Toeteren

Ik had niet moeten melden dat de chauffeurs van de toeristenbussen zo netjes zijn opgevoed en niet voortdurend claxonneren. Vorig weekeind ben ik met de nachtbus van Hue naar Nha Trang gereisd. Een van de twee chauffeurs was netjes, maar de ander had duidelijk niet opgelet bij de instructie. Ter zijn verdediging moet ik wel zeggen dat hij de drukke stukken en ook tijdens het spitsuur reed.
Het claxonneren heeft een paar redenen, nog afgezien van de ingebakken neiging hier kabaal te maken. De eerste en meest belangrijke, is te toeteren als je iemand gaat inhalen. Een waarschuwing dat je in je spoor moet blijven. Dat is ook wel noodzakelijk, want niemand kijkt hier achterom, een stijve nek is hier chronisch of aangeboren. Een motorrijder kijkt echt niet om als ze een andere motor inhalen, wellicht kijken ze in hun spiegel, maar blijkbaar rekenen ze er ook op dat je claxonneert. Meestal doet de richtingaangever het ook niet, ik zie het tenminste zo goed als nooit. Zo af en toe zie je wel de achterpassagier zijn hand uitsteken, die heeft vermoedelijk ook niet zo veel vertrouwen in de stuurmanskunst van zijn/haar vriend.
De andere reden is; ik toeter dus ik heb voorrang. Deze heeft echter nauwelijks effect en is enkel frustrerend. Deze groep toeteraars kent een buiten-categorie, die al toeterend blind een kruising oprijdt. Dat op zijn beurt lokt weer toeteren uit als je een kruising nadert, je weet maar nooit of er zo'n blind peerd om de hoek komt. Dat het niet tot meer ongelukken leidt, is enkel te danken aan het feit, dat men er rekening mee houdt, dat de ander niet kan rijden.
Over blind gesproken, in Nederland ben ik gewend naar een andere verkeersdeelnemer te kijken of hij je wel heeft gezien. Hier is dat vrij zinloos. Ze kunnen op de scooter zitten met een soort van wezenloze blik in de ogen die je absoluut geen enkele indicatie geeft. Ik heb het al wel eens eerder verteld, maar het blijft mij verbazen, dat die aardige en beleefde Vietnamezen in het verkeer onbeschofte horken zijn. Klaarblijkelijk gaat er een knop om, zodra ze de motor starten. Als je op de stoep loopt hoef je je helemaal niet te verbazen als er ineens een motorrijder vlak voor je de stoep oprijdt om te parkeren en je daarbij heel bot de pas afsnijdt.

Tussen Da Nang en Hoi An ligt een mooie vierbaansweg. Langs deze weg wordt heel druk gebouwd aan enorme vakantie-resorts aan het strand. Klaarblijkelijk rekenen ze op een behoorlijke toename van toeristen. De resorts zijn werkelijk gigantisch. Het ziet er erg mooi uit, maar je zit daar wel een knap stuk van de bewoonde wereld. Gelukkig is er ook al een golfbaan aangelegd.
Net toen we daar reden waren de bouwvakkers klaar met de dag. Ettelijke honderden reden voor ons uit. De meeste met de bouwhelm op als motorhelm. Een grappig gezicht al die gele hoofden. Elkaar zes rijen dik aan het inhalen en dan wil de bus er ook nog langs. Dat is dan voortdurend claxonneren. Ik zat voorin en had dus een plaatsje op de eerste rang.

In een dorp aan deze weg was markt. Deels op de stoep, maar een aantal marktkooplui hadden hun handel uitgestald op de rijbaan. Veel van de forenzende motorrijders stopten hier voor hun boodschappen en namen daarmee de volgende rijbaan in beslag. Dus zag de chauffeur natuurlijk alweer geen andere mogelijkheid dan volop te claxonneren.

De nachtbus is uitgerust met drie rijen bedden, twee boven elkaar. Midden in de nacht moest de bus een keer nogal stevig remmen en viel er iemand uit een van de bovenste bedden. Hij zal wel niet hebben gelegen, anders is het haast niet mogelijk. Het leek mee te vallen, maar na enige tijd had hij zoveel pijn dat hij denk ik dacht dat hij wat had gebroken. Hij wilde toen naar een ziekenhuis worden gebracht. In een dorp langs de weg was een klein ziekenhuis, maar daar was alles duister. Het zag er trouwens ook niet uit. Ik zou daar niet graag behandeld worden. Nog afgezien van het feit dat je dan ergens in de middle-of-nowhere zit. Geen leuk idee om daar te moeten blijven als de bus doorrijdt. Daarna duurde het nog bijna een uur voordat een stad van enig formaat werd bereikt. Het ziekenhuis daar was ook in het duister gehuld en zag er niet veel beter uit, maar na enig zoeken werd er een andere locatie gevonden, waar hulp voorhanden was. De patiënt had echter blijkbaar de zelfde bedenkingen gekregen als ik en had besloten het uit te zingen tot Nha Trang, nog vijf uur rijden. Mijns inziens een heel verstandige beslissing. In Nha Trang moet je wel zorg van een behoorlijk niveau kunnen krijgen. Er leven hier nogal wat westerlingen en hier is ook een privé-kliniek die zich op deze groep richt.

Dit jaar was Hue niet zo'n goede plek om te zijn, wat het weer betreft dan. De winter is er ongewoon lang. Vorig jaar zat ik februari al op het strand. Nu zijn de strandtentjes daar nog niet eens geopend. De laatste week daar regende het behoorlijk veel en was het behoorlijk koud, vijftien graden. N.B. de dag van vertrek was het natuurlijk zonnig en warm. Ik heb al gehoord dat het weer er nu weer knudde is. De dag na aankomst in Nha Trang ben ik dan ook direct op het strand gaan zitten. Prachtig weer, was het. Na twee dagen was ook hier het mooie weer op. Sinds die tijd winderig, bewolkt en af en toe een bui. Maar in tegenstelling tot Hue blijft de temperatuur op zulke dagen nog steeds aangenaam. Momenteel stormt het licht, maar het is vijfentwintig graden. Hier heb ik zo af en toe de airco nog aan in de hotelkamer. In Hue heb ik deze welgeteld in twee manden tijd drie dagen gebruikt.