Kleurrijk Ha Noi

Deze keer ben ik niet zoals gebruikelijk aangekomen in Saigon, maar ben ik geland in Ha Noi. De reden hiervoor is slecht plat financieel. Het ticket is een koopje. Via Beijing ben ik zogenaamd door China Southern Airlines naar Hanoi gevlogen. Zogenaamd aangezien de vlucht Amsterdam - Beijing werd uigevoerd door KLM en Beijing - Hanoi door Vietnam Airlines. Code-sharing noemen ze dat. Alle drie lid van Sky Team.
Een vreemd soort samenwerking waarbinnen ze elkaar beconcurreren gebruikmakend van de vliegtuigen van de ander. Maar wat zal ik klagen, ik ben 250 euro goedkoper uit.
Er kleven wel wat nadeeltjes aan. Zo kan ik niet elektronisch inchecken en moet ik in Beijing overstappen. En, daar ben ik inmiddels achter, dat is ook niet alles.

Bij het inchecken op Schiphol ging het al wat moeizaam met mijn koffer. Het bleek niet geheel duidelijk te zijn, of deze wel kon worden gelabeld met de eindbestemming Ha Noi. Het werd wel gedaan, maar ik nam mij wel voor 1n Beijing bij de overstapbalie dit na te vragen. Vreemd was het wel, want als ik zelf mijn koffer daar moest ophalen en weer zou moeten inchecken voor de volgende vlucht, zou dat betekenen, dat ik door de douane zou moeten. En dat is niet gebruikelijk als je enkel overstapt.
In Beijing aangekomen spoedde ik mij naar de internationale overstapbalie. Daar werd ik echter naar elders verwezen. Volg de route voor lokaal overstappen. De Vietnamezen hebben al niet zo veel vertrouwen in hun grote buurman en dit lijkt zo wel aardig terecht. Als vliegen naar Ha Noi al als lokaal wordt gezien. (Trouwens naar Melbourne ook.) Hoewel, misschien is het wat onschuldiger en is er enkel ruimtegebrek op het vliegveld.
Ik moest dus wel door de douane en heb nu ook een Chinees stempel in mijn paspoort. Toen maar eens gekeken bij de koffers. En ja hoor, mijn koffer draaide vrolijk rondjes op de transportband. Misschien dat het luchthavenpersoneel deze uiteindelijk van de band zou halen en dan op basis van de label toch tijdig naar het goede vliegtuig zou brengen, maar daar heb ik maar niet helemaal op vertrouwd. Zo liep ik dus wel weer te zeulen met mijn koffer.
In de rij gaan staan bij de balie van China Southern, die mij het kaartje had verkocht, bleek niet correct. Ik moest naar de balie van Vietnam Airlines. Zoals gemeld, een raar soort samenwerking binnen Sky Team.
Op de meeste vliegvelden worden koffers onzichtbaar voor de passagiers gescand op enge zaken. Op Beijing gebeurt dit direct bij het inchecken. De koffer gaat door een machine en indien onveilig geacht gaat het alarm af. De apparatuur stond duidelijk scherp afgesteld, aangezien het alarm nog wel eens afging. Ook bij mijn koffer. Een beveiligingsbeambte komt er bij en ik moest mijn koffer openen. Aangezien de scanapparatuur pas later achter de balies was geplaatst, was er nauwelijks ruimte. Samen met een andere passagier die ook zijn koffer moest openen en natuurlijk de beveiligingsbeambte op ongeveer twee vierkante meter. Je moest nog oppassen in dit zenuwengedoe niet je buurmans spullen in je koffer te stoppen. Ik had geen idee wat het alarm had doen afgaan en de beambte stond maar te roepen glas, glas. Het enige glas in mijn koffer was mijn leesbril, maar dat zocht hij niet. De koffer moest nog maar een keer opnieuw en hij liet mij alleen om alles weer in te pakken. Ik kreeg toen een ingeving. Er zat een aansteker in koffer en wellicht was glas wel gas. De aansteker in de broekzak en ja hoor de koffer kwam probleemloos door de scanner. Ik zat daarna toch wel met een heel veilig gevoel in het vliegtuig, nog geen aansteker ontsnapte aan de controle.
De aansteker zat in de koffer, omdat ik de vorige keer een aansteker moest inleveren bij de controle van de handbagage. En ook de handbagage werd scherp gecontroleerd op Beijing, zodat ik dus wederom een aansteker lichter ben.

Op basis van het stempeltje in mijn paspoort mocht ik denk ik enkel overstappen en zeker het land niet in. Echter ik kon probleemloos naar buiten wandelen. Heb ik dus ook even gedaan en kan ik nu echt zeggen dat ik China in ben geweest.
Buiten zag ik dat rokers die voor de deur nog een laatste sigaret rookten hun aanstekers bij de asbak lieten liggen. Dat had natuurlijk een signaal voor mij moeten zijn. Dit zag ik nog voor de koffercontrole.

Via internet had ik een hotel in Ha Noi gereserveerd. Dat is dan natuurlijk altijd wat afwachten, maar het blijkt geen slechte keus. Enkel jammer dat ik een binnenkamer heb, zonder raam dus. Ik ben daar niet zo gek van, maar het is slechts voor een paar dagen, vanavond ga ik al weer verder. Wel heb ik een wat je noemt kingsize-bed, breder dan het lang is. Lollig, maar de kamer is wel veel bed op die manier.

Ik was al wel eens eerder in Ha Noi geweest en toen verbleef ik ook in het centrum, maar nu zit ik echt middenin het oude stadscentrum, het zogenaamde "oude kwartier". Voor fotografen zal het hier een absolute natte droom zijn.
Hoewel ik telkens met veel plezier naar Vietnam reis, was de oorspronkelijke betovering na zoveel bezoeken wel een ietsje minder geworden. Maar nu is het in Ha Noi weer zoals de eerste keren, rondlopen als Alice in Wonderland.