Eerst Tet-vakantie en nu coronavakantie.

Afgelopen week was het, zoals gemeld, Tet. Tet, het nieuwe jaar volgens de maankalender, is hier veruit het belangrijkste feest van het jaar. Zo goed als iedereen heeft vakantie. Nog niet zo heel lang geleden kwam het hele land volledig tot stilstand. Ik heb in de eerste jaren hier nog wel moeten zoeken om een restaurantje te vinden dat was geopend. Ook diende je te zorgen dat je geld had. De flappentap werd niet bijgevuld in de eerste dagen. De treinen reden drie dagen niet. Zo erg is het niet meer. De trein rijdt gewoon door, de flappentap wordt bijgevuld en meer en meer horecageleden blijven open. In eerste instantie is het nog steeds een feest wat met de familie wordt gevierd, maar meer en meer Vietnamezen gaan nu ook uit.
Toch zijn nog de nodige winkels en restaurants wel gesloten. Meestal de eerste drie dagen tot soms wel een week. Dit is deel ook noodgedwongen. Het restaurant waar ik dagelijks heen ga, is slechts gedeeltelijk open. De meisjes die er werken komen van het platteland zo'n vijftig kilometer verderop en hebben de hele week vrij gehad en zijn vanzelfsprekend naar huis, naar de familie.
Dit restaurant is normaal de hele dag open, maar ze draaien voornamelijk op grote toeristengroepen die rond lunchtijd komen. Nu zijn ze gesloten, behalve als een reisleider voor zo'n groep heeft gereserveerd en dat was afgelopen week elke dag. Dan dient de familie van de eigenaresse op te draven om het werk te doen. Volgens mij doen ze dat niet met tegenzin. En het is ook terecht, de rest van het jaar ondersteunt zij de familie. Dank zij haar hebben haar jongere zussen de school kunnen afmaken. De familie was echt armoedig, vroeger leefden ze op een boot op de rivier en dat was hier echt wel de onderkant van de samenleving. De eigenaresse heeft uit helemaal niets een florerende zaak opgebouwd en daarmee ook de rest van de familie uit de armoede getrokken.

Tijdens Tet gaat iedereen bij elkaar op visite. Er staat dan altijd veel snoepgoed op tafel en speciale lekkernijen die je bijna enkel met Tet ziet (net als bij ons de oliebol). Onder andere koeken van plakrijst, die vinden ze allemaal erg lekker, maar ik vind er niets aan. Verder natuurlijk bergen meloen en zonnebloempitten. Ook al niet aan mij besteed. Die kunnen ze met een handigheidje openbijten en tegelijkertijd het pitje eruit krijgen. Met name vrouwen zitten voortdurend die pitjes te eten en de vloer is daarna bezaaid met de schilletjes. Vanzelfsprekend is er ook drank. Minsten zo vanzelfsprekend is het kaartspelen. Ik heb de laatste week wat afgekaart.

Ik weet niet hoe in Nederland de mensen reageren op het coranavirus, maar hier wordt het per dag gekker. Gisteren was ik in een grote supermarkt en al het personeel droeg mondkapjes. Het is hier vrij gebruikelijk dat je op de scooter zo'n kapje voordoet, maar ik zie nu steeds meer Vietnamezen de hele dag zo'n ding dragen. Normaal zijn deze helemaal niet duur, maar de prijzen gaan momenteel door het dak. Ik zie hier zelfs al af en toe toeristen lopen die mondkapjes dragen.
Het is al zo erg, dat Westerse toeristen hun geboekte reis naar Vietnam annuleren. Veel mensen hebben kennenlijk absoluut geen enkel gevoel voor risicoperceptie. De ratio is compleet zoek. In Vietnam is bij twee Chinezen corona geconstaterd. Het risico dat je hier een verkeersongeluk krijgt is vele malen groter dan de kans besmet te raken met corona. Het is natuurlijk een goede zaak om de epidemie in te dammen, maar het is ook wel zaak om met beide voeten op de grond te blijven staan. Ik zou nu ook niet naar Wuhan gaan, maar om de nu de rest van China en zelfs andere landen in Azie te gaan mijden, slaat nergens op. In China zijn nu een paar honderd mensen doodgegaan aan deze ziekte, niet prettig natuurlijk, maar het stelt helemaal niets voor. Er wonen daar 1,4 miljard mensen, dagelijks sterven er zo'n 30.000. Dat laatse cijfer lijkt mij zelfs nog aan de lage kant, maar dit heb ik gevonden op het web. De kans dat je omkomt bij een vliegtuigongeluk is ongeveer even groot als doodgaan aan corona.
Ik wijt een deel van de paniek aan de berichtgeving, dagelijks krijgen we te horen hoeveel nieuwe gevallen er zijn en hoe hoog nu het dodental is, maar er wordt nergens gemeld hoeveel mensen er al zijn genezen. Het helpt ook niet dat China zelf draconisch reageert. Jaarlijks gaan in Nederland duizenden mensen dood aan de griep. Moet je je eens proberen voor te stellen, dat bij de volgende griepgolf heel Nederland op slot gaat.
Inmiddels raakt de Vietnamese overheid ook al besmet met deze paniek. Op mijn telefoon kreeg ik bericht dat er een speciale corona-virus-hotline is geopend en zojuist hoorde ik, dat morgen de scholen gesloten blijven. Veel Vietnamezen zijn nu ook bang. Ik krijg ook telkens de vraag, of ik niet bang ben. Dat zal wel meevallen, ik kan rekenen. Het enigste waar ik mij zorgen over maak, is dat het zwembad ook een verlengde Tet-vakantie krijgt.