Groeten uit Saigon

Zondag 9 januari was het weer zover. 's middags met de trein naar Schiphol op weg naar Vietnam. Om kwart over negen vertok het vliegtuig, bijna een half uur te laat. Bij het wachten voor de controle bij het instappen deed ik de voorspelling al. Als er ruim drie honderd mensen door een rigide veiligheidscontrole moeten is op tijd vertrekken niet haalbaar. Het wordt telkens gekker. De laptop met uit de tas, nat als alle vloeistoffen. Een vrouw voor mij reisde met haar kind van een jaar of 2. Het pakje vruchtensap voor de kleine wordt in beslag genomen. De drinkfles moest leeg. Het nieuwste is dat er op Schiphol geen tax-free alcohol in plastic flessen meer wordt verkocht. Je zou eventueel de fles via een injectiespuit met iets anders kunnen vullen. Dan maar niet, in het gesleep met een zware glazen fles heb ik geen zin. Voor het geld hoef ik het zo wie zo niet te doen. In Vietnam is het goedkoper dan de zogenaamde tax-free, enkel niet alle merken zijn hier te koop.
Ik vind Schiphol een erg mooi en goed vliegveld, maar de wijze waarop de veiligheidscontrole plaats vind, per vliegtuig bij het instappen, lijkt mij niet meer te handhaven. Op de meeste vliegvelden wordt je bij het binnengaan van de hal gecontroleerd en blijven vertrekkende en aankomende passagiers gescheiden.

Schiphol heeft wel een heel duidelijke bewegwijzerring. Daar kunnen ze op veel vliegvelden nog wel iets van leren. Ik moest overstappen op Kuala Lumpur. Daar was ik al eerder geweest, dus ik wist de weg. Dacht ik dus. Er zijn daar twee terminals met een treintje er tussen. Die was buiten werking, via de kelders naar een bus. In de andere terminal ook weer in de kelder. Kwam ik al terecht bij de douane. Maar goed dat je voor Maleisië een ingevulde douaneverklaring moet hebben, anders had ik al buiten gestaan.
Aangekomen in Saigon ging alles heel voorspoedig. Binnen een uur na het uitstappen was ik ondanks het spitsuur op mijn hotelkamer. Al met al 21,5 uur na vertrek van huis.

De etappe van Amsterdam naar Kuala Lumpur was met Boeing 777-300 van KLM. De ruimte wordt maximaal benut. Ik heb nog nooit zulke smalle gangpaden gezien. Zo'n vliegtuig heeft wel wat weg van een (erg groot) sardineblik. Ik moet wel toegeven dat de KLM niet had bespaard op de stoelen. Ik heb goed kunnen slapen.

Saigon wordt per keer drukker. Wat een gekkenhuis en toch loopt het redelijk soepel door, als je durft tenminste. In mijn hotelkamer op de 7e etage is vanaf 's ochtends 6 tot 's avonds laat een constant gebrom van de straat te horen. Wat mij opviel is dat er weer fietstaxi's verschijnen. Een jaar geleden zag ik ze al bijna helemaal niet meer, maar in de toeristenbuurt duiken ze nu weer op.

'o Ochtends om half tien, ik was net aangekleed, wordt er op de deur gebonkt. De werksters, of ze de kamer al kunnen schoonmaken. Vooruit maar, het is toch tijd om te gaan ontbijten. Het eerste wat ze doen is het volume van de TV omhoog, arbeidsvitaminen. Ik laat ze alleen en ga naar de Italiaan om de hoek. Daar hebben ze prima Pho (bamisoep). Ik heb er trouwens nog nooit een Italiaan gezien. De kaart is een mix van Vietnamees en Italiaans eten, beide wel goed. Na het ontbijt naar de overkant van de straat voor een kop koffie bij Bobby's Brewers. Wellicht heet de baas hier Bobby, maar in al die jaren heb ik pas een keer iemand daar gezien die geloof ik de baas is.
Op de bovenste etage van Bobby's is een filmzaaltje voor de klanten. Ongeveer de hele dag ligt daar een overjarige hippie/zwerver (westerling) te slapen. Ik geloof dat hij wel een kop koffie koopt, maar ze zijn wel erg tolerant. In Nederland was hij waarschijnlijk al lang in de goot gedumpt. Iets te tolerant zijn ze wat mij betreft ten opzichte van blitse Vietnamezen die moeten showen dat ze een laptop hebben. Gaat het licht uit en zijn er nog een paar lampen (laptops) aan. Of drie toeristen, waarvan er slechts een de film wil zien en de andere twee luidruchtig met andere zaken bezig. Zo is het kleine zaaltje snel vol met mensen die niet of nauwelijks geïnteresseerd zijn in de film. Gratis naar de film heeft dus ook zijn nadelen. Op de eerste etage en het terras is meestal ruimte zat om met je laptop (luxe) te zitten en dat doe ik meestal.
Onderhand is het een uur of twee. Tijd voor wat boodschappen en de laptop terugbrengen naar het hotel. Dan gaat de e-reader mee en zoek ik een terras om rustig, nou ja relatief rustig dan in Saigon, te lezen. Tegen zes uur terug naar het hotel, douchen een dutje en op naar een restaurant voor het diner, waarna het tijd wordt voor het echte werk. Naar de kroeg. Ik heb een drietal stamkroegen, met alle drie serveersters die enthousiast worden als ze mij zien. Of als ze mij nog niet kennen, na vijf minuten toch niet meer bij mij weg zijn te slaan. Mijn karakter (denk ik) heeft een enorme aantrekkingskracht op ze. Tegen twee uur 's nachts met moeite en emotioneel afscheid nemen en op de hoteldeur rammen om de aandacht van de nachtportier te trekken.
Het bovenstaande allemaal in een straal van een paar honderd meter om het hotel.

Vietnam wordt getroffen door een koude golf. Inmiddels ben ik in, een veel rustiger, Nha Trang en daar was het gisteren maar een graad of twintig. De Vietnamezen zitten allemaal te rillen van de kou. De receptioniste zat met een gevoerde jas en een dikke sjaal om achter de balie. In het noorden van Vietnam is het nog erger. Rond Hanoi was het minder dan 10. De boeren daar zijn niet gewend hun vee binnen te halen, ze hebben vermoedelijk ook helemaal geen stal, en het vee sterft met bosjes. Inmiddels is de temperatuur al weer aan het oplopen, ongeveer 25 maar met een stevige bries. De zee is ook knap onstuimig, nog erger dan de vorige keer, dus zwemmen zit er niet in.