Philips MP-4

In Vietnam is het vaak best wel moeilijk om goede spullen te kopen. De soms veelbelovende verpakking is hier absoluut geen garantie voor de inhoud. Om die reden had ik Nederland een MP4-speler gekocht, om mee te nemen als cadeautje. Een Philips, dat is tenminste kwaliteit, zoiets goeds kennen ze hier niet. Het was dan ook een bijzonder onaangename verrassing om er hier achter te komen, dat een Philips MP4 geen MP4's kan afspelen.
Op een mail van mij aan de service-afdeling van Philips, met de vraag wat ik eventueel fout deed, kreeg ik de reactie dat mijn speler geen MP4-speler maar een MP3-speler is. Op mijn volgende mail met de opmerking dat er toch heus waar MP4 op de verpakking staat, kreeg ik het antwoord dat dit slechts een marketing-aanduiding is?! Ze gaven wel toe dat de aanduiding misschien wat verwarrend zou kunnen zijn. Ik heb zelf de neiging het heel wat onvriendelijker te omschrijven. In ieder geval is het ook voor de service-afdeling verwarrend genoeg, om niet direct het juiste antwoord te weten.
Enkel een veel minder gebruikelijk video-formaat kan het ding aan, WMV9. Philips zal zo denk ik wel twee kwartjes per speler uitsparen. Op een apparaat van 80 euro. Maar goed het cadeautje is wel in dank aanvaard.

Het leven in een hotel is meestal heel gemakkelijk. Alles wordt voor je gedaan. Anderzijds je moet ook alles laten doen, omdat je gewoon zelf helemaal niets hebt. Ik was wat te enthousiast op verkenning in de omgeving van Hue terecht gekomen op een landweggetje dat helemaal was omgeploegd door zandtrucks. Nu in de regentijd was dat veranderd in een grote modderpoel. Tot mijn enkels stond ik er in. Dan sta je weer thuis, het hotel dus, met volledig besmeerde sandalen. Nu ben ik echt niet te beroerd om zoiets zelf schoon te maken, maar aangezien de enige borstel, die ik daar ter beschikking heb, een tandenborstel is, moet je het wel aan een ander vragen. Ik heb even (heel kort) overwogen om bij de receptioniste een borstel te vragen en het zelf te doen. Ik ben echter bang dat mijn pantomime van schoenen poetsen nog wel zal worden begrepen, maar vast niet dat ik het zelf wil doen. Dus de sandalen maar boven op de was met een biljet van 20.000 Dong (80 cent) erin. Als nieuw kreeg ik ze weer retour. Zo goed had ik zelf vast niet gedaan.

Ik heb een Belg ontmoet die hier al jaren leeft. Hij spreekt erg goed Vietnamees en ik kreeg al weer enige hoop dat ik het ooit ook leer, maar hij torpedeerde dat al snel. Hij heeft een wel heel groot voordeel ten opzichte van mij. Hij is erg muziekaal. Hij stemt concertvleugels. Dat is bij het leren van Vietnamees vast een groot voordeel, aangezien de juiste klank van de uitspraak zo belangrijk is.

Recent nog weer eens een biertje op de stoep gedronken bij een allerhande winkeltje. Het winkeltje is niet meer dan een golfplaten keet van 2 bij 2 naast de woning. Het toilet voor de bierdrinkende gasten is het hek van de buurman. Leven en laten leven is hier een ruim begrip. Maar wellicht vangt hij de huur, aangezien het huisje en de winkel min of meer op zijn voorterrein staan.
Voor dit verslag heb ik eens goed om mij heen gekeken wat er allemaal te koop was. Ik kan iets over het hoofd hebben gezien, maar ik denk dat ik behoorlijk volledig ben. De overige artikelen in de winkel zijn; wc papier, inlegkruisjes, chips, shampoo, handdoeken, kauwgum, plastic regenjassen, sigaretten, wodka, koekjes, tandenborstels, scharen, en sla-olie. Kan de concurrentie met de Hema zo aan.
Het is heel gebruikelijk in Vietnam om te eten bij het biertje. Ook dat was hier mogelijk. In dit geval een aantal spiegeleieren op een bord en allemaal een vork.

Ik heb nu wel een duurdere fiets, maar ik mis nog wel wat belangrijks, namelijk een ventiel dat wordt vastgeschroefd in de velg. De fietsen hier hebben het ventiel altijd los in de velg zitten. De belachelijk lage prijs van een fiets heeft een reden, het moet uit de lengte of de breedte. Ik had al wel bedacht dat het geen beste constructie is. Klopt ook, lekke band of beter, het ventiel was van de band afgescheurd.
Toch is mijn fiets een hele luxe. Iedereen is vol bewondering. Ik moest een Vietnamees zelfs uitleggen hoe de koplamp op de dynamo werkt. De eerste vraag die iedereen hier stelt, is; hoeveel heb je betaald. Gezien de reacties is het wel duur (2 miljoen), maar heb ik blijkbaar niet te veel betaald. "Hoeveel kost het" is trouwens een standaardvraag. Ze vragen mij zelfs nog hoeveel ik voor de (Vietnamese) sigaretten heb betaald.

Tegenwoordig zit er een banketbakker vlak bij mijn stamrestaurant. Tijdens voorgaande bezoeken gaf ik de meisjes die in het restaurant werken af en toe geld om ijs te kopen, maar nu willen ze dolgraag cake. Grote stukken zoutige cake met jam. Ik vind het niet echt lekker.
Ik heb ze een biljet van 100.000 Dong (4 euro) meegegeven om voor allemaal cake te kopen. Dat werd echter wat ruim opgevat. Ze kwamen terug met een taart, een grote zak van de genoemde zoute cake, een paar broodjes en voor mij 2 chocoladecakejes. Ik kreeg 4.000 terug. Ik denk dat ik de volgende keer een kleiner biljet meegeef.