Het regent in Hue

Aanstaande donderdag is het hier nieuwjaar. Dat is veruit de belangrijkste gebeurtenis voor de mensen. Voor velen betekent het de enige vakantie (een week) in het jaar en de gelegenheid de familie weer te zien. Aangezien dan ook het openbaar vervoer en de hotels vol zitten, ben ik al ruim een week geleden naar Hue te gaan om daar met mijn Vietnamese vrienden het nieuwjaar te vieren. Daarvan heb ik wel wat spijt. Ik zit hier nu al tien dagen in de regen. Geen buien, maar volcontinue van dat vieze gemiezer, dit weekeinde afgewisseld met twee dagen ononderbroken zware regen. Ik weet al wel dat het in Hue in deze tijd slecht weer kan zijn, maar andere jaren was het wel een paar dagen slecht maar kwam er toch telkens tussendoor de zon en was eind januari het leed wel geleden. Dit jaar is het wel heel erg. Van de mensen hier heb ik gehoord, dat het weer al twee maanden zo is. Nu eindelijk is het af en toe droog. Ik krijg dus weer enige hoop. Door de regen is het ook behoorlijk fris, veertien tot zeventien graden. Dat is weliswaar niet zo heel erg koud, maar aangezien niemand hier verwarming heeft is het ook de kamertemperatuur.
Aan het eind van de dag maar liggen weken in een heet bad om weer warm te worden. En nu, tijdens het schrijven in een café met wifi, een koffie met een cointreau. Kosten hiervan nog geen twee euro, inclusief de koffie.
Iedereen is dan ook zo warm mogelijk gekleed, ook binnen blijft de jas en de das aan. Vaak zelfs handschoenen, maar velen wel op blote voeten. Ik kan behoorlijk goed tegen de kou, beter dan tegen de zomerse hitte hier, maar ik zou het afsterven op blote voeten.

Onderweg naar Hue, weer met de bus, maakte de chauffeur een sight-seeing-stop bij de Marmerberg. Hij zal wel provisie krijgen als de toeristen wat kopen. We waren namelijk pas twintig minuten onderweg. De naam zegt het al. In de berg is een marmergroeve. Binnenin een enorme grot staat een grote Boeddha van marmer. Het dorp eromheen is een grote marmer-werkplaats. Allemaal winkeltjes met beeldhouwwerk. Van handzaam tot manshoog, zie de foto’s.

In het vorige verslag maakte ik al melding van geluidsoverlast, daar kan ik makkelijk elke keer wel over schrijven. Een van de weinige redenen waarom ik toch weer graag naar Nederland terug kom, is de rust die er heerst. Je moet hier wel erg zoeken om een rustig plekje te vinden. Niet enkel het verkeer met het voortdurende geclaxonneer, dat in alle vroegte begint, maar daarnaast ook de TV van de buren of de muziek en ja dan moet je wel schreeuwen om er bovenuit te komen. Mensen wonen hier soms bijkant bovenop de snelweg of spoorlijn. Geluidsoverlast als woord is hier vast volkomen onbekend. Het is eerder een cultuuruiting.
Ik zit af en toe 's middags in een luxe café annex disco te " werken" op de computer. In de middag is de muziek meestal op een normaal peil maar in de avond wordt dat wel anders. Wel zet het personeel ook de TV behoorlijk luid aan. Dus van links heb ik dan de muziek en van rechts de TV. Soms ben ik er op dat tijdstip de enige klant en is nota bene speciaal voor mij de muziek aangezet.
Waar ik nu zit staat de muziek wel heel beschaafd en staat van de TV, die hier voor de klanten is, het geluid uit. Toch is het een plek waar zo goed als enkel Vietnamezen komen. Er zijn er dus blijkbaar ook die de rust kunnen waarderen.

De afgelopen jaren logeerde ik hier steeds in het zelfde hotel. Vijf jaar geleden zo goed als nieuw, maar dat is nu niet meer te zien. Als ik niet telkens opnieuw de prijs van te voren vroeg, kwam er stiekem weer een dollar bij. Vorig jaar was ik er ook tijdens het nieuwjaar. Dat is de tijd voor een grondige schoonmaak en een schilderbeurt. Toen ik er was werd alles geschilderd, behalve mijn kamer. Logisch, per slot zat ik daar in. Ik had al zo'n vermoeden en dat werd bevestigd bij mijn terugkomst in het najaar. Mijn kamer, ik kreeg altijd de zelfde, de "beste", was na mij n vertrek niet alsnog geschilderd. Dat en een kakkerlakkenfamilie in de badkamer, deed mij besluiten voor deze keer een andere kamer te zoeken. Ik ben toen op mijn fiets wel tien hotels afgeweest en kamers en prijzen bekeken.
Ik zit nu voor twaalf dollar in werkelijk een heel mooie ruime kamer. Afgezien van een bed en kleerkast natuurlijk, een echte zithoek, een bureautje en ook een ruim balkon. Ook heb ik nu een TV van een fatsoenlijke afmeting. Van het balkon heb ik door het weer nog geen profijt gehad, maar ik voel mij hier goed thuis.
Ik kan maar een nadeel bedenken. Mijn badkamer heeft een ventilatieopening naar de gang. De badkamer van de buurman heeft op zijn beurt de ventilatieopening naar mijn badkamer. Dat is een binnenkamer zonder enig raam.

Als ik zou willen dan kan ik nog veel goedkoper zitten. Zo'n binnenkamer bijvoorbeeld, of niet midden in het uitgaanscentrum, waar ik nu middenin zit. Ik heb net nog een aanbod gekregen voor een kamer op twintig minuten lopen van het centrum. Een hele maand voor 120 euro.

Het blijft natuurlijk wel Vietnam en slechts twaalf dollar. Een paar dagen geleden kwam ik op mijn kamer en voor binnenkomst kwam het water mij al tegemoet. Het stroomde onder de deur door. Duizend excuses en direct een peloton in actie om de kamer weer schoon te maken. Toen ik echter twee uur later terug kwam, ik had mijn heil maar elders gezocht, stond er al weer water in de kamer. Blijkbaar was niemand op het idee gekomen om de oorzaak van de lekkage op te sporen. Wederom actie en deze keer toch maar iemand op zoek. De regenpijp was verstopt en lekte op een verbinding ter hoogte van mijn kamer.
Vanochtend was de slang van de douche lek. Ik heb wat met water, zowel buiten als binnen, deze week.

Jullie hoeven echter niet bezorgd te worden, mijn zonnige humeur heeft alles nog overleefd. Ook heb ik al een paar oudejaarparty's overleefd. Eerst wordt er een offertafel gemaakt met allerlei lekkers. Dit is een dank-je-wel voor het afgelopen jaar. Daarna zelf eten. De hele tafel vol.
Iedereen maakt zo'n offertafel. Een win keltje waar ik altijd voorbij loop, nodige mij uit binnen te komen. Plakrijst met een lekkere karbonade. Ik krijg dan de beste stukken vlees toegestopt.
In mijn stamtent vanzelfsprekend. Daar een uitgebreid diner. En niet vergeten met de cyclorijders, die altijd posten bij het hotel tegenover mijn stamtent. Bij hun, naast eten, ook zeg maar zuipen. Met tien man zes kratten bier.

Donderdag volgen de nieuwjaarsfeestjes. Groeten van een bijna verroeste schrijver.