Met bus, trein, vliegtuig en taxi

De reis begon deze keer met de bus. Bij het kaartje kopen via internet, had ik gezien dat er zondag onderhoud was aan het treintraject Deventer Apeldoorn. Als alternatief was er keuze tussen het reizen over Arnhem, wat meer tijd kostte, of het eerste stukje met de bus. Toen ik op het station arriveerde stond de bus net op vertrekken, dus viel de keuze daarop. Met een OAD-bus, kon wel eens de laatste keer zijn geweest dat ik daar in heb gezeten.
In Apeldoorn stond de trein al klaar dus dat ging mooi vlot. Hoewel op de borden stond dat deze vanwege gepland onderhoud niet verder ging dan Hilversum. Mooi is dat, daarvan had niks op internet gestaan. Was ook weinig gepland. De machinist meldde via de intercom dat er een draadbreuk was. Wederom was er een keuze. Blijven zitten tot Hilversum en dan de stoptrein naar Schiphol. Dan zou ik er om twee uur zijn. Of, in Amersfoort overstappen naar Utrecht en daar de trein naar Schiphol. (dezelfde trein als waarneer ik via Arnhem had gereisd) Deze zou volgens de machinist om half twee aankomen. Leek mij wel wat optimistisch, volgens mij pas tien minuten later, maar toch maar via Utrecht. Toen ik in Amersfoort was ingestapt in de trein naar Utrecht, hoorde ik via de stationsomroep het advies om via Amsterdam CS te gaan reizen. Heerlijk zulke goed afgestemde informatie. Ik vond het wel best. Ik vertrouwde op de machinist. Dat was niet helemaal terecht. De trein vanuit Utrecht bleek ook via Amsterdam CS te rijden, een behoorlijk ommetje. Er werd weliswaar niet gestopt op CS, maar het hele rondje door Amsterdam werd stapvoets afgelegd. De trein arriveerde op Schiphol om vijf over twee. Nou ja, ik was nog ruim op tijd. Ik houd bij mijn planning altijd rekening met een mogelijke tegenvaller. Dat had ik nog nooit nodig gehad, maar nu kwam het van pas. Al met al een uur meer reistijd dan normaal.

Op Schiphol nog wat Nederlandse chocolade gekocht. Altijd zeer gewaardeerd in Vietnam. Belastingvrij en dus slechts zo'n vijftig procent duurder dan in een winkel in Deventer. Dan dien je ook nog met je instapkaart aan te tonen dat je echt een passagier bent, anders kom je niet in aanmerking voor dit "voordeel".

Het vliegtuig zou bijna op tijd zijn weggegaan. Vrij uitzonderlijk, te laat vertrekken is meer regel dan uitzondering. Dit komt vooral door de tegenwoordig veel tijd kostende veiligheidscontroles. Ze gaan dan ook Schiphol binnenkort uitgebreid verbouwen, om weer een centrale controle te maken i.p.v. per vliegtuig vlak voor het instappen. Zoals het op de meeste vliegvelden is geregeld en dat gaat een stuk sneller.
Ik schreef al bijna. Er was een passagier die niet meeging en diens koffer moest weer uit het vliegtuig worden gehaald. Een kwartier te laat vertrok het vliegtuig. Geen probleem, met een beetje harder vliegen is dat op zo'n grote afstand zo ingehaald.
Ik kwam te zitten naast een behoorlijk stevig uitgevallen man. Het was wel duidelijk wie er aanspraak ging maken op de gedeelde armleuning. Ik had echter geluk, het vliegtuig was niet helemaal vol en ik mocht van de stewardess verhuizen. Had ik twee stoelen voor mij zelf. De stevige meneer was ook blij verrast. Hij had nu ook twee stoelen. Hij was wel wat verbaasd hoe ik dat zo snel had geregeld. Tja, ervaring maakt de meester.

Ik moest in Bangkok overstappen. Daar regende het. Blijkbaar vond de gezagvoerder, dat het wel tijd was voor de co-piloot om ook eens in de regen te landen. De landing voelde namelijk bepaald niet aan, als uitgevoerd door een ervaren piloot. Op het moment dat het vliegtuig op de baan kwam maakte het een flinke zwieperd. De passagiers werden behoorlijk heen en weer geschud. Ach ja, de man moet het natuurlijk ook een keer leren.
De overstap naar Saigon was mooi snel, slechts anderhalf uur.

Op Saigon aangekomen moest ik bij de immigratiedienst een half uur wachten op mijn visum. Ik had dit ook wel bij de ambassade in Nederland kunnen aanvragen, maar dan was ik veertig euro duurder uitgeweest. Dat was dus snel verdiend. Trouwens daarna hoefde ik niet meer op mijn koffer te wachten. Die stond eenzaam naast de band op mij te wachten.

Aankomen in Vietnam voelt voor mij onderhand wel wat aan als thuiskomen. Nu is de verbazing over die kleurrijke chaos van de eerste keren wel over en is het meer genieten. Genieten van die gemotoriseerde mierenhoop, waar niemand zich iets van de andere verkeersdeelnemers lijkt aan te trekken en het toch (bijna) altijd goed gaat. Ik zit nu heel wat rustiger in de taxi naar het hotel. Dacht ik bij mijn eerste bezoek, bijna elke tien seconden "oei, dat ging ook nog maar net goed", nu denk ik pas na vijf minuten "oeps, dat scheelde niet veel". Ik moet mij nu zelfs wel eens voorhouden, niet al te nonchalant over te steken. Want echt veilig is het natuurlijk niet.
Genieten van alle kleuren (reclameborden, vlaggen, banieren over de weg, etc), Nederland is maar een heel grijs landje. Voor een Nederlandse ambtenaar van een welstandscommissie moet dit een nachtmerrie zijn, waar iedereen maar raak doet. Nu is dat laatste wel waar, maar saai is het in ieder geval niet.
Genieten van wat er allemaal gebeurt. De winkelier die al zijn waar op de stoep heeft uitgestald, de straathandelaar met zijn karretje, de bromfietsreparateur die met een hamer op de stoep een scooter onderhanden neemt. Dit rijtje kan ik eindeloos aanvullen. Ik laat het maar even bij etc.

In het volgende verslag mijn belevenissen in Saigon en Nha Trang, waar ik inmiddels ben.