Keej, Keej

Keej, Keej schalt over de straat. Het is Hong een van de cyclo-rijders. Of we een biertje gaan drinken. Het is tien uur 's ochtends. Nou, nog iets te vroeg, eind van de middag ook goed? OK, dus straks moet ik er weer aan geloven. Eind van de ochtend een biertje is wat minder gek dan het lijkt. Daarna is het toch tijd voor siësta.
Net als de meeste Vietnamezen heeft hij grote moeite met mijn naam. Een S op het eind is erg moeilijk. Voel ik mij ook weer wat minder ongelukkig, als ik weer eens een Vietnamees woord niet kan uitspreken.
Meestal wordt ik aangesproken met Ong, meneer (ouder dan de spreker). Ook als ze mijn naam wel weten. Zeker de vrouwen blijven vaak zo beleefd. Een aantal bijnamen heb ik ook wel, zoals Ong Tho, meneer konijn, vanwege mijn flaporen neem ik aan.

Hier op straat lopen een drietal verkopers van prenten. Schilderijen met Vietnamese taferelen op zijde. Twee mannen en een vrouw. De vrouw is nieuw. De beide mannen kom ik hier al jaren tegen. Aanpak man nummer 1; Pardon ik ben kunstenaar, mag ik .... Nummer 2 Sorry, mag ik u deze prenten laten zien,... De vrouw; Ik ben arm, koopt u ... Man 2 loopt, nummer 1 en de vrouw fietsen. Als ik het moet schatten verkoopt de vrouw het minst.
Bij toeval kwam ik deze week bij nummer 1 thuis. Was de oom van degene waar ik mee was. Mijn indruk dat je van prentenverkoop, hoewel vast niet de slechtste baan hier, niet echt rijk zult worden, werd bevestigd. De woning, betonnen vloer, muren zonder pleisterwerk en een golfplaten dak. Voor hier best wel ruim, maar er wonen 11 mensen. De vrouw des huizes had een allerhande winkel voor de deur. Een stuk uitgebreider dan die ik in het vorige verslag heb beschreven.
Dan ben je aan huis bij de familie doorsnee. Meerdere inkomens en naar Vietnamese standaard niet al te arm. Maar naar onze standaard wel een troosteloze bedoening. Nauwelijks meubilair, maar goed de meeste zitten hier toch op de grond. Wordt je in alle ernst gevraagd, wat je van de woning vindt. Dan weet ik toch niets meer te zeggen. Mijn woning, waar ik alleen in woon, is groter en waarschijnlijk liggen er in mijn rommelkamer meer spullen dan zij in de hele woning hebben.
Om het nog toevalliger te maken, zit ik de volgende dag ergens een biertje te drinken, komt prentenverkoper nummer 2 op mij af. Omdat hij mij nu al zoveel jaar tegenkomt, wil hij graag samen met mij een biertje drinken. Hij zal zijn eigen bier betalen, maar dat laat ik toch maar niet toe. Hij vertelt hoe de handel loopt. Gemiddeld 5 prenten per dag voor twee dollar per dag. Daarvoor loopt hij 8 uur rondjes langs de toeristenrestaurants. Dat is dan platvoeten voor minder dan een euro per uur. Daarmee heeft hij dan nog helemaal geen slecht inkomen. Er zijn er genoeg die het met minder dan 2 dollar per dag moeten doen.
Van het genoemde geld moet de inkoop nog wel vanaf, maar volgens mij ligt die wel heel erg ruim onder de verkoopprijs.

Ook in deze week was ik bij een andere Vietnamese familie thuis uitgenodigd voor een biertje. Zij wonen in een "moderne" flat. Tot voor kort woonden zij nog op een boot, maar de overheid heeft alle "bootmensen" geherhuisvest. Deze flat was weliswaar een stuk kleiner dan bovengenoemde woning, maar leek toch al wel een heel stuk meer op een echt huis. En er woonden geloof ik ook maar 5 mensen en 2 niet erg tijdelijke logees.
Ook hier nauwelijks meubilair in huis. Beter, helemaal niet. Gewoon op de vloer zitten, maar in dit geval wel een mooie tegelvloer.

Op de fiets naar een rustig plekje aan de rivier. Een kop koffie met lekkere pindakoek en zoals hier gebruikelijk gratis thee erbij. In dit geval een hele pot. Lunch, rijst met vis en groenten en als toetje 3 bananen. De rekening 1,60 euro. De kat hield mij gezelschap, hield ook wel van vis. Maar niet alleen de kat hield mij gezelschap. Ook kippen kunnen bedelen. Trouwens niet te vergeten een kolonie mieren.

Bij een restaurant met annex een klein winkeltje een pakje sigaretten gekocht. Het meisje zegt dat het 22.000 Dong kost. Hoezo 22, ik betaal overal 20. Het meisje weet er geen raad mee en vraagt de eigenaar wat ze doen moet. Hij steekt nieuwsgierig zijn hoofd om de hoek. Als hij mij herkent, komt er een grote grijns op zijn gezicht en is de prijs natuurlijk 20.

Vorig weekeinde was het weliswaar wat bewolkt, maar het was toch wel 33 graden. Het leek mij wel aardig om de volgende dag naar het strand te gaan. "Naar het strand! Met dit weer?" Ik moet toch hoognodig laten nakijken of alle schroeven wel vast zitten. Het idee!
Naar de "hot-swim"willen ze wel. In de buurt zijn een aantal natuurlijke bronnen, waar je heerlijk kunt zitten dampen in heet, en naar zwavel stinkend, water. Is trouwens ook wel een hobby van mij.
Naar het strand ben ik niet geweest. De volgende dag was ik te laat uit bed en te lui en de dagen daarna was het echt geen strandweer meer. Dagelijks meer regen en langzaam maar zeker is het ook afgekoeld. Vandaag is het zelfs heel wat minder. Het regent al bijna de hele dag. Ik draag nu voor het eerst de lange broek. Tot nu toe had ik die enkel in gebruik als een kleine verhoging onder mijn kussen.