Ik heb een corona-depressie.

Nadat vorige week zaterdag bij een toerist in het hotel naast het mijne het virus was vastgesteld ging het snel. Dat hotel werd met gasten en personeel erin afgesloten. Op maandag werden ze naar elders gebracht om veertien dagen in quarantaine te gaan. Het personeel in het lokale ziekenhuis en de gasten, waren er niet veel trouwens, werden naar een ander meer afgelegen hotel verhuisd. En dan niet, hebben jullie in de Nederlandse kranten kunnen lezen, zoals die Nederlanders in Hoi An, die naar een smerig hotel op een industrieterrein werden gebracht. De gasten van het hotel in Hue werden verhuisd naar een viersterren-resort aan het strand.
P.s. de gast die was besmet (niet ziek), was een van negen besmette mensen die bij een zieke vrouw op een vlucht van Londen naar Hanoi in het vliegtuig hadden gezeten. Gemiddeld besmetten coranapatienten twee a drie anderen. Zij heeft er totaal twaalf besmet. Ze was ondermeer naar een modeshow in Milaan geweest.

Inmiddels hielden in de straten rondom het "besmette gebied" al meerdere winkels en restaurants uit angst voor het virus de deuren gesloten. Als de eigenaar al niet bang was, dan was het wel het personeel dat niet naar het werk durfde te komen. Op dinsdag kwam een oekaze van de overheid, dat ook de andere zaken nog drie dagen dicht moesten. De enigste uitzonderingen waren de hotels, waaronder het mijne, met gasten.
De straat waar mijn hotel staat, kun je vriendelijk gezegd erg levendig noemen. Soms zodanig levendig dat ik mij wel eens wat aan het kabaal ergerde. Midden op de dag karoake van de bruiloftsfeestzaal, 's avonds een tent met live muziek en midden in de nacht de disco. En allemaal kennen ze maar een volumestand, maximaal. Nu echter leek het 's avonds om half negen al wel ruim na middernacht. Oorverdovend stil. Alles gesloten en niemand op straat. Bijna griezelig. Ik ging naar een bar een paar straten verderop. Normaal gesproken altijd druk. Nu waren er enkel wat toeristen en nul Vietnamese gasten, nog nooit meegemaakt. De mensen hier, en trouwens uit de krant haal ik in Nederland ook, zijn onredelijk bang.
De meisjes die in mijn stamrestaurant werken zijn nu naar huis. Niet omdat ze dit zelf wilden, maar hun ouders waren zo bang.

Vrijdag was de drie-dagen-periode voorbij en zouden de zaken weer open kunnen. Er kwam echter een nieuwe brief. In plaats van soepeler werd het strenger, ook zaken buiten de "risicozone" moesten dicht. Ik ben gisteren op het vliegtuig gestapt en ik ben nu in Saigon. Saigon is nooit zo streng in de leer, hier zou het dus wel meevallen. Niet dus, in de grote uitgaansstraat hier, Bui Vien, bijna alle zaken dicht. Mijn humeur is onderhand op een voor mij ongekend dieptepunt. Mijn oorspronkelijk planning was om begin april naar de F1 Grand Prix in Hanoi te gaan, maar die is ook al afgelast. Vanochtend heb ik een ticket naar huis gekocht. Morgen vertrek ik.

De wereld is compleet gek geworden. Paranoia voert de boventoon. Regeringsleiders struikelen over elkaar, om te tonen hoe daadkrachtig ze wel niet zijn. Laten we ons allemaal thuis opsluiten, liefst met de gordijnen dicht en een voorraad wc-papier. Kan ons niets meer gebeuren, blijft die boze buitenwereld waar die hoort, buiten.