De kroeg in

Ondanks dat ik in het vliegtuig twee stoelen ter beschikking had, was ik toch niet erg uitgerust. Bij aankomst in het hotel rond een uur of twee in de middag, dus maar eerst naar bed. Wel de wekker gezet, om daarna 's avonds op tijd en goed uitgerust het nachtleven van Saigon in te duiken. 

Aangezien er elk jaar meer kroegjes bijkomen is de keuze er niet makkelijker op geworden, voor elke zaak zitten de mooiste dames. Eerst maar naar een animeertentje waar ik al vaker ben geweest. De jongedame daar ken ik al een aantal jaren en ik weet dat ze goed Engels spreekt en niet opdringerig wordt. Wel wil ze natuurlijk graag op mijn kosten een duur, nou ja duur tweeënhalve euro, drankje op mijn kosten drinken. Per slot is dat haar broodwinning. 
De zaken gingen niet zo best de laatste tijd. Volgens haar werd het steeds onveiliger en komen er daardoor minder toeristen. Ik denk eerder dat het er aan licht dat de concurrentie toeneemt. Het aantal barretjes groeit sneller dan het aantal toeristen. Ik denk dat het met die onveiligheid, in vergelijking met andere plekken op de wereld waar veel toeristen komen, nog reuze meevalt. De misdaad neemt wel toe en de kranten schrijven er ook veel over. Maar het is een toename ten opzichte van een aantal jaren geleden, toen er helemaal niets gebeurde. Nu moet je wel degelijk een beetje oppassen, maar dat is niet meer dan je gezonde verstand gebruiken. Midden in de nacht dronken over straat zwalken op zoek naar je hotel, waarvan je het adres bent vergeten, is niet aan te bevelen. Ook hoef je niet gek te kijken als je portemonnee is verdwenen, nadat een aardige dame je zomaar midden op straat enthousiast heeft omhelst. Grote concentraties van (te argeloze) toeristen (met het geld te los in de zak) trekt slecht volk aan. 
Na te zijn bijgepraat is het tijd voor de volgende bar. Nog steeds op bekend terrein, maar de serveerster die mij daar het drankje brengt ken ik nog niet. Om daar verandering in te brengen heb ik haar maar een drankje aangeboden. Dicht tegen mij aanzittend wordt dit genuttigd. Dan komt er een serveerster aan die ik wel goed ken en die wil toch ook wel graag een drankje. Dit is wel tegen mijn eigen spelregels. Niet meer dan een van de dames laat ik met mij meedrinken. Anders kon de rekening, ondanks de lage prijzen, toch nog wel eens behoorlijk gaan tegenvallen. Maar ja, haar ken ik al een tijdje en ik vind haar ook erg aardig. Toen had ik dus zowel rechts als links een jongedame erg dicht tegen mij aanleunen. De eerste biedt aan mee te gaan naar mijn hotel en de tweede dame ziet in mij wel een vaste relatie. Beide heb ik teleurgesteld. Desondanks bleven zij mij wel gezelschap houden voor de rest van de avond. 
Hiermee was het wel genoeg voor de eerste avond. 
De volgende avond naar een voor mij nieuwe bar. Maar de wereld is klein. De dame daar kende ik al uit Nha Trang. Ze past hier op de zaak van haar zus, die op vakantie is. Zelf heeft ze een tent in Nha Trang. N.b. heel wat zediger dan de bar in Saigon. Barretjes als in Saigon kun je in het verder in het hele land niet vinden. In ieder geval niet zo openlijk. 
Een van de serveersters was jarig. Ze werd die dag zeventien. Toen ik opmerkte dat dat toch wel wat jong was om in een dergelijke zaak te werken, was de reactie "zie je dat meisje daar in het buurcafe, die is veertien". Ondanks dat iedereen weet wat voor zaken het zijn, is het officieel niet toegestaan. En op iets dat niet is toegestaan is natuurlijk ook geen toezicht. 

Drie avonden heb ik dit volgehouden, toen vond ik het wel genoeg. Ik ben per slot ook al negenenvijftig. De vierde avond zat/lag ik in de slaapbus naar Nha Trang. Van oorsprong waren het voornamelijk toeristen die met deze bussen reisden, maar de Vietnamees heeft deze nu ook ontdekt. In vergelijk met de normale bussen veel comfortabeler en ook nauwelijks duurder. Zeker een stuk goedkoper dan de trein. Naast mij aan de andere kant van het gangpad lag een bejaarde (nog ouder dan ik) Vietnamese dame. Zij had een klein hondje bij zich, model keffertje. Het beestje deed zijn naam geen eer aan. Zonder een piep heeft hij de hele nacht bij zijn bazin op het voeteneinde gelegen. 
Met deze bussen moet je wel een beetje het geluk hebben, dat de chauffeurs graag zelf de tijd nemen voor een pauze en een koffie in een restaurant langs de weg. Soms daveren ze aan een stuk door. Dan sta je 's ochtends in alle vroegte op je bestemming en moet je maar hopen dat je jouw hotel al in kunt. Maar nu had ik geluk. Alle tijd werd genomen en men kon dus ook nog even de benen strekken. Het hondje trouwens niet. Het beestje moet een sterke blaas hebben gehad. De volgende ochtend acht uur kwamen we na een rit van twaalf uur in Nha Trang aan. 

Hier heb ik nu een hotel waar ik nog niet eerder ben geweest. De kamer is niet al te groot, n.b. de badkamer wel, en ik heb een balkon. Ook heel netjes en schoon. Dit voor dertien dollar per nacht. 
Dagelijks zwemmen in de oceaan en 's avonds een stuk rustiger en goedkoper stappen dan in Saigon. Ik zoek expres een wat rustig kroegje op en hier kruipt de serveerster, ondanks dat ze ook erg aardig is, niet op je schoot en kan er worden volstaan met een normale fooi.
En zeker hier in Nha Trang, prima restaurants. Vietnamees, met vanzelfsprekend veel vis op het menu, maar ook echt westers eten hier. Net nog een worst met aardappelpuree en vette jus gegeten. Vanavond weer tijd voor Vietnamees, verse garnalen.