Hoog water en geen stroom.

Laat ik nu gedacht hebben dat de regentijd wel zo'n beetje voorbij is. Een kleine misrekening. Maandagavond begon het te hozen. En met hozen bedoel ik ook echt hozen. De sluizen stonden volledig open. En waarschijnlijk ook de sluizen van de waterkrachtcentrale een eind verderop, het water steeg namelijk wel erg snel. Het leek mij verstandig niet al te laat terug te gaan naar mijn hotel en zelfs toen moest ik al enkeldiep door het water. De kraan is daarboven de hele nacht niet dichtgedraaid. Toen ik volgende ochtend wakker werd, hoosde het nog steeds en stond er ruim meer dan een halve meter water in de straat voor mijn hotel. Nog een stuk erger dan de overstroming waar ik vorig najaar over heb geschreven. Ik las in de krant dat het de ernstigste overstromig in 20 jaar was. Deze keer zag ik de boten zelfs bij mij in de straat. Alle vissers hadden hun netten aan de kant gegooid en hadden een lucratievere business die dag. Toeristen van hun hotel naar de bussen brengen, die op die ene wat hoger gelegen weg stonden te wachten.

Ik heb dus maar op mijn gemak op de hotelkamer ontbeten en koffie gedronken. Toen om tien uur ineens de regen stopte en het zonnetje doorkwam, was ik snel buiten. Het leek mij een goed idee even te kijken hoe hoog de rivier stond. Het leek mij ook een goed idee, dit op de fiets te doen. Dat was echter niet zo heel slim. Ik moest maar twintig meter om bij de hogere weg te komen, maar dat viel niks mee. In het water fietsen is een stuk moeizamer dan ik had verwacht. Toen ik een kwartiertje later weer terug ging, het begon weer te hozen, moest ik ook nog tegen de stroom in. Noodgedwongen moest ik van de fiets af en bleek mijn korte broek niet kort genoeg.

Rond het middaguur was het alweer mooi weer. Ik ben toen om de hoek naar een bunrestaurant gegaan. Bun is bamisoep. Een klein onooglijk restaurant, maar als een van de weinigen open, prima soep. Ik ben die keer maar gaan lopen in een nieuwe droge broek, met de pijpen opgestroopt tot aan de lies. Toen ik terugging naar mijn hotel hoosde het alweer.

Bij aankomst in mijn hotel bleek de stroom uitgevallen. Niet enkel daar, maar in de halve stad. De receptioniste die, nadat ze eerst bezorgd informeerde of ik wel had gegeten, probeerde mij dat duidelijk te maken, maar dat ging duidelijjk haar Engelse vaardigheden te boven. Maar bij mij ging het licht wel snel aan, toen ik zag dat de lift niet werkte. De trap dus naar de zevende. De receptioniste wilde mij toen nog een toetje meegeven. Warme zoete rijstepap. Heel lief, maar ik zag het niet zitten om zeven etages te klimmen met een kommetje rjjst, op een schoteltje en tot de rand gevuld, in de handen. Wat later werd het op mijn kamer gebracht, nog liever. Nog lekker ook.

Een tijdje later moest ik toch nog een keer naar beneden en dus ook naar weer naar boven. Nu heb ik na twee maanden dagelijks zwemmen wel weer een redelijke conditie, die had ik wat verwaarloosd, maar het bleef een hele opgave. Op mijn kamer heb ik water, koffie, thee en een waterkoker. Maar ja. Naar beneden dus. Ik kreeg een grote termoskan met heet water en ook een kaars. Dat laatste vond ik wel wat zorgelijk. Kennelijk werd er niet op gerekend dat de stroom snel weer hersteld zou zijn. Dat was het ook niet. Die avond heb ik bij kaarslicht maar een paar puzzels opgelost en een boek gelezen. Ik heb er nooit zo bij stil gestaan hoe saai het is zonder elektra. Geen tv of radio, geen geluidsoverlast van de buurman. Zuinig zijn met de telefoon en de tablet. Niet lang internetten dus, want dan is de batterij snel leeg. De volgende ochtend was het water al aardig aan het zakken, maar nog steeds geen stroom. Ik ben er maar weer ingekropen. Maar het viel mee, om 8u12 ging mijn wekkerradio weer aan. Twintig uur zonder stroom.

Het water is weg, maar het is nu wel frisjes. In de avond heb ik de lange broek aan en eigenlijk had ik die vanochtend ook wel mogen aantrekken.

Ps als je mij belt met een voor mij onbekend nummer, dan pak ik niet op. Voor ik het weet ben ik dan vijf euro kwijt aan iemand die een verkeerd nummer heeft gebeld, of nog erger, die mij wat wil verkopen. Ook de voicemail luister ik niet, zelfde verhaal. Ken ik het nummer, neem ik ook niet op, maar dan bel ik je wel terug met mijn Vietnamese telefoon, scheelt een factor tien in de kosten.