Koffie

Uitgaan voor Vietnamezen is meestal naar, soms hele grote, koffiezaken. Bij binnenkomst krijg je van het huis een kop thee, die als je wilt steeds wordt bijgevuld. De kaart is meestal heel beperkt; enkel koffie, een vreselijk zoete kwast en sinaasappelsap, een blikje cola of iets dergelijks en in de betere andere verse vruchtensappen en ijs. Bij de koffie kun je kiezen tussen met en zonder melk en met en zonder ijs. De melk is meerprijs, maar de koffie kost daar dan ook zo goed als niets. Het ijs is gratis. Vaak krijg je er ook een schoteltje watermeloenpitten erbij. Zeker voor de vrouwen is het een nationaal tijdverdrijf deze te eten. Tussen de tanden de schil er af bijten en de pit er uitwippen Een kunstje dat nogal wat oefening vergt. Ik kan het (niet in hun tempo) onderhand, maar vind het erg veel werk voor slechts een kleine beloning.
Meestal is de muziek in een dergelijke gelegenheid heel rustig, heel on-Vietnamees zou ik zeggen. Net als trouwens in veel toeristenrestaurants is het stomvervelende pianogepingel, of nog erger eentonig gitaargepluk.
In de disco waar ik regelmatig kom draaien ze naast wat moderne pop-muziek overwegend klassiekers uit de sixties en seventies. De goede muziek uit mijn jeugdjaren dus. Onderhand zie ik hier steeds meer Vietnamezen komen, een paar jaar geleden was het nog enkel een toeristentent.
Een echt uitje voor de Vietnamees is de karaoke. Daar kun je echter enkel in gezelschap heen. Je krijgt namelijk een privé-ruimte met tv, karokeinstallatie en veel te grote boxen. Dan is het meestal moderne Vietnamese popmuziek en smartlappen. Erg veel em yeu anh, ik hou van jou. Slechts een enkel Engels nummer op de kaart, zoals Happy New Year van Abba. Dat was in de eerste jaren dat ik hier kwam de allergrootste hit (Ik ben hier meestal rondom de nieuwjaarstijd, die dankzij ons nieuwjaar en hun nieuwjaar ongeveer twee maand duurt.), maar gelukkig is die rage overgewaaid. Dit jaar heb ik het nummer nog niet een keer gehoord.
De muziek op tv is ook overwegend Vietnameestalige muziek. Ik wil in het restaurant waar ik meestal kom de tv wel eens op V-channel zetten, een muziekzender gericht op deze hoek van Azie. Daarop de hedendaagse westerse pop en een behoorlijk aandeel Koreaanse pop. Deze laatste vind ik leuke vlotte muziek. Helaas krijgt op deze zender Justin Bieber een behoorlijke voorkeursbehandeling. Die komt mij echt de strot uit Een vijftienjarige snotneus met een kapsel dat enkel zijn moeder mooi kan vinden en de pretentie dat hij de wereld moet redden. Dan maar liever een “em yeu anh” smartlap. Blijkbaar deelt het personeel van het restaurant mijn mening, wat voor ik het weet staat de tv ineens weer op I-TV. Enkel Vietnameestalige muziek, met de video in een klein hoekje en de rest van het scherm in beslag genomen door sms-reclames.

Kort geleden is er een nieuwe koffiesalon geopend in Hue. Deze beschikt over een echte espressomachine en gebruikt ook niet de (stroperige) Vietnamese koffie. En, geen gratis thee bij de koffie! Ik kan hier nu dus eindelijk een echte kop koffie krijgen. Hoewel veel Vietnamezen deze mening wel niet zullen delen en het maar een slappe bak zullen vinden. Hun koffie is altijd maar een heel klein bakje, maar ongelofelijk sterk. Het is een pure shot cafeïne. Zeker niet geschikt als je maag al wat van slag is, dan is een paar slokken al voldoende om je daaraan te herinneren. Maar bij de expats is de zaak binnen korte tijd al heel populair. Het is wel heel dure koffie, 70 cent, dat is twee tot drie keer duurder dan hier gebruikelijk, maar als "autochtoon" krijg ik 10% korting. Helaas zijn ze ook hier van mening dat zenuwengepingel de meest passende muziek is.

Sinds twee jaar is hier een enorme supermarkt. De Big C. Er is daar van alles te koop, van brood tot tv's. Deze winkel moet zeker een gevoelige tik hebben uitgedeeld aan de markt en alle mini winkeltjes. Aan de andere kant hebben sommige mensen hier letterlijk en figuurlijk weer brood ingezien. Het brood van de Big C is nogal populair. Ik heb trouwens geen idee of dat komt door de prijs of de kwaliteit. Direct na opening wordt de winkel bestormd door een aantal mensen die met vrachten brood de winkel weer uitkomen. Ze gaan daarmee op strategische plaatsen langs de straten rondom de supermarkt zitten om daar het brood weer te verkopen. Hoef je die grote winkel niet in als je enkel een brood wilt. Het zou mij trouwens niets verbazen, als in de winkel zelf het brood is uitverkocht. Om je aandacht te trekken, zwaaien ze met gele broodzakken, van de Big C.

In de restaurants hier loop je tegen een aantal aparte manieren aan. Je zit nog op de laatste hap te kauwen en hebt net je servet ter hand genomen, dan komen ze al je bord afruimen. Het geld wordt met twee handen aangepakt en het is meestal niet de bedoeling dat je de rekening meeneemt. Die is voor hun eigen administratie bedoeld.
Kan ik natuurlijk enkel aanmoedigen. Een goede administratie is een goede zaak, zegt de boekhouder. Over het algemeen heb ik geen hoge pet op van hun administratie. Bij de meesten is het niet meer dan wat er aan het eind van de dag in de portemonnee zit. Een betaalde rekening wordt onmiddellijk weggegooid.
Zo goed als alles gaat contant. Gas, water, electra, telefoon, kabel, etc., alles komt langs met een rekeningloper. De "groothandel" heeft een notitieboekje met geleverde drank. Bij levering een krul voor ontvangst en na betaling een streep erdoor. Over het algemeen gaat dit met veel misbaar gepaard, maar het notitieblokje blijkt altijd correct.

n.b. Gisteren ben ik in Nha Trang aangekomen.