Weer thuis.

Bijkant een maand eerder dan gepland ben ik afgelopen maandag al naar huis vertrokken. Door de covid-epidemie ging meer en meer op slot in Vietnam. Waar je normaal gesproken in Saigon struikelt over de eet- en drinktentjes, was het nu zoeken geblazen. Mijn favoriete koffietent was vrijdag nog open, maar zaterdag al niet meer. Ik hoorde en las dat dit gold voor heel Vietnam. Mijn vrienden in Hue die een restaurant hebben, vertelden mij, dat ook zij de deur moesten sluiten. Naar een andere plaats had dus ook geen nut meer. Ik zou best wel welkom zijn geweest als ik terug was gegaan naar Hue, maar dan zou ik waarschijnlijk alleen maar in de weg lopen. Mijn vrienden hebben nu wel andere problemen aan hun hoofd.
Dan was ook het nieuws over de epidemie in Europa niet erg geruststellend. Ik kreeg het idee dat ik diende op te schieten voordat er geen enkel vliegtuig meer zou gaan en ik helemaal niet meer weg zou kunnen. Dat had ik dus heel goed ingeschat, een dag na thuiskomst ging het hele Schengengebied op slot.
Ik had nog enkeltje voor een schappelijk prijsje van China Airlines (het Taiwanese China) kunnen kopen. Via Taipei naar Amsterdam. De ticket was weliswaar van China Airlines, maar de etappe Taipei Amsterdam zou met KLM zijn (zogenaamde code-sharing).
Toen ik maandagmiddag ruim op tijd bij de incheckbalie van het vliegveld in Saigon aankwam, verplicht met mondkapje voor, was het daar al druk. Niet zozeer dat er zoveel mensen voor mij in de rij stonden, maar bijkant iedereen stond met een kar vol grote dozen die moesten worden ingecheckt. Kennelijk allemaal Chinezen die boodschappen hadden ingeslagen in Saigon. Het duurde drie kwartier voordat ik aan de beurt was. Toen bleek er een probleem te zijn. Wat het probleem was, diende ik maar te raden, maar ik kon enkel de instapkaart krijgen voor de vlucht naar Taipei. Na bijkant een kwartier en drie verschillende medewerkers werd mij verteld dat ik de instapkaart voor Amsterdam maar moest halen in Taipei. OK, dat is geen groot probleem, dat heb ik wel vaker meegemaakt. Onderwijl was mijn koffer aan de kant gezet, dat vond ik wel een probleem. Ik maakte de medewerkster er op attent, ja, ja, dat komt wel goed. Ja, ja, dat kan wel wezen, maar ik zou het toch op prijs stellen, als ik zou zien dat mijn koffer op de band gaat. Ik bleef staan, met een kwaad gezicht tot gevolg, maar mijn koffer ging toen toch wel op de band.
Bij het uitstappen in Taipei was snel duidelijk, waarom ik geen instapkaart voor de KLM-vlucht had kunnen krijgen. Er stond een dame bij de uitgang met een bordje met daarop het nummer van deze vlucht. De KLM-vlucht naar Amsterdam was gecanceld. Met nog een zestal andere Nederlanders achter deze dame aan naar een servicebalie. Gelukkig hadden ze al een oplossing voor ons, we werden omgeboekt op een vlucht naar Frankfurt. Die vertrok zelfs nog eerder dan de oorspronkelijk vlucht. Helaas diende ik toen wel in Frankfurt zes uur te wachten op een vlucht naar Amsterdam. Maar goed, met enige vertraging, net voor de grenzen dicht gingen, thuis gekomen. Met koffer!

Ik ben dan wel vertrokken uit Vietnam en ik zit mij ook liever thuis te vervelen, dan op een hotelkamer in Vietnam, maar gezien de ontwikkeling van de epidemie had ik beter daar kunnen blijven. Onderhand heeft Nederland verhoudingsgewijs meer besmettingen dan China heeft gehad. Dat is iets wat ik zeker niet had verwacht. Hier zouden wij toch wel weten hoe een epidemie in te dammen?
Ik ben geen deskundige, dus ik zal ook maar niet proberen dit te verklaren. Wat ik wel kan, is vertellen wat Vietnam anders doet. Vietnam heeft slechts een heel gering aantal covid-patienten, maar vanaf de eerste patient maakten ze zich al zorgen. Er wordt erg actief gezocht naar besmettingen. Zoveel als mogelijk worden contacten van de patient getest. Als er een besmetting is geconstateerd bij iemand die in een vliegtuig heeft gezeten, worden alle medepassagiers opgespoord en getest. Blijkt een van hun besmet te zijn, gaat diens omgeving in isolatie en worden die op hun beurt getest. Besmetting, ziek of niet, leidt tot quarantaine.

Waar ik met de pet niet bij kan, is dat het klaarblijkelijk helemaal niet uitmaakt wat het kost. Natuurlijk een goede gezondheid is belangrijker dan rijkdom, maar normaal gesproken redeneren overheden niet zo. De crisis is nog niet onder controle, maar de economische schade is nu al immens. En op individueel niveau soms ronduit rampzalig. Mijn Vietnamese vrienden die een restaurant hebben, hebben nu helemaal geen inkomen meer. Zelfs als ze weer open mogen, zal het nog wel een tijd duren voordat ze weer geld verdienen. Hun restaurant draait zo goed als volledig op buitenlandse toeristen. Ook als de epidemie voorbij is, zal het nog wel even duren voordat iedereen weer onbezorgd op vakantie gaat.

Laten wij maar hopen, dat wij onderhand het ergste gehad hebben. Ik heb in ieder geval al een ticket naar Vietnam in september.