Einde aan een kruistocht

Eindelijk, eindelijk, eindelijk. Ik heb het gevonden. Na 10 jaar vruchteloos zoeken, meerdere keren op het punt gestaan het bijltje er bij neer te gooien, maar toch telkens weer opnieuw op kruistocht naar Vietnam vertrokken, de inspanningen zijn nu beloond. Ze bestaan echt.
Op de plek waar voor de verhuizing mijn favoriete restaurant was gevestigd en nu de reeds half afgebroken panden wachten op de definitieve sloop, zijn een aantal geïmproviseerde restaurantjes verschenen. Een daarvan is een karretje met een frituurpan. Deze verkoopt de echte, of te minste iets wat enige gelijkenis vertoont met, Vietnamese loempia's. Of beter gezegd, lijkt op datgene wat in Nederland op de markt wordt verkocht als zijnde Vietnamese loempia's.
Heel vaak is in Nederland de eerste reactie, als ik vertel dat ik in Vietnam ben geweest, "O, nou dan heb je zeker wel Vietnamese loempia's gegeten!?" Meestal wordt ik met enig ongeloof aangekeken als ik vertel dat die dingen enkel op een Nederlandse markt te koop zijn en in Vietnam niet zijn te vinden. Maar goed, dat idee moet ik nu toch wat bijstellen.
De gelijkenis houdt wel op bij de vorm. De wikkel van de loempia hier is van rijstpapier. En, volgens mijn Vietnamese kennissen frituurt de man ze in motorolie. Nu zal dat wel meevallen, maar een erg hoge dunk hadden ze er duidelijk niet van. Ik had er enthousiast drie gekocht, maar mijn vrienden weigerden beleefd. Ik heb ze toen alle drie maar zelf opgegeten, per slot deze gelegenheid kon ik mij toch moeilijk laten ontgaan. Ik vond ze ondanks de motorolie best te pruimen. Kosten van de drie loempia's tezamen zeventig cent.

Ietsje voorbij de slooppanden staat een luxe Vietnamees restaurant. Deze heeft tegenwoordig ook een karretje buiten staan. Daar verkopen ze broodjes Döner Kebab. Weliswaar zit er niet erg veel (varkens)vlees tussen, maar werkelijk prima te eten. En met een prijs van vijftig cent per stuk zal ik niet klagen over te weinig vlees.
De Vietnamezen kunnen deze broodjes duidelijk beter waarderen, dan de Nederlandse Vietnamezen loempia's. Het stalletje doet volgens mij zelfs betere zaken dan het restaurant zelf.
's Ochtends vroeg al. Een broodje kebab als ontbijt gaat er duidelijk wel in. Het is een komen en gaan met mensen op de scooter. Men rijdt met de scooter de stoep op tot aan het stalletje om de broodjes keurig verpakt mee te krijgen. N.b. bij de bakker een ietsje verderop rijdt men ook de stoep op en nog net de winkel niet in.
Zoals gemeld, het stalletje is van een luxe restaurant en het stalletje is ook een stuk luxer, dan wat hier gebruikelijk op straat is te vinden. Het ziet er behoorlijk hygiënisch uit, de kok is in smetteloos wit en alles wordt met een tang en ook nog (wegwerp)handschoenen aangepakt. Ondanks dat is het er dus niet duur en dat is gezien de aantallen Vietnamezen die er komen niet enkel mijn subjectieve mening. Het restaurant zelf is wel behoorlijk prijzig.

Ik moet trouwens wel toegeven, dat tegenwoordig ook veel van de straathandelaren die plastic handschoenen gebruiken als ze voeding beetpakken. Het is verplicht, maar goed dat is hier wel meer. Het zal eerder zijn dat men ze draagt, omdat de Vietnamese klanten dat toch wel verwachten. Er zijn nog veel meer eisen waaraan ze horen te voldoen. Op papier lijkt het wel Nederland. Zo moeten ze ook hier van alle voedingswaren door middel van facturen kunnen aantonen waar het vandaan komt. Die regel is gewoon een lachertje, alles wordt hier op de markt gekocht. Ook het restaurant waar ik veel kom, heb ik nog nooit iets zien doen, wat zelfs maar in de verte lijkt op administratie.

Nu ik de loempia's heb gevonden, moet ik wel een nieuwe reden verzinnen om weer naar Vietnam te gaan, anders wordt het wel erg doelloos. Het ticket voor de volgende reis is zelfs al weer aangeschaft.