heel andere zaken.

Voor ons zijn een betrouwbare elektriciteitsvoorziening, voedselveiligheid, een voor iedereen toegankelijke gezondheidszorg en een functionerende overheid de normaalste zaken. Hier lijkt dat iets van een andere planeet. Met enige regelmaat zit een hele straat in het donker, worden mensen ziek van het eten en gaan niet of veel te laat naar de dokter, omdat dat niet te betalen is. Pas nog in de vriendenkring gehoord; een vrouw met een dreigende miskraam ging pas naar het ziekenhuis, nadat een meer bemiddeld familielid ingreep. Het mocht niet meer baten.
Nederland vijftig jaar geleden was een stuk minder rijk, maar de echt belangrijke zaken waren toen al wel geregeld. Dus welvarender dan Vietnam nu.

Dingen die je hier koopt zijn vaak pure rotzooi en zouden bij ons soms niet eens verkocht mogen worden. Zoals baby-speelgoed dat in de kleinste stukjes breekt. Spullen zijn hier goeddoop, maar vaak ook binnen de kortste keren kapot.

Regels zijn er wel, maar worden nauwelijks gehandhaafd. Direct zichtbaar voor mij zijn verkeers- en arbeidsveiligheid, maar vermoedelijk geldt dit voor veel meer terreinen. Op een stuk land waar een huis mag worden gebouwd, zet je een flat met twintig appartementen. Daar is dus de infrastructuur van de straat helemaal niet op berekend.

Wij klagen wel eens over ambtenaren, maar dat is meer omdat wij het niet met de regels eens zijn. Voor zijn salaris, wat ook zeker niet overhoudt, komen veel ambtenaren hier niet in beweging. Pas als er wat extra tegenover staat gaat hij zijn werk doen. Voor een doos Heineken en een slof sigaretten is er geen wachttijd voor de verlenging van de verblijfsvergunning. Dat is zo normaal, dat je gewoon met de spullen onder je arm het kantoor inloopt. En dat is dan waarschijnlijk nog een milde vorm.

Er is geen geld, of de prioriteit ligt elders, om mooie oude monumenten te herstellen. Het enige wat er op dit gebied gebeurd gaat met buitenlandse hulp. Deze week ben ik in de buurt van Hue naar een arena geweest, waar vroeger de keizer olifanten tegen tijgers liet vechten. Het zou best een toeristentrekker kunnen zijn, maar is hopeloos vervallen.

In Nederland beseffen wij nauwelijks hoe goed ons leven geregeld is. Sorry, maar ik moest het even kwijt. Volgende keer weer een vrolijker verhaal. Is beloofd.

Hoe dan ook Vietnam is een prachtig land met vriendelijke mensen en zeker een bezoek waard.