Op tijd voor een feestje en op ziekenbezoek.

Na een verblijf van een week in Nha Trang had ik het wel gehad. Buiten mijn dagelijkse zwempartij verveel ik mij daar eerlijk gezegd wel een beetje. Ik ken daar maar een handvol mensen en ik heb ook de indruk dat er tegenwoordig beduidend minder Westerse toeristen komen. Dit laatste waarschijnlijk als gevolg van de hele horden Russen en Chinezen. De Russen die er werken (als reisleider e.d.) zie ik 's avonds nog wel eens op een terrasje, maar de Russische toerist zie ik niet veel uitgaan. Die zullen denkelijk wel in een all-in inclusief zuipen hotel zitten, net als Nederlanders die naar Antalya gaan. Wat de Chinezen 's avonds doen heb ik al helemaal geen idee van.
Een grote toeristenkroeg, tot een aantal jaren geleden heel populair en elk jaar als ik weer kwam nog weer groter, is nu gehalveerd en zit dan nog niet halfvol. Ik kwam daar niet veel, ik ben niet zo heel erg gek op zo'n massale tent. Ik ging meestal iets verderop naar een klein kroegje. Helaas is deze helemaal verdwenen. Letterlijk, de bulldozer stond op de laatste resten. Een andere kroeg die ik uitprobeerde bleek de woonplaats te zijn van een grote familie kakkerlakken. Nu moet je in een tropisch klimaat niet al te fobisch zijn voor beestjes, maar over het algemeen zijn de zaken erg schoon. Hier was echter sprake van een invasie van kakkerlakken. Één bier was wel genoeg daar.

De koffer dus weer gepakt en naar Huê toe. Met de trein, dit was mij de vorige keer goed bevallen. Afgezien dat ik er erg vroeg voor moet opstaan, een heel ontspannen manier van reizen. En ook helemaal niet duur. Voor het zelfde bedrag als ik moest betalen voor de taxi van het vliegveld naar stad, kwam ik nu 600 km verder.
De eerste helft van de reis deelde ik de (vierpersoons) slaapcoupe met een oudere dame. Conversatie nul, maar het was nog zo vroeg dat ik toch enkel heb geslapen, zij volgens mij ook. Onder een goudkleurig dekbed. De trein is een oud barrel, maar op de dekbedden was niet bespaard. De dame had haar spullen in een tas van de Big Bazar. Ik heb nog op het net gegrasduind, of deze zaak wellicht ook in andere landen filialen heeft, maar zover ik het kan vinden toch enkel in Nederland en België. Het is een kleine wereld.
De tweede helft van de reis kreeg ik gezelschap van een jonge Vietnamese dame. Zij kwam de coupe binnen, met haar mondkapje nog voor en die heeft ze de hele reis niet afgedaan. Met dat mondkapje voor schoof ze onder het gouden dekbed. Conversatie ook nu weer nul. Ik heb dus in alle rust van het uitzicht kunnen genieten en dan heb ik gedaan ook.
Het was de sneltrein, 600 km in een kleine 12 uur. Ongeveer elke 2 uur een stop. Dan doet de conducteur zijn indrukwekkende pet op en gaat op het perron staan, de kaartjes van de instappers controleren. Dat werkje valt wel mee, ze hebben hier meer conducteurs op de trein dan bij ons. De laatste stop voor Huê is in Da Nang. Bij de nadering van een stop wordt dit in de trein omgeroepen, ook in het Engels. Da Nang is veruit de belangrijkste en grootste stad in het midden van Vietnam en dat zul je weten ook. Bij de nadering werd onwijs hard een lied op de geluidsinstallatie gespeeld, waarin Da Nang's lof wordt gezongen. Daar zul niet makkelijk doorheen slapen en je stop missen. Aangekomen bij Huê diende ik weer zelf op te letten, daar was het weer beperkt tot de mededeling dat wij de stad naderden en dat je je bagage niet moest vergeten.

In de trein ontving ik een mailtje met de uitnodiging van een N.G.O. die ik ondersteun. Deze N.G.O. Huê Help bestaat 10 jaar en gaf een feestje. Het feestje was 2 dagen later, mooi op tijd dus. Ach, wellicht hadden ze net vernomen dat ik onderweg was.
In ieder geval goed gepland. Hue Help ondersteunt een weeshuis met iets van 30 kinderen en verzorgt zwemlessen voor scholieren. Die zwemlessen zijn hard nodig, er verdrinken in Vietnam jaarlijks duizenden mensen. Op dat gebied doen ze reuze goed werk. Hiervoor zijn ze recentelijk nog landeljjk geëerd.
Ik ondersteun Hue Help financieel. Ik betaal de jaarlijkse vakantrip van de kinderen. Dat kun je je hier wel veroorloven. Daarmee sus ik tevens mijn geweten, als ik weer eens aan een armoezaaier voorbijloop.
Bij het kindertehuis werd een bescheiden feestje gegeven. Wel met de hier gebruikelijke drakendansen, zo bescheiden was het nu ook weer niet. Er was een etenje voor de kinderen en de gasten, gratis verzorgt door een cateraar uit Hoi An, 130 km verderop. Die waren dat hele stuk komen rijden om dit te verzorgen.
Zij hadden ook tassen met cadeautjes voor de kinderen meegebracht. En toen zag ik iets heel opvallends. Werkelijk niet één kind zat direct in de tas te graaien. Ik zag dat er onder andere een zak chips in zat, niet één begon gelijk te snaaien. Ik denk dat ze er zolang mogelijk van willen genieten. En, ze worden denkelijk ook wel behoorlijk opgevoed in dat weeshuis.
Tot besluit was er karaoke voor de kinderen. Karoake is hier bij een feest al net zo traditioneel als een drakendans.

Ik kwam ook juist op tijd in Hue aan om een vriend in het ziekenhuis te bezoeken. Hij was net opgenomen voor een hernia-operatie. Een paar dagen na de operatie was hij al weer redelijk mobiel en als ik dan op visite kwam liepen we samen, wel wat langzaam, naar een restaurant op het ziekenhuisterrein voor een sigaretje en een koffie.
Naar Nederlandse maatstaven ruim onvoldoene, maar afgezet tegen een Vietnamese meetlat, was het ziekenhuis zeker niet slecht. Niet een open raam en een ventilator om het leefbaar te houden, maar daadwerkelijk een airconditioning. Je koele kamer moet je dan wel delen met 4 andere patiënten. De ruimte tussen de bedden is hooguit een halve meter. De 5 persoonskamer is nauwelijks zo groot als een 2 persoons in het DZ, ik denk zelfs kleiner. En dan heeft de kamer ook geen eigen sanitair. Maar toch, een echt slechte indruk had ik er niet van. Dat zal ook wel komen, omdat ik hier al veel en veel slechter heb gezien. En, bepaald niet onbelangrijk, ze doen ook wat ze doen moeten. Mijn vriend is inmiddels weer thuis en ik wil niet zeggen, hij loopt als een kievit, maar het gaat vlot die kant op.

Nu wel weer met foto's, ook bij vorige verslagen staan nu een paar foto's