Fysiotherapie

Het was natuurlijk de goden verzoeken, om in mijn vorige verslag te melden dat mijn hotel op zo'n rustige locatie staat. Prompt de volgende ochtend werd ik om kwart voor zeven gewekt, door een buschauffeur die zijn Vietnamese natuur niet langer meer kon onderdrukken en al claxonerend door de straat kwam. Dat was blijkbaar tevens het signaal voor de bouwvakkers vlakbij, om de motorlier aan te zetten.
Een eindje verderop wordt al weer een nieuw hotel gebouwd. Het lijkt mij niet zo'n beste investering, gezien de kamerprijzen hier in Hue zijn er al te veel hotels, maar ze blijven bouwen. Voor mij natuurlijk niet ongunstig. Ik heb, na de eerste weken twaalf dollar te hebben betaald, voor een kamer met een normale prijs van vijftien, de prijs naar elf dollar onderhandeld. Vijftien is al spotgoedkoop voor mijn kamer, maar blijkbaar kan het uit.
Als je hier eenmaal geld hebt is het denk ik ook geen slechte zaak het in onroerend goed te steken. Hoewel de grondprijzen hier waanzinnig zijn. Vierkante-meter-prijzen die in Nederland op een A-lokatie niet zouden misstaan. Ook goud kopen wordt hier als verstandig gezien. Alles behalve je geld in Dong op de bank zetten.
De inflatie is gierend en de Vietnamese Dong wordt steeds minder waard. Pas is deze nog gedevalueerd ten opzichte van de dollar. Daardoor zou ik in Dong, wat ik doe, ik heb geen dollars, ongeveer net zo veel moeten betalen. 12 dollar maal 20.000 is nu elf dollar maal 21.000. Deze prijsverhoging hebben ze echter nog niet doorgevoerd. Niet een beste boekhouder in het hotel dus, maar daarover verderop meer.
Als je het hotel bezit zijn de lopende kosten niet zo hoog. Ik weet dat de receptionistes ongeveer veertig euro per maand verdienen en dan zal de werkster daar nog wel ruim onder zitten. Er wordt nu geverfd in de gangen, maar enkel de slechte stukken. Dus niet de hele muur, dat zal wel te duur zijn.

Niet enkel vanwege de prijs ben ik best tevreden met mijn kamer. Het is eerder een woonkamer met een bed er in, dan zoals de meeste hotelkamers een slaapkamer met een zitje. Ik hoef nu ook niet per se altijd weg en blijf wat gemakkelijker "thuis". Aan het bureautje internetten of op het balkon een boekje lezen.
Het zitje, twee fauteuils en een salontafel, is echt Vietnamees uitgebreid gedecoreerd met houtsnijwerk. Wat blijkbaar ook heel Vietnamees is, dat de zitting niet voorzien is van een kussen. Je krijgt hier letterlijk en figuurlijk een houten reet van die stoelen.
Het bed is ook heel Vietnamees opgemaakt, geen laken, slechts een heel kleurrijke en decoratieve deken. Het slaapt niet onprettig. Op het label van de deken is een schapenkop afgebeeld, met daaronder de vermelding 100% polyester. In het Engels, net als het wasvoorschrift. Ik kan mij nauwelijks voorstellen dat ze deze dekens exporteren naar Engels sprekende landen.

Naast de receptioniste zit meestal nog een vrouw achter de balie. Tegen mij zegt ze geen boe of bah. Zelfs als ze mij, bij uitzondering als er niemand anders in de buurt is, mijn sleutel geeft. Ze zal wel geen Engels spreken, maar er komt wel erg weinig uit. Wat ze uitspookt is mij volkomen onduidelijk. Ik zie haar helemaal niets doen wat als werken kan worden aangemerkt. Trouwens ook niet wat anders, ze zit er maar te zitten. Navraag leerde mij dat ze de boekhoudster is. (Wat een prachtig beroep is dat toch. Ik heb het jaren met plezier gedaan.) Alles wat echter maar enigszins lijkt op administratie wordt gedaan door de receptionistes. Verder viel het mij op dat ze met een privé-auto naar het werk wordt gebracht en dat is hier wel het meest extravagante toppunt van luxe. Wat verdere navraag bevestigde al snel mijn vermoeden. Ze is familie van de vrouw van de eigenaar.

Afgelopen week had ik last van mijn rug. Op een goed moment was het zo erg, 's nacht geen oog dicht gedaan, dat ik op zoek ben gegaan naar een fysiotherapeut. Iedereen wilde mij naar de massage sturen, dat is hier gemakkelijk te krijgen, maar dat zag ik niet zo zitten. Ik wilde een echte fysiotherapeut. Eigenlijk nog liever een chiropracticus, maar de dichtstbijzijnde zit in Saigon.
De receptioniste van het hotel heeft toen voor mij een informatienummer gebeld. Dat is zeg maar vergelijkbaar met de Gouden Gids. Naast het ziekenhuis, was er een privépraktijk kort in de buurt. Deze gebeld, Ik moest niet naar het praktijkadres maar naar zijn huis. Tussen de middag, hij werkte in het ziekenhuis, zou hij daar zijn. Daar aangekomen bleek hij een heel nette behandelruimte te hebben. Ik zag het al weer helemaal zitten. Echter van hem kreeg ik enkel medicijnen en voor de behandeling moest ik toch naar het andere adres. Daar aangekomen stond ik voor een doodgewone massagesalon. Een aardige dame heeft mij gemasseerd, niet onaangenaam, maar de therapeutische waarde was nauwelijks hoger dan een warm bad.
Ik heb al overwogen om in het vliegtuig te stappen om een echte behandeling te krijgen in Saigon, maar vooralsnog hebben de medicijnen hun werk gedaan en voel ik mij weer een stuk beter.

Lichamelijk mag ik dan weer OK zijn, maar geestelijk ben ik nu helemaal van slag. Lees ik in de Stentor dat de Sint in het vervolg niet meer op 5 december aankomt in Deventer. Wat denkt die Turkse Spanjaard wel, dat je maar zo kunt komen, wanneer het je past. Ik denk dat ik Geert maar eens aanschrijf. Onze eigen Deventer cultuur zo te grabbel gooien. De enige plaats in Nederland waar Sinterklaas nog niet het volledige eigendom van de winkeliers was. De "echte" verklaring is trouwens nog lachwekkender; "de intocht als buitenschoolse activiteit, moeilijk in te passen"