Rustig Nha Trang

Saigon kent 44 instanties die zich bemoeien met grondwerk, zoals riool, water, elektra, etc. Als er dan ergens een verzakking in de weg is, dan duurt het maanden voor ze hebben bedacht wie er voor verantwoordelijk is en het moet opknappen. De oplossing; oprichting van afdeling 45 om het te coördineren. Ik ben niet bepaald een grote fan van privatiseringen en marktwerking, maar een overheid die denkt alles te kunnen regelen is ook niet alles.

Na 5 dagen Saigon ben ik met de slaapbus vertrokken naar Nha Trang. De meeste plekken in zo’n bus zijn een soort van eenpersoons slaapkuipen. Drie rijen met twee gangpaden en twee boven elkaar gestapeld. Enkel achterin zijn het vijf ligstoelen naast elkaar met geen afscheiding er tussenin. Erg knus dus. Ik kende de plaatsnummers nog niet, nu dus wel, en had daar een plek. Ook nog onderin. Normaal is de airco in zo;n bus behoorlijk koud, ik zorg er voor dat ik trui bij de hand heb, maar op die plek was het knap benauwd. Gelukkig moest de bus al snel stoppen voor een tankstop en zag ik dat de bovenste rij helemaal leeg was. Ik ben snel verhuisd en heb lekker geslapen.

Nha Trang is een stuk rustiger dan Saigon. Nu geen motorengeronk maar een rustgevend gerommel van de golven op het strand. Het is niet een kleine stad, maar in vergelijk met Saigon een dorp. Volgens mij zit ik ook wel in een echte toeristenbuurt en is daar weinig te halen voor de lokale bevolking. Enkel de weg langs het strand is wel druk, maar minder dan ik mij kan herinneren. Wellicht dat er nu een betere doorgaande route door of langs de stad is. De stad is namelijk al behoorlijk modern.
Wel wordt ik ‘s avonds getrakteerd op karaoke van twee tenten aan de boulevard. Oorverdovend en met een beetje pech knap vals. De Vietnamees is gek van karaoke en blijkbaar hoe harder hoe beter. Gelukkig is het altijd wel afgelopen voor acht uur.

Naast rustiger is het ook een stuk goedkoper. Ik betaal nu in een vergelijkbaar hotel 15 i.p.v. 23 dollar. Allebeide vergane glorie, maar ik heb voor dat geld wel een suite en zit midden in het toeristencentrum.
Weliswaar zijn de prijzen in de toeristenkroegen ongeveer gelijk en hoog naar Vietnamese standaard, maar hier niet met personeel dat helpt drinken en de rekening is aan het eind van de avond dan ook maar een vijfde van dat wat ik in Saigon kwijt was. Verder zijn hier ook de nodige kroegjes te vinden, met prijzen die meer in de buurt komen van de Vietnamese prijzen. In Saigon vindt je die niet in de toeristenbuurt.

Overdag ben zit ik meestal in een klein eetcafé. De baas, een Amerikaan, is voor twee maanden naar huis. Volgens mij moet er nu dik geld bij. Relatief dan, want wat is dik geld in Vietnam. De tent wordt momenteel gerund door twee dames, die zich niet echt inspannen om wat te verdienen. Een kokkin die geen woord Engels spreekt, maar om een of ander reden een oogje op mij heeft. Ik krijg dus lekker te eten (ik mag meeeten tussen de middag). Dan is er nog een serveerster die wat gebroken Engels haspelt. Dit meestal met een stamgast, een Italiaanse-Duitser die op de zelfde wijze praat. Als die twee met elkaar spreken is het voor mij vaak onnavolgbaar wat er nu weer zo komisch is.
Als de baas er wel is loopt de kroeg beter, maar rijk zal hij er vast niet van worden. Nodig hebben doet hij het niet. Het zal wel meer een hobby zijn, of een excuus om in Vietnam te wonen. In de U.S. bezit hij een aantal huizen die huur opbrengen. Nu is hij even daar de zaak aan het regelen en aan het jagen, op herten.
De Italiaanse-Duitser woont hier al acht jaar op een toeristenvisum. Elke drie maand verlengt. Zover ik het kan zien, spookt hij helemaal niets uit. Volgens eigen zeggen heeft hij twee dames die de kost voor hem verdienen. Taxi-girls heet dat hier (met de taxi, haar scooter, naar jouw hotel of haar kantoor). Nooit gedacht dat ik zo iemand wel aardig zou vinden. Hij zit onder de meest enge tatoeages, o.a. sieg heil en white power, en zijn beroep maakt ook niet dat ik zo iemand graag tot mijn kennissenkring wil rekenen. Maar de man is bijzonder vriendelijk en rustig. Ik hoop maar dat de tatoeages jeugdzondes zijn en hij onderhand de leeftijd van meer bedachtzaamheid heeft. En hopelijk heeft hij niet nog een ander gezicht dat ik nog niet heb gezien. Discrimineren naar de Vietnamezen toe doet hij in ieder geval niet. En dat kan ik lang niet van elke westerling zeggen die hier woont. Er zijn er die soms bijzonder laatdunkend over ze spreken. Terwijl ze toch hier hun geld verdienen en de gastvrijheid genieten.

‘s Avonds ga ik naar een luxe cocktail-bar. (Ik houd het bij een biertje of een cola.) Het is er behoorlijk druk met expats (buitenlanders die hier wonen) en toeristen. Twee meisjes zijn volcontinue bezig cocktails te mixen. Daarnaast de nodige serveersters, waarvan er een of twee buiten staan om je over te halen binnen te komen. Een dame doet niets anders dan de rekeningen bijhouden, dat is vrij gebruikelijk hier. Zij is bijzonder weelderig uitgevoerd met minstens maat D en dat is vrij ongebruikelijk in Vietnam. Ze showt dat ook nog behoorlijk exhibitionistisch. Het hoogste knoopje dat vast is, zit net boven haar navel. Met een beetje geluk zit ik aan de bar tegenover haar. Het valt niks mee haar recht aan te kijken.
Om af te koelen besluit ik da avond in een klein kroegje vlak bij het hotel. Daar komen bijna alleen expats. Drug free bar staat er op de deur. Roken en drinken mag wel, dus ik vind dat niet erg. Ook had ik nog nooit iemand een joint zien opsteken in een kroeg in Vietnam. Hier op het terras dus wel. Het bordje sloeg dus kennelijk enkel op binnen. Een redelijk riskante bezigheid voor een buitenlander. Het zal duizend keer goed gaan, maar als je pech hebt, ben je voorlopig niet thuis.

In de zelfde straat als het kroegje zit een studentenflat met portier en een avondklok. Voor tienen is het een en al bedrijvigheid buiten. Diverse karretjes met etenswaren voor de deur en ook het winkeltje er tegenover doet goede zaken. Maar om tien uur is het afgelopen en gaat het hek dicht.

Inmiddels ben ik in Hue.