De laatste week

Afgelopen maandag ben ik met de bus van Nha Trang naar Sai Gon gegaan. Ik had gekozen voor de dagbus, omdat de slaapbus die 's nachts rijdt zo vroeg in de ochtend aankomt. Ongeveer om zes uur. De laatste keer dat ik dat deed was mijn gereserveerde hotelkamer pas om elf uur beschikbaar. En 's nachts slaap je alleen maar, overdag kun je tenminste nog van de reis genieten. En is ook nog een euro goedkoper.

Nou, ik heb het geweten. Om acht uur in de ochtend vertrok de bus en om een uur in de nacht was ik op de bestemming. Ik zat helemaal voor in de bus, maar al snel verhuisde ik naar achter. Dat kon makkelijk, want de bus was nog niet halfvol. Voorin werd ik zowat zeeziek. De voorschokdempers functioneerden duidelijk niet en elke oneffenheid, die er hier genoeg in de weg zitten, leidde tot heerlijk op en neer dansen.

Toen we pas twee uur onderweg waren, wees een passerende motorrijder op een probleem met het voorwiel. We waren juist in een klein dorpje en een paar honderd meter terug was een garage. Niet echt erg toevallig, aangezien die er legio zijn. Je moet je er echter helemaal niets bij voorstellen. Niet meer dan een schuur, waar de familie ook in woont, en op het erf wordt aan een auto gewerkt. Het voornaamste gereedschap is een hamer.

Het wiellager was kapot. Daarvoor moest natuurlijk het wiel eraf en de remtrommel los. Die laatste wilde absoluut niet meewerken. Het koste zo ongeveer drie uur om dit los te krijgen, met een brander en de reeds genoemde hamer. Normaal gesproken heb je hiervoor speciaal gereedschap, maar dat hadden ze natuurlijk niet. Het nieuwe lager erop, was ze tot mijn verrassing wel hadden, ging ook niet bepaald zonder problemen. Uiteindelijk nadat wij daar al vijf uur stonden, kwam er een vervangende bus.

Al die tijd stonden we daar maar. Een busgenoot (Zwitser) nam initiatief en liet zich achter op een brommer naar een winkeltje rijden, een kilometer verderop, en kwam terug met een voorraad limonade en bier.

Zo rond het middaguur kwam een paar lokale verkoopsters voorbij met etenswaar. Een op de fiets, die had een pan met een soort soep. Meer een soort gelei, geloof ik van tofu. Dat leek mij niets, maar onderhand had ik wel honger. Net toen ik bedacht, dit toch maar te kopen, kwam een dame op een brommer. De brommer was helemaal volgehangen met in bananenbladeren verpakte kleefrijst met een vulling. Was ook niet alles, maar best wel te pruimen.

Een van de medepassagiers was een Kazak. Hij reisde van Ha Noi naar Sai Gon, alwaar hij dan met het vliegtuig terug zou gaan naar Ha Noi. Hij was echter al wat langer onderweg dan gepland en zijn vliegtuig vertrok deze avond. Die heeft hij dus gemist. Gelukkig had hij nog wel enige speling, maar hij zal wel een nieuw ticket hebben moeten kopen. Hij had zo wie zo wel wat risico genomen, een uur vertraging zou het al heel krap gaan maken. Hij had ook direct van Nha Trang kunnen vliegen in plaats van twaalf uur in de bus gaan zitten om een vliegtuig te halen. Maar ja, hij had nu een keer het ticket en dat was natuurlijk zonde.

De volgende ochtend ben ik naar het kantoor van de busmaatschappij gegaan om te klagen en mijn geld terug te vragen. Geen schijn van kans. Ik wist het antwoord van te voren wel, maar ik was toch niet van plan dit zomaar over mij heen te laten gaan. Consumentenbescherming is nog een onbekend begrip in Vietnam. Dit was nota bene bij de grootste en meest gerenomeerde busmaatschappij van het land.

Dat was dus een avondje minder op stap in Sai Gon dan gepland. Maar er blijven nog een paar avonden over om de schade in te halen.

Bij mijn laatste bezoek aan Sai Gon meldde ik al dat er steeds meer (animeer)barretjes komen en de concurrentie dus toeneemt. Dat is ook wel te zien aan de dames. De dames zijn steeds uitdagender gekleed, of beter gezegd, steeds minder gekleed. Mijn gezelschap gisteravond was gekleed in een topje en een miniscule hotpants, heel erg hot en heel erg weinig pants. Voor jullie nu van alles denken, we hebben samen een paar partijtjes pool gespeeld.

De volgende avond toch maar wat aangekleder gezelschap gezocht. Dat is een stuk beter voor mijn gemoedrust.

Vanavond nog een rustige avond, dat zal niet meer worden dan een paar colatjes. Morgenochtend om zes uur naar het vliegveld. En dan morgenavond al weer thuis. Van de KLM krijg ik als frequent flyer een stoel met extra beenruimte, dus ik verwacht uitgerust aan te komen.

Dit is dan voorlopig weer het laatste verslag. Ik hoop dat ik jullie nog heb kunnen vermaken. Sorry deze keer waren er wat weinig foto's. Ik heb nu een tablet bij mij, heel erg leuk, maar android heeft toch wel de nodige beperkingen.

De volgende reis is alweer gepland. Februari vertrek ik weer.