In de rij voor een stempel.

De zomer in Nederland lijkt wel aardig over. Tijd om in het vliegtuig te stappen. Inmiddels ben ik weer in Vietnam en er zo'n 20 graden op vooruit gegaan. Doordat het hier tussen de keerkring en de evenaar ligt, staat 2 keer per jaar de zon recht boven je. En daar mankeert nu weinig aan. Na gisterochtend 3 kwartier te hebben gezwommen had ik dan ook al een verbrande kop. Vanochtend wat verstandiger toch maar voor het zwemmen ingesmeerd. En, ook niet onverstandig, een stuk vroeger gegaan. Weliswaar niet zo vroeg als de Vietnamezen gaan, maar om half negen lag ik in de zee. Vietnamezen zijn er al voor dag en dauw, of pas 's avonds. Ik deel het strand met vliegtuigladingen Russen. En de eerste 10 meter in de zee, verder komen de meesten niet. Ik heb het idee dat velen van hun niet of nauwelijks kunnen zwemmen en die gaan niet verder dan tot waar ze kunnen staan. Ik heb het volgens mij wel eerder vertelt, maar ik blijf mij er over verbazen, dat Nha Trang zo'n populaire badplaats is geworden. Het strand loopt niet mooi af, elke paar meter ligt de volgende stap ineens weer een halve meter dieper. Als ik hier met kinderen zou zijn, deed ik ze 3 zwemvesten om en aan een oprolbare hondelijn. (Een jaar geleden zag ik nog iets dat op een strandwacht leek, maar die zijn ook al weer verdwenen.) Ook is het niet een mooie beschutte baai. Je moet hier echt wat geluk hebben, wil je je hele vakantie een rustige zee treffen. Vanochtend was het goed, maar gisteren zat er een heel nare korte golfslag in. Weliswaar geen hoge golven, maar er tegenin zwemmen bezorgde mij telkens een mond vol zout water. Toen maar met de golven meezwemmen en daarna weer over het strand teruglopen.

Desondanks, de Russen vermaken zich wel, ik denk dat ze al tevreden zijn als ze met een mooi kleurtje thuis komen.

Nog raadselachtiger voor mij is, waarom de ook in vliegtuigladingen aangevooerde Chinezen naar Nha Trang komen. Op het strand zie ik ze in ieder geval niet. En buiten het strand valt hier mijns inziens niet veel te beleven.

Maar goed, dankzij de Chinese invasie hier, kon ik nu voor een schappelijk bedrag (via China) naar Vietnam vliegen. Daarvoor heb ik met China Southern gevlogen. Die is niet zo bekend bij ons, maar is wel 2 keer zo groot als de combinatie Air France KLM. Ze hebben ruim 700 vliegtuigen. Internationaal (nog) niet van grote betekenis, maar ze hebben natuurlijk een enorme binnenlandse markt. Met China Southern vliegen gaat prima, goedkoop, voldoende beenruimte en voor mij niet onbelangrijk, ik kon op Nha Trang vliegen. Andere jaren ben altijd in Ha Noi of Ho Chi Minh het land binnengekomen. Enkel het eten is niet te pruimen. Het slechtste Chinese restaurant bij ons zou zich er nog voor schamen.

Ik moest nu wel in China overstappen. En dat betekent dan weer, dat je ook als overstapper door een controle moet, waar je een stempel op je instapkaart krijgt. En volgens mij scannen ze je paspoort, staatstoezicht vanzelfsprekend. Het vliegtuig kwam aan voor zeven uur in de ochtend en dat was waarschijnlijk wat te vroeg voor een ambtenaar. Van de 8 poortjes die normaal in gebruik zijn, waren er zo vroeg pas 2 open. Ik heb bijna een uur in de rij gestaan, om mijn stempel te krijgen. Leve de bureaucratie.

Daarna nog bijna 6 uur moeten wachten op mijn verbinding, dat was niet alles, maar daardoor kon ik wel direct naar Nha Trang vliegen. Om de tijd door te komen kon ik gebruik maken van de gratis wifi. Ook onder staatstoezicht natuurlijk. Je dient te paspoort te scannen in een automaat om de codes te krijgen. En dan heb je nog maar beperkte toegang, geen Google (dus ook geen Gmail), geen Facebook e.d. Gelukkig zijn ze in Vietnam niet zo krampachtig. En dan is het nog knap traag ook.

Bij het instappen in het vliegtuig kun je meestal wel een krant krijgen. Nu ook, in het vliegtuig naar Nha Trang lag een grote stapel Chinese kranten en 1 Engelstalige. Ik hoefde niet eens te vragen, die werd mij direct al overhandigd. Ik dacht eerst nog, ik heb geluk, de laatste krant, maar ik was de enigste Westerling in het vliegtuig. Toch werd alles in het Chinees en Engels omgeroepen, ik voelde mij gevleid.

Op het vliegveld van Nha Trang aangekomen, diende ik mijn visum (moet je wel van tevoren hebben aangevraagd) op te halen op het visumkantoor (ja, waar anders). In Ha Noi of HCM betekent dat wachten, al gauw 20 minuten en soms nog langer. Chinezen mogen voor een beperkte tijd visumvrij Vietnam in en ik was dan ook de enigste die zich bij de balie meldde. Achter de balie aan de rechterzijde zat 1 medewerker. Bij hem meldde ik mij dus. Hij schoof toen wel eerst naar het midden van de balie, waar ik hem de papieren diende te geven, de rechterzijde is voor de uitgifte van het visum. Op het aanvraagformulier staat dat er 2 foto's bij moeten, maar dat is een antieke regel, die al jaren niet meer wordt toegepast. Deze ambtenaar wilde toch echter 2 foto's. Mijn opmerking dat in Ha Noi en HCM 1 foto altijd voldoende is, was aan dovenmansoren. Maar goed ik ben een ervaren reiziger en had dus nog wel een extra foto bij mij. Afgezien hiervan, ik heb nog nooit zo snel mijn visum in het paspoort gekregen. En, de man was wellicht wat bureaucratisch, vriendelijk was hij wel. Hij toonde mij het visum, wees op de data om te laten zien dat het correct was en was duidelijk in zijn nopjes een toerist een plezier te doen. In Ha Noi en HCM hebben ze nog nooit iets anders tegen mij gezegd dan; "25 dollar". Echt, nog geen goedendag zeggen ze daar.

Daarna met de taxi de stad in. Dat is tegenwoordig niet leuk meer. Als er hier iets is, dat steeds duurder wordt, zijn het wel de taxi's. Ik moest 25 euro betalen. Weliswaar voor 36 kilometer en voor Nederlandse begrippen niet echt prijzig, maar een paar jaar geleden was dat nog maar zo'n 16 euro. Wellicht de volgende keer wat minder patserig en mee in de bus. Die kost maar 2,50 en dropt je ook voor je hotel, maar met een beetje pech heb je dan wel de hele stad gezien, omdat de andere passagiers eerder worden afgezet. Zal ik vermoedelijk dus wel niet doen en dan hou ik tenminste ook nog iets om over te klagen.

p.s. Het vertrek van Schiphol was gelukkig wel op regenbanden, op slicks waren we zeker niet van de grond gekomen. Na zo'n laatste blik op Nederland in de regen, zal ik voorlopig geen heimwee krijgen.