Mijn dagelijkse koffie.

Afgelopen maandag ging ik op de fiets naar de citadel aan de andere kant van de rivier voor een koffie en een paar boodschappen. Da's niet zo ver hoor, zo'n twee kilometer. De zon brandde er lustig op los, maar voor de verandering had ik eens niet vergeten zonnebrandcreme te smeren. Toen ik de supermarkt weer uitkwam, was de zon weg en het regende. Nou, even schuilen onder een afdak, echter het ging alleen maar harder regenen. Van armoe maar naar de luxe koffietent op de hoek. Daar een beker koffie met slagroom en caramel voor twee euro besteld. Ik was nog even bang, dat de regen over zou zijn tegen de tijd de tijd dat ik mijn besteling krijg, maar dat was nodeloze zorg. Het heeft een uur gehoosd.

Dinsdag wederom naar de citadel. Nu enkel voor koffie. Ik heb meerdere adresjes waar zij mij kennen en al weten dat ik ook een tweede kop wil. Een stuk dichterbij zijn ook genoeg koffiezaken te vinden, je struikelt erover, maar een beetje afwisseling houdt de saaiheid uit het leven. Toen ik weer wilde vertrekken, bleek ik een platte achterband te hebben. Ook een (brom)fietsenmaker is altijd wel dichtbij. Om de hoek vond ik er één. Daar een poging gewaagd de band op te pompen, maar dat was hopeloos. Gelijk weer leeg. De band lekte bij het ventiel, compleet afgescheurd. Een heel bekende kwaal. Fietsbanden hebben hier nooit een moer om het ventiel op de plek te houden. Nu had ik mijn fiets daar wel kunnen laten reparen, maar ze waren al druk met anderen. En!, ik heb mijn eigen 'mannetje'. Dus, een beetje eigenwijs, twee kilometer met de fiets aan de hand.

Woensdag koffie gedronken bij een tent vlak bij mijn hotel. Daar werkt een dame die zich telkens vergist bij het afrekenen. Dus als ik haar zie fiets ik door.

Donderdag wederom naar de overkant. Koffie met vrienden.

Vrijdagochtend voor de koffie naar een mooi terras aan de rivier. Daar is het meestal behoorlijk druk en dus ook het nodige personeel. Het personeel daar neemt de bestelling op met een app op de telefoon. Mijn stamtent werkt ook al met zo'n app. Daar kun je ook betalen met de telefoon met behulp van een qr-code. Dat laatste is al gemeengoed hier. Zelfs bij de pakjesbezorger op de scooter kun je zo betalen. Tien jaar geleden had nog bijna niemand een bankrekening hier. In de krant heb ik gelezen, dat het vanaf volgend jaar verplicht is om bij onlinebankieren gezichtsherkenning te gebruiken. Dit om fraude te voorkomen. Ook hier een plaag.

Zojuist zag ik nog, dat een pakje werd afgeleverd. Ter plekke waar de bode bijstaat wordt het opgemaakt en bekeken. Niet goed, dan kun je het zo weer aan hem meegeven. Daar moet je hem dan wel voor betalen. Maar dat valt te overzien, twintig cent.

Even afdwalen. In een Nederlandse krant las ik over een pinautomaat waar je eerst op het schermpje dient te kiezen hoeveel fooi je wilt geven. Volgens het artikel heel handig voor de horeca. Op Schiphol heb ik daarmee al kennis mogen maken. Bij het afrekening van een blikje fris, dat ik nota bene zelf uit de koeling had gehaald. 'Hoeveel fooi wilt u geven?' Het botte lef. Als de ober bij het afrekenen zou vragen 'hoeveel fooi krijg ik' vindt je dit vermoedelijk knap onbeschoft. Nu doet een machientje het en dan is het normaal kennelijk.

Zaterdagochtend voor de afwisseling zeven kilometer verderop koffie gedronken. Niet de beste koffie en het is niet meer dan een kraampje met plastic meubilair onder een parasol, maar ik kom daar al wel twintig jaar. De oudere dame daar, nou ja oudere, jonger dan ik, heeft altijd wel wat extra aandacht voor mij. Deze keer kreeg ik een rijstkoek bij de koffie. Ik heb een vriend getekst waar ik ben. Twintig minuten later was hij er ook, samen met zijn dochter. Zij wilde cocosnootmelk. Wordt ter plekke een grote noot met een nog groter mes te lijf gegaan.

Het is een erg mooie plek en het was een mooie tocht ernaartoe. Was, tegenwoordig een stuk minder. Was het eerst een tocht door de rijstvelden, nu wordt er tegen de klippen op gebouwd. De omliggende dorpjes worden stuk voor stuk opgeslokt door de stad. Stikstof is kennelijk nog geen probleem. Alhoewel ik dat wel wat betwijfel. De biodiversiteit kan vast ook hier wel een stuk beter. Als ik mooie bloemen zie in plaats van onkruid, zijn die voor de sier gepland. Ik zie hier ook nog maar heel af en toe een vlinder. Die is dan wel weer een stuk groter dan zijn Nederlandse broertje.

Vanochtend, zondag, zit ik in mijn stamtent. Geen tijd om eerst ergens heen te fietsen, het verhaaltje moet af. Het is een toeristentent, dus duur. Maar de koffie is prima en vandaag krijg ik van een van de serveersters ook nog cake.