Bun, very good

Volksvoedsel nummer 1 in Vietnam is bamisoep, Pho. Ik begin er vaak de dag mee als ontbijt. Met kip, varken, koe of garnalen. Met stokjes de bami en het vlees eruit lepelen en het vocht laat je goeddeels staan. Aangezien het vlees er pas na jouw keuze in wordt gedaan, smaakt het voor het overige allemaal het zelfde. Naar eigen smaak kan het worden gemaakt met de bijgeleverde schaal met (een soort) muntbladeren, taugé, soms sla en pepertjes. De munt laat ik meestal maar staan en met de pepertjes blijf ik bescheiden. Sommige zaken serveren de toeristen de extra's maar helemaal niet, is toch paarlen voor de zwijnen. Extra luxe is een paar dikke sauzen erbij. Dat zijn ketjap-varianten. In tegenstelling tot de pepertjes en de munt, laat ik dat niet staan. Lekker een paar grote lepels in de soep.
Naast pho zijn er ook andere variaties op het thema. Hier in Hue is het vaak bun. In plaats van bami wordt dan lange vermicelli gebruikt. Bij de bun kun je vaak kiezen tussen varkens- of rundvlees. Dan niet als bij pho in een restaurant netjes in stukjes, maar een lap van ongeveer een ons in zijn geheel in de soep. Verder hoort er dan nog een gehaktballetje bij, diameter 3 centimeter en een blokje lever netjes vierkant gesneden.
Deze variant ken ik enkel van de “echte” Vietnamese restaurants. Op de stoep voor het huis of in een kale ruimte (garagebox). Plastic krukjes van 20 centimeter hoog. Als servetten papiertjes van 10x10, die mag je na gebruik op de grond gooien net als de sigarettenpeuk en andere rotzooi. De hygiëne in een dergelijke zaak lijkt dan ook ver te zoeken. Het scheelt wel dat de keuken ook buiten is, een grote kookpot, en je dus kunt zien hoe de kok werkt. En de "betere" zaken zijn snel te herkennen aan de drukte. Bij sommige van die zaken is het behoorlijk druk en hoef je ook niet zo bang te zijn dat het vlees eventueel bedorven zal zijn. Daar krijgt het de tijd niet voor. Toch eet ik niet uit mijzelf bij zo'n zaak, maar de Vietnamezen die ik ken willen mij ook wel eens trakteren. Vorige week ergens gezeten en daar was het werkelijk razend druk. Ik begrijp ook wel waarom, want de bun daar was de beste die ik tot op heden heb gehad. Later in de week werd ik door een ander meegenomen naar een wat minder drukke zaak en daar was de bun dus ook wat minder.
Ook bij de bun worden diverse accessoires geleverd. Bij de laatste zaak hadden ze naast pepertjes ook sambal. Alleen al de aanblik deed mij ernstig vermoeden dat deze bijzonder pittig zou zijn en ik heb mij daarvan dan ook niet bediend. Mijn tafelgenoot wel. Ik weet dat hij, als bij mij de vlammen er al uit slaan, voor de smaak nog een pepertje en een knoflookteentje opkauwt. Dit zonder enig blikken of blozen, maar nu droop zelfs bij hem het zweet van het hoofd. "very good" , veel meer Engels kent hij trouwens ook niet. Ik was dus heel blij dat ik zelfs niet ietsjes heb geproefd.

Heel anders dan de stoeprestaurants zijn hier sommige koffiezaken of bars. Zijn sommige toeristenkroegen aftandse bedoeningen met smerige wc"s, er zijn wel degelijk hele nette zaken te vinden. Hier komen echter maar heel weinig toeristen op af. Zal wel onvoldoende "coleur locale" hebben. Ik zit momenteel in een bar, die in Nederland op een goede locatie niet zou misstaan. Voorzien van gratis wifi en voldoende stopcontacten. Ook helemaal niet duur. Deze zaak wissel ik voor mijn computermiddagjes af met een zaak die de naam "grand café" zeker waardig is. Ik zou in Deventer geen zaak kunnen noemen met toiletten zo mooi en netjes als daar. Deze zaak is wel duur. Voor hier dan natuurlijk. Een koffie kost 65 cent. Een Jagermeister is een van de duurste drankjes op de kaart, een kleine 2 euro. Volgens de al genoemde Vietnamese vriend "very good". Enkel een paar top-whisky's zijn nog wat duurder.

Vond ik het in de eerste jaren nog wel eens een probleem, dat de geldautomaat enkel biljetten van 100.000 of zelfs 50.000 uitgaf en ik dus stapels nodig had om het hotel te betalen nu is het vaak andersom. Biljetten van 200.000 en 500.000. In de meeste grotere zaken en bijvoorbeeld de supermarkt is dat geen probleem, maar bij de wat kleinere tentjes moet er regelmatig even bij de buurwinkeltjes worden aangeklopt, wie er kan wisselen.
Veel Vietnamezen zouden met plezier een week werken voor een half miljoen dong. (19 euro)
De grotere biljetten zeggen wel iets over de inflatie die de afgelopen jaren in dubbele cijfers ging. Maar positief geeft het ook wel wat weer van de toenemende welvaart hier. Een paar jaar geleden zag je enkel een buitenlander bij de flappentap, maar nu zie ook de Vietnamezen deze gebruiken. Het hebben van een bankrekening betekent ook het hebben van geld.
Van de inflatie merk ik dankzij de gestegen euro helemaal niets. Het is hier voor mij nu goedkoper dan een half jaar geleden. Ik heb dus ook helemaal geen boodschap aan die sombere minister van financiën die vind dat de Amerikanen hun dollar niet zo moeten verzwakken.

Het heeft hier drie dagen werkelijk non-stop geregend. Gistermiddag was het eindelijk weer droog en onmiddellijk was de trui, die ik onderhand ook al had moeten aantrekken, veel en veel te warm. Vanochtend weer gieten de hele ochtend, maar nu is gelukkig ook weer droog.
Er rijden hier een aantal vrouwen op de brommer rond die je een regencape willen verkopen, seizoensarbeid zegt maar. Onvoorbereide toeristen zijn natuurlijk dankbare klanten. Ik ben vanzelfsprekend niet onvoorbereid. Ik heb een opvouwbare plastic "regenjas" bij mij. Een dunne plastic zak met capuchon en veel te kleine mouwen, maar heel mooi klein ingepakt. Aangeschaft voor 20 cent, maar is ook maar hooguit 2 keer te gebruiken.
Een van de capehandelaren vroeg ik of ik euromunten wilde wisselen. Ze accepteert dus van haar klanten buitenlandse valuta. Maar niet heus, dat is gebietst geld. Een verdientruc hier is om toeristen munten af te troggelen, onder het mom dat je deze verzamelt. Oh, hebt u euro, heb ik nog nooit gezien. Later wordt een andere toerist gezocht om de munten aan te verkopen.
Ze had 20 euro. Nu had ik daar weinig zin in, maar ze bleef maar aandringen en begon een zielig verhaal dat ze zo'n honger had, dus bood ik uiteindelijk 20.000 per euro. (koers 27.000) De honger was blijkbaar nog niet zo heel erg. Ze was heel snel weg toen ze er achter kwam dat ik ook kan sjacheren. Ze deed zelfs geen serieus tegenbod.