Van alles en nog wat.

Van mijn hotel leen ik telkens het een en ander voor op de kamer. Een grote kom voor bamisoep, een bord, eetstokjes, lepel en vork. Een mes was net als de vorige keer een probleem. Toen hebben ze denk ik speciaal voor mij een mes gekocht, maar die was niet meer te vinden. Het hotel heeft enkel wat grote keukenmessen. Als je Vietnamees eet heb je geen mes nodig, het komt dankzij die grote messen altijd in hapklare brokken op tafel.Ik heb maar zelf een mes gekocht. Dat leidt dan weer tot het volgende probleem. Ik wil het eigenlijk niet meenemen, maar weggeven kan ook niet. Een mes of schaar geven brengt ongeluk. Ik kan het wel voor een symbolisch bedrag, een paar cent, verkopen. Dan is het ongeluk afgewend.

De plant die ik in het voorjaar had gekocht, stond nog steeds op het balkon. Ze hadden er dus wel voor gezorgd, maar er zat geen bloem meer in. Thuis heb ik zelfde plant en die bloeit continue, goede zorgen van mijn buurman, het kan dus wel. Nu bijna aan het einde van mijn verblijf heb ik weer een eerste bloem in de plant. Groene vingers, hè. Vol trots aan de werkster laten zien.

De dochter van de hoteleigenaar, zij werkt er als receptioniste, heeft samen met haar man een auto gekocht. Dat is blijkbaar iets waar je een feestje voor geeft om anderen in de vreugde telaten delen. Het feestje heb ik gemist, maar ze hadden nog wel een toetje voor mij bewaard.

Deze week overkwam het mij weer eens. Bij een luxe koffiezaak had ik mijn fiets naast de scooters gezet. Een grote zonde. Ik was nog niet naar binnen gelopen, of de de parkeerservice had mijn fiets al weggehaald en tegen een boom gezet. Ik hoef mij geen zorgen te maken, ze passen er wel op, maar naast een scooter, nee, dat kan echt niet. Bij de goedkoopste zaak waar ik regelmatig kom, mag ik de fiets zetten waar ik wil. En ook daar hebben ze parkeerservice.

Mijn stamrestaurant is mijn huiskamer, dat is niet altijd een onverdeeld genot. Zoals vanavond. Een groep Engelsen, die al geruime tijd aan de drank is, zit naast mij. Kennelijk zijn ze allemaal doof en zijn ze dus helaas genoodzaakt te schreeuwen. Dan is er ook nog Liverpool op tv, dus kan ik het schudden, dat ik de F1-kwalificatie op een groot scherm kan kijken. Nu zijn er wel 3 tv's, maar de zaak zit helemaal vol. Het regent dus zit iedereen binnen. Ik zou anders uitwijken naar helemaal achterin voor de 3e tv, maar ik mag al blij zijn dat ik plekje heb. En de baas, die belooft heeft voor mij de tv aan te zetten, heeft zijn snor gedrukt. En het personeel is zo druk, die wil ik het niet vragen. Ik kijk dus maar de F1 op mijn tablet. Dat heeft dan ook nog het voordeel, dat mijn oortjes het omgevingsgeluid onderdrukken. Ps Liverpool is afgelopen, nu is het de beurt aan Chelsea.

Onlangs was er een groep Nederlanders, die waren nog veel erger dan de Engelsen. Ze begonnen te zingen en de polonaise te doen. De Nederlandse cultuur uitdragen in Vietnam. Ik was plots totaal vergeten dat ik een Nederlander ben.

In het voorjaar zag ik nog regelmatig op NHK, de Japanse Engelstalige nieuwszender, die ik aanzet als ik CNN en BBC met hun 'breaking news' weer eens volkomen zat ben, het handen-was-dansje. Nu zie ik dat niet meer, ook in Japan is Covid definitief voorbij. Nieuwsgierig? Het is nog te vinden op YouTube, hand wash dance - NHK World-Japan.

De hele week was het prettig weer, hooguit wat frisjes in de avond, maar het regent nu, zaterdagavond, behoorlijk. Het ziet er naar uit dat ik de poncho aan moet. Ik heb maar een extra drankje besteld en dat werkte. Toen ik naar het hotel liep miezerde het enkel nog wat. En, ach, het is nog steeds 23°. En ik hoef alleen maar naar het Nederlandse weerbericht te kijken om mij helemaal niets van de regen aan te trekken. En vanochtend is het alweer 27°.