De laatste dagen

Elke dag kun je hier meespelen in de loterij. Elke provincie heeft zijn eigen loterij. Als deze vandaag geen trekking heeft, kun je wel loten kopen van de buurprovincie. Kosten per lot 5.000 Dong en een hoofdprijs van 125 miljoen. In Saigon, met een dagelijkse trekking, is de hoofdprijs twee keer zo hoog, maar het lot kost dan ook het dubbele. Saigon is een dure stad. De lonen liggen hier hoger, maar de huur van je huis ook.
Hoe de loterij werkt, is mij nog een raadsel. Hele volksstammen lopen te leuren met die loten en ik neem aan, dat voor de trekking om half zes alle onverkochte exemplaren weer terug moeten zijn. Het verkopen van loten is meestal een armeluis baantje, maar ze hebben vaak een stapel van wel honderd loten. Op de echt hoge prijzen na, betaalt de verkoper de volgende dag de prijzen uit. Als je hebt gewonnen, betaalt de verkoper je de prijs. Aangezien ze series met het zelfde nummer hebben, moet een verkoper op sommige dagen wel tien of meer mensen uitbetalen. Ik had vorige maand 250.000 gewonnen, FEESTJE!, en dat wordt dan zonder blikken of blozen uitbetaald. De verkoper heeft dan meer geld op zak dan hij in een maand verdient.
Zo af en toe verkopen ze ook instant-loten. Verpakt in een plastic folie. Open scheuren en je kunt direct zien of je prijs hebt. Koten 2.000 Dong, maar de hoofdprijs is ook maar acht miljoen. Je hebt al snel een klein prijsje, maar ze willen dan natuurlijk graag dat je daarvoor weer nieuwe loten neemt. Dan heb je na enige tijd een grote stapel folie en lootjes voor je liggen en uiteindelijk niets. Over de rommel hoef je je geen zorgen te maken, die neemt de verkoopster weer mee.

Met het toenemende aantal auto s neemt ook het foutparkeren toe. In het vorige verslag meldde ik dat je foutgeparkeerde scooter meegaat op de vrachtauto van de politie. Een auto is wat te zwaar en komt straffeloos weg. Ze kunnen niet op kenteken bekeuren en als de bestuurder niet in de buurt is houdt het op.

Onderhand ben ik wel redelijk gewend aan het geld en de prijzen hier. Soms zelfs wat te goed en word ik bijna overdreven zuinig. Dan vind ik dingen duur, terwijl ik er in Nederland nog veel meer voor moet betalen. Bijvoorbeeld een glas verse jus d'orange voor een euro. Gelukkig is het met ijs zeventien cent goedkoper, minder sinaasappel. Het zal wel zo duur zijn, omdat er altijd een lading suiker ingaat, die mijn tandarts doet watertanden. Op die manier krijg je in ieder geval geen klachten over te zure sinaasappels.
Ook was ik al bijna met de bus van Nha Trang naar Saigon gereisd, omdat ik een vliegticket van een miljoen Dong (35 euro) wel erg duur vond. De nachtbus kost plusminus tien euro. Bij het vliegen ben ik nog eens een tientje kwijt aan de taxi's naar en van het vliegveld. Dan spaart het nemen van de nachtbus ook nog eens een hotel uit. Kortom vliegen is hartstikke duur.
Naast kosten heeft de bus nog wel wat voordelen. Ik stap op vlakbij mijn hotel en bij aankomst wandel ik ook weer naar mijn hotel toe. En tussen Hue en Nha Trang is geen vliegverbinding, dan is de enige andere keus de trein. Maar de bus is nu niet bepaald comfortabel en ik heb de laatste tijd behoorlijk last van mijn rug gehad. Ik besloot dus maar eens flink (figuurlijk) in de bus te blazen en toch maar te kiezen voor het vliegtuig.
Gelukkig kan ik nu ook wat kosten besparen. In de luxe koffiezaak, waar ik hier in Saigon dagelijks kom, heb ik een VIP-pas gekregen. Als vaste klant krijg ik nu 10% korting. Daar moet ik het in Nederland in mijn stamkroegen ook maar eens over hebben.

Deze week ben ik in een kroeg een Engelse Geert-Wilders-stemmer tegengekomen. Engeland was tegenwoordig een verschrikkelijk land met al die buitenlanders (hij gebruikte andere woorden). Hij wilde er niet meer wonen en was voornemens zich te vestigen in Vietnam. Mijn vraag of hij nu niet precies het zelfde deed, leidde er gelukkig toe, dat hij met zijn andere buurman ging praten.

De laatste dagen zijn aangebroken. Maandag ben ik al weer terug in Nederland. Dus nog maar even goed genieten van het uitgaansleven hier. Aan het begin van de avond eerst door het park slenteren, waar nu een vakantiebeurs aan de gang is. Voornamelijk gericht op de Vietnamees zelf. Alle provincies van het land zijn vertegenwoordigd. Als zoiets in Nederland is, vind je hooguit een stalletje met patat of een broodje beenham. Dat is wel erg armentierig in vergelijk met hier. Op het terrein hebben complete restaurants zich geïnstalleerd en die zijn nog behoorlijk luxe ook.
Daarna op naar de kroeg. Gisteravond was in een kroeg live-muziek, dat maak je hier nauwelijks mee. Prima muziek en gelijk een stuk extra gezelligheid. Hoefde ik het niet enkel te hebben van de dure meedrinkende serveerster.

Hoe warm het hier is? Nou, tegenover van waar ik nu zit te laptoppen, een barretje middenin een straat, zie ik telkens mensen met scooters stoppen om even later weer verder te rijden. Na enig puzzelen had ik het antwoord. Dertig meter verderop is een stoplicht en daar is geen schaduw. Zelf zit ik binnen recht onder een ventilator en dat helpt nauwelijks. Het is dus warm.

Tot maandag.